Κάτω στον Πειραιά στο λιμάνι

Το λιμάνι του Πειραιά είναι ένας φυσικός όρμος, αρκετά μεγάλος. Κάποτε ήταν χωρισμένο σε τρία τμήματα, ένα εμπορικό και δυο επιβατικά το ένα για τις γραμμές εσωτερικού και το άλλο για τις διεθνείς. Οι επιβατικές ανάγκες μεγάλωσαν κι έτσι σήμερα όλο χρησιμοποιείται μόνο για διακίνηση επιβατών ενώ το εμπορικό κομμάτι έχει πάει στο Κερατσίνι (που θεωρείται προέκταση του Πειραιά). Πάντως, οι αποθήκες που υπήρχαν κάποτε εξακολουθούν να υπάρχουν ακόμα και στην κορυφή τους ένα ρολόι. Που δείχνει στις τέσσερις πλευρές του ό,τι ώρα θέλει, αλλά και χτυπάει μ' όποιο ρολόι γουστάρει :) Έχει δυο χτυπήματα: το ένα το πόσες ώρες είναι και το άλλο "τα παιδιά του Πειραιά". Έβλεπα το ρολόι κι έλεγα να το καθυστερήσω γιατί θα χτυπήσει σε 10'. Έμπαινε ένα βαπόρι και τράβαγα βίντεο κι ακούω να χτυπάει 3 αλλά τίποτα παραπέρα. Σκέφτομαι πως για κάποιο λόγο δεν θα χτυπήσει τη μουσική. Κι αργότερα, την ώρα που έφευγα, αρχίζει να παίζει. Σταματάμε τ' αυτοκίνητο και τράβηξα όσο πρόλαβα (αρκετό είναι, ένα λεπτό).

Με όραμα για τον Πειραιά. Μιας και είναι εποχή αυτοδιοικητικών εκλογών η πόζα είναι ό,τι πρέπει για προεκλογικό φυλλάδιο. Το θέμα είναι να κατέβω υποψήφιος, κάτι που δεν πρόκειται να γίνει :) αφού δεν τα καταφέρνω στις λαμογιές.

Το λιμάνι σ' όλο του το μεγαλείο. Από την άκρη του, στο λιμενοβραχίονα. Μια "καλλιτεχνική" και μια πιο κοντά οι αποθήκες με το ρολόι και στο βάθος, το κτίριο τέρας του Πειραιά. Ένα πολυόροφο κτίριο που φτιάχτηκε την εποχή της χούντας αλλά δεν μπορούσε ποτέ να λειτουργήσει γιατί είχε προβλήματα ευστάθειας. Κάποια στιγμή νοικιάστηκε και λειτούργησε το ισόγειο ενώ το υπόλοιπο κλείστηκε με τζάμια να μην χάσκει (και κινδυνεύει).
Μπροστά από τις αποθήκες, ένα απ' τα περίφημα "΄λίμπερτι", τα πλοία που πήραν με χαριστικούς όρους οι Έλληνες εφοπλιστές (π.χ. Ωνάσης) για αποζημίωση του τι κάνανε στον Β' παγκόσμιο πόλεμο και στα οποία βασίστηκε η ανάπτυξη της ελληνικής ναυτιλίας. Ένα τελευταίο το βρήκαν κάπου, το συντήρησαν και το έφεραν στον Πειραιά για να γίνει μουσείο. Μπήκε και η σχετική ταμπέλα αλλά ακόμα δεν είναι επισκέψιμο :(

Κάθε μεγάλο λιμάνι έχει και τη ράδα του. Κι απέξω απ' τον Πειραιά υπήρχαν κάμποσα καράβια που περίμεναν αρόδο. Στο βάθος η Αίγινα και πιο πίσω τα βουνά της Πελοποννήσου.
Καθώς μπαινοβγαίνουν τα βαπόρια οι έλικές τους ανακατεύουν το βυθό. Τα ψάρια πάνε προς τα έξω και οι ψαράδες το εκμεταλλεύονται. Κι από μέσα κι απέξω απ' το λιμάνι. Στο βάθος η Ψυττάλεια κι ακόμα πιο πίσω η Σαλαμίνα.

Το λιμάνι κάποτε σημαδευόταν από ένα λιοντάρι που υπήρχε στην είσοδό του. Γι' αυτό και (την εποχή εκείνη το όνομά του ήταν "Πόρτο Λεόνε". Το λιοντάρι αυτό το μάζεψαν κάποιοι σύμμαχοι της εποχής εκείνης, στη συγκεκριμένη περίπτωση Βενετσιάνοι (βλέπε Μοροζίνης). Σήμερα έχει τοποθετηθεί ένα αντίγραφο κάπου στη δεξιά μεριά, που όμως έχει ένα πρόβλημα. Με τις τόσες κατασκευές που υπάρχουν γύρω του, πρέπει να ξέρεις και να το ψάξεις για να το δεις. Και καλά όταν πίσω του είναι η πρασινάδα ξεχωρίζει. Όταν όμως είσαι ακριβώς απέναντί του (ή και σε βαπόρι που περνάει) τότε τα πράγματα γίνονται δύσκολα.

Λιμάνι σημαίνει βαπόρια. Βαπόρια που μπαινοβγαίνουνε και

βαπόρια δεμένα. Που περιμένουν να φύγουν για το δρομολόγιό τους. Υπάρχουν όμως και κάποια για τα οποία δεν φαίνεται να υπάρχει προοπτική για καινούρια δρομολόγια. Ξεχωρίζουν εύκολα αφενός μεν γιατί είναι δεμένα σε άκρες, εκεί απ' όπου δεν υπάρχουν αναχωρήσεις κι αφετέρου γιατί είναι καλοδεμένα με πολλούς κάβους. Τώρα μπορεί να ρωτήσει κάποιος και γιατί να είναι εκεί, στο λιμάνι κι όχι σ' ένα άλλο μέρος. Δεν έχω απάντηση. Κάμποσα χρόνια τώρα είναι δεμένα βαπόρια του καπετάν-Γεράσιμου (Αγούδημου). Βαπόρια που ταλαιπώρησαν κόσμο και κοσμάκη. Νταλιάνα, Μιλένα, Δημητρούλα και πάει λέγοντας. Κάποια στιγμή φύγανε κι έχει μείνει μόνο αυτό.
Δίπλα του ένα άλλο σαράβαλο. Δεν ξέρω τι μετέφεραν εκεί. Ένας διάδρομος είναι μέχρι σχεδόν την άκρη του λιμανιού. Πάντως είναι ετοιμόρροπος κι επικίνδυνος. Έχουν βάλει κάτι πρόχειρα διαχωριστικά για να μην πλησιάζει κανένας και του πέσει τίποτα στο κεφάλι αλλά μέχρις εκεί. Ούτε να τον συντηρήσουνε αν τους χρειάζεται (σήμερα ή στο μέλλον) ούτε να τον γκρεμίσουνε αν είναι άχρηστος.

Λιμάνι σημαίνει επίσης και φάρος. Ή μάλλον φάροι. Ένας κόκκινος κι ένας πράσινος (με το πλεούμενο να πρέπει να περάσει ανάμεσά τους). Κι ο πράσινος (στο βάθος) στέκεται εκεί. Αξιοπρεπείς και με έναν άλφα όγκο. Ο κόκκινος ο κακομοίρης όμως, μάλλον έπεσε κι αντικαταστάθηκε απ' αυτό το παλούκι. Που μόνο φάρο δεν το λες. Εντάξει, έχει λάμπα επάνω του. Μπορεί μάλιστα να είναι ίδια με την άλλη απέναντι. Η τεχνολογία έχει κάνει θαύματα. Αλλά αυτό το πράγμα φάρος. Με τίποτα.