ΜΚΟ - 2

Έγραφα στο προηγούμενο σημείωμα για τις άτυπες κοινωνικές δομές και τις μη κυβερνητικές οργανώσεις και πως δεν έχω σε εκτίμηση αυτές τις δράσεις για διάφορους λόγους. Όμως, δεν άρχισα να γράφω για να δηλώσω τον αρνητισμό μου σε κάτι τέτοιο (που μπορεί εμένα να μην μ' αρέσει, μπορεί κάποιοι να βγάζουν πολλά εκμεταλλευόμενοι τον πόνο των άλλων αλλά δεν είναι η πρώτη φορά, μπορεί να είναι αναποτελεσματικές αλλά και να μην υπήρχαν δεν θα ήταν καλύτερα τα πράγματα και πάει λέγοντας). Ξεκίνησα γιατί ήρθα σε επαφή με τέτοιες δράσεις που όμως είναι δομημένες με διαφορετικό τρόπο και που τις θεωρώ ιδιαίτερες και αξιόλογες. Έγραψα το προηγούμενο για να έρθω σ' αυτό και να γράψω ένα μπράβο για κάποιες ουσιαστικές ιδέες.

ΜΚΟ

"Μανώλη, το κάμποτο τελειώνει, δώσε και λίγο αλατζά"

Γενικά δεν είμαι ούτε του εθελοντισμού ούτε της ενίσχυσης των λεγόμενων "μη κυβερνητικών οργανώσεων", των γνωστών με το αρκτικόλεξο "ΜΚΟ". οι οποίες είναι ίσως περισσότερες κι απ' τους ανθρώπους στους οποίους απευθύνονται. Παλιότερο φρούτο οι ΜΚΟ, κι όχι μόνο με ελληνικό. Η εκκλησία (όχι μόνο η ορθόδοξη) ήταν απ' τους πρώτους διδάξαντες. Τότε δεν την λέγαν ΜΚΟ αλλά φιλανθρωπία. Θυμάμαι στη Μυτιλήνη πως υπήρχαν τα "φιλανθρωπικά καταστήματα" που λειτουργούσαν με την ευθύνη και την επίβλεψη της τοπικής εκκλησίας. Είχε π.χ. ορφανοτροφείο για παιδιά που έμεναν ορφανά αλλά και οικοτροφείο για να μπορούν να πηγαίνουν σχολείο παιδιά που δεν είχαν τη σχετική οικονομική δυνατότητα. Αλλά η δράση δεν σταματούσε εδώ. Με αποστολές σε χώρες της Αφρικής είχε κι εκεί δράση. Που ήταν ανταποδοτική: σε βοηθάω που πεινάς ή που δεν έχεις νερό ή σχολειό κλπ αλλά κι εσύ πρέπει να είσαι (καλός) χριστιανός.

Φάβα παντρεμένη

Αφού έβαλα προχτές την κανονική τη φάβα, να βάλω σήμερα και την παντρεμένη :) . Δεν έχει κάτι περίεργο. Λέγεται έτσι απλά γιατί "παντρεύεται" με τσιγαρισμένο κρεμμύδι. Γίνεται ίσως λίγο πιο βαρύ, αλλά πολύ πιο νόστιμη!

Φάβα (Σαντορίνης)

Όταν λέγαμε στο χωριό μου φάβα, ήταν κουκιά καθαρισμένα. Τη φάβα την κανονική την πρωτοέφαγα όταν πήγα στη Σαντορίνη και έτσι την ονομάζω Σαντορίνης για να ξεχωρίζει πέρα απ' το ότι η Σαντορίνη είναι αυτή που βγάζει την καλύτερη φάβα στην Ελλάδα (αν και στο εμπόριο κυκλοφορούν πολλές που είναι εισαγωγής). Και στην κλασσική ελληνική ταινία "Έξω οι κλέφτες" ο δασκαλάκος Μακρής περηφανεύεται πως του έφεραν "όσπριο πολυτελείας, φάβα Σαντορίνης"! (στο 10:56 στο βίντεο)/
Η φάβα είναι ένα πεντανόστιμο φαγητό, που κάποτε στήριζε την ελληνική πείνα ενώ σήμερα συνήθως την προτιμάμε για μεζέ, για συμπλήρωμα! Τα 500 γρ είναι πολλά, η ποσότητα προσαρμόζεται αναλόγως.
Στη φωτογραφία κρεμμύδι δεν έχει, είχαν τελειώσει και ξέχασα να πάρω, αλλά αυτό δεν με πτόησε, μια χαρά έγινε και σκέτη: )

Για την Παιδεία

Κάμποσες μέρες τώρα, στο ιστολόγιο δημοσιεύονται κοινωνικά θέματα κι όχι συνταγές. Έλεγα λοιπόν σήμερα πως ήταν καιρός να βάλουμε και κάνα φαγώσιμο. Βέβαια, τον τελευταίο καιρό δεν έχω φτιάξει κάτι καινούριο. Έτσι δεν έχω φωτογραφίες. Απ' την άλλη, συνταγές έχω πολλές. Έτσι σκέφτηκα πως σήμερα θα έβαζα κάναν νόστιμο έστω και χωρίς φωτογραφία. Το ζήτημα είναι να θέλεις ν' αγιάσεις και να μην σ' αφήνουν. Γιατί ήρθε μια είδηση απ' το υπουργείο μας, είπα να το παραβλέψω και να τ' αφήσω να σιτέψει. Αλλά αυτοί δεν έχουν το θεό τους. Γιατί το ένα ακολουθάει το άλλο. Κι έτσι αναβολή στη συνταγή, η επικαιρότητα τρέχει. Κι είπα να τα παρουσιάσω σαν θέματα εξετάσεων (ιδέα κλεμμένη απ' την πάντα επίκαιρη ταινία "Μάθε παιδί μου γράμματα"). Ας ξεκινήσουμε το λοιπόν.

Να το πάρει "το Ποτάμι"

Δεν συνηθίζω να πολιτικολογώ στο ιστολόγιο, έστω κι αν στα κοινωνικά θέματα ενυπάρχει και η πολιτική κριτική. Όμως το σημερινό σημείωμα έχει καθαρά πολιτική άποψη, έστω κι αν αυτή γίνεται με την άρνηση ενός πολιτικού σχηματισμού κι όχι με την θετική (προτροπή προς συγκεκριμένη κατεύθυνση - αν και η αντιμνημονιακή θέση μπορεί να θεωρείται δεδομένη). Όμως, όπως συνηθίζω σε τέτοιες περιπτώσεις, θ' αργήσω να φτάσω στην απάντηση του τίτλου, θα κάνω μια μακριά αναδρομή στο παρελθόν - όχι μόνο το δικό μου, αλλά και του μακαρίτη του πατέρα μου.

Κάτω στον Πειραιά στο λιμάνι

Το λιμάνι του Πειραιά είναι ένας φυσικός όρμος, αρκετά μεγάλος. Κάποτε ήταν χωρισμένο σε τρία τμήματα, ένα εμπορικό και δυο επιβατικά το ένα για τις γραμμές εσωτερικού και το άλλο για τις διεθνείς. Οι επιβατικές ανάγκες μεγάλωσαν κι έτσι σήμερα όλο χρησιμοποιείται μόνο για διακίνηση επιβατών ενώ το εμπορικό κομμάτι έχει πάει στο Κερατσίνι (που θεωρείται προέκταση του Πειραιά). Πάντως, οι αποθήκες που υπήρχαν κάποτε εξακολουθούν να υπάρχουν ακόμα και στην κορυφή τους ένα ρολόι. Που δείχνει στις τέσσερις πλευρές του ό,τι ώρα θέλει, αλλά και χτυπάει μ' όποιο ρολόι γουστάρει :) Έχει δυο χτυπήματα: το ένα το πόσες ώρες είναι και το άλλο "τα παιδιά του Πειραιά". Έβλεπα το ρολόι κι έλεγα να το καθυστερήσω γιατί θα χτυπήσει σε 10'. Έμπαινε ένα βαπόρι και τράβαγα βίντεο κι ακούω να χτυπάει 3 αλλά τίποτα παραπέρα. Σκέφτομαι πως για κάποιο λόγο δεν θα χτυπήσει τη μουσική. Κι αργότερα, την ώρα που έφευγα, αρχίζει να παίζει. Σταματάμε τ' αυτοκίνητο και τράβηξα όσο πρόλαβα (αρκετό είναι, ένα λεπτό).