Ονόματα ανέμων

Είναι πάρα πολύς καιρός που λέω να γράψω για τα ονόματα των ανέμων. Κοντά δυο χρόνια που έχω τραβήξει μια φωτογραφία σε καραβάκι μ' ένα ανεμολόγιο (βασικά, είχα ζητήσει απ' τη Μαρία να την τραβήξει). Ωραία ήταν η ιδέα που ήταν χαραγμένα τα ονόματα σε καθρέφτη, όμως η φωτογραφία δεν μπορώ να πω πως ήταν τελικά καλή αφού, όπως και να γίνει, δεν φαινόταν το ονόματα αλλά το καραβάκι! Είχα ψάξει από τότε στο γκουγκλ κι είχα βρει διάφορες πληροφορίες αλλά και εικόνες, κι απ' αυτές έκλεψα και παρουσιάζω παραπάνω.

Πιλάφι με σαφράν, τηγανητό φιδέ και ρόδι!

Αυτό το φαΐ το διάβασα, μ' άρεσε αλλά δεν έτυχε να το φτιάξω ακόμα. Είναι στα υπόψην, αν και όιχ για τον δυόσμο δεν είμαι και πολύ σίγουρος πως θα βάλω.

Ηρίννη

Βρέθηκα το τριήμερο σε μια ελληνική πόλη που δεν είχα ξαναπάει. Και για να πάω εκεί που έμενα έπρεπε να περάσω την οδό Ηρίννης. Στην αρχή σκέφτηκα πως θα είναι ανορθόγραφο. Αλλά τέτοια διπλή ανορθογραφία; Δύσκολο. Είχα ακούσει για την αρχαία Ιρίνα αλλά για την Ηρίννη όχι. Ψάχνω λοιπόν στον γκούγκλη. Αλλά όχι σκέτα. Με αυτάκια (εισαγωγικά) για να μου βρει το ακριβές όνομα κι όχι αυτά που μοιάζουν ηχητικά (δηλ. γράφοντας "Ηρίννη"). Και οποία έκπληξη! Όχι μόνο είναι υπαρκτό όνομα, αλλά είναι και λυρική ποιήτρια απ' τη Μυτιλήνη, σύγχρονη της Σαπφούς και του Αλκαίου! Της οποίας υπάρχουν διαθέσιμα 3 έργα! Κι εγώ, αν και Μυτιληνιός, δεν είχα ιδέα...

Ιστορίες της γιαγιάς της μαμάς μου

Έγραφα τις προάλλες για την ιστορία της προ-προγιαγιάς μου, καιρός να γράψω και για την ίδια την προγιαγιά όπως υποσχέθηκα. Η φωτογραφία παραπάνω είναι από την κηδεία της, στις αρχές της δεκαετίας του 50. Είχε φαγωθεί να λέει στο άντρα της πως είναι 10 χρόνια μεγαλύτερός της άρα, θα πεθάνει αυτός πρώτος κι αυτή θα ζήσει 10 χρόνια τουλάχιστον μετά. Τόλεγε, και τόκανε. Πράγματι, έζησε μέχρι τα 90 της και κάτι. Στα 90 είχε πεθάνει ο παππούς. Ο οποίος στα χρόνια του ήταν μεγάλος και τρανός. Προεστός του χωριού, είχε καφενείο, είχε ελαιοτριβείο, βουνά ολόκληρα από πευκοδάση (που τότε έδιναν και εμπορεύσιμα υλικά) κι από ελαιόδεντρα και δεν θυμάμαι τι άλλο. Όμως το βασικό κουμάντο σε όλα το έκανε η γιαγιά!

Κρέπες

Κανονικά θα έπρεπε να συνεχίσω την ιστορία της προγιαγιάς που την ξεκίνησα δυο φορές αλλά παραστράτησα και εκκρεμεί. Κι όντως, έτσι είχα σκοπό να κάνω. Έλα όμως που περνάω καλά αυτές τις μέρες κάνοντας βόλτες κι άρα πού καιρός για γράψιμο. Αλλά να μην αφήσω να περάσει και η μέρα, βάζω μια συνταγή απ' το αρχείο. Κρέπες λοιπόν. Που μπορούν να γίνουν γλυκές ή αρμυρές. Αν και, μιας και δεν έχουν ζάχαρη, μάλλον προς το αλμυρό τις βλέπω. Όχι σαν το Παρίσι που πήρα κρέπα με τυρί και ζαμπόν κι ήταν γλυκιά τελείως. Κι υποτίθεται πως οι κρέπες έχουν γαλλική καταγωγή....

Το Πλωμάρι

Έλεγα για ιστορίες της προ-προγιαγιάς. Και τι έγινε με τα πρώτα εγγόνια της. Ο γαμπρός της ήταν Μαμάκος στο επίθετο, με καταγωγή απ' το Μεγαλοχώρι. Πολλοί οι Μαμάκοι στην περιοχή, όλοι με κάποια απώτερη συγγένεια αλλά με τόσο μεγάλες οικογένειες που υπήρχαν, πού να βρεθεί το σόι. Εδώ σήμερα χάνονται τα ξαδέρφια, που η κάθε οικογένεια έχει συνήθως 1 - 2 παιδιά. Πού τότε με τα 5, τα 8 ή τα 10. Κι έτσι βρέθηκε η καταγώμενη από Μαμάκους ξαδέρφη μου να παντρευτεί έναν Μαμάκο που δεν ήταν (ούτε καν 5ου βαθμού) συγγενείς κι η κόρη της να πάρει έναν τρίτον τέτοιον Μαμάκο :)

Ιστορίες της γιαγιάς της γιαγιάς μου

Μιας και τον τελευταίο καιρό έχω γράψει κάμποσες αναμνήσεις, σκέφτηκα να έγραφα και για τη γιαγιά της μάνας μου. Που ήταν μια γυναίκα με έντονη προσωπικότητα, που ο θεός να σε φύλαγε να μην έπεφτες στο στόμα της. Αλλά είπα να γράψω και κάτι καλό γι' αυτήν. Για τον καημό της που κανένα παιδί δεν έβαλε το όνομά της. Που έκανε τόσα και τόσα εγγόνια (καμιά 15αριά υπολογίζω) αλλά το όνομά της δεν το άκουσε. Κι εκεί πάνω σκέφτηκα πως τη σκληράδα της δεν την απόκτησε μόνη της, την κληρονόμησε απ' τη μάνα της, τη Μαριγώ. Κι είπα να ξεκινήσω από κει.