Δυτική Λέσβος

Το καλοκαίρι που πέρναγα απ' την περιοχή, έβλεπα τη φύση γύρω μου και σκέφτηκα να γράψω μερικά πράγματα γι' αυτήν μιας και είναι κάτι το διαφορετικό. Πέρασε αρκετός καιρός, τις φωτογραφίες της τις είχα ξεδιαλέξει και έμενε να γραφτεί το κείμενο. Άργησε μεν, αλλά ήρθε η ώρα του. Είπα πως σήμερα πρέπει να το κάνω. Η Λέσβος γιορτάζει την απελευθέρωσή της απ' τους Τούρκους στα 1912. Ήθελα λοιπόν κάτι επετειακό. Κι αποφάσισα να είναι αυτό. Στη φωτογραφία, το χωριό που διακρίνεται είναι η Ερεσός.

Πίτσα

Έγραφα πριν λίγο καιρό για τη ζύμη για πίτσα που μου έμαθε η Ειρήνη. Ε, λογικό είναι να δώσω κάποια στιγμή και μια ιδέα για το πώς φτιάχνεται η πίτσα. Ήταν ένα φαγητό που έφτιαχνε η Ιταλίδα νοικοκυρά με πράγματα που είχε στο ντουλάπι της. Απλά, έπρεπε να έχει φούρνο αναμμένο. Ε, το χειμώνα αυτό ήταν εύκολο, αφού δούλευε η φωτιά για ζέσταμα. Τις άλλες εποχές, δεν ξέρω πώς το κατάφερναν! Ιταλικής προέλευσης, αλλά έχει γίνει αγαπημένο φαγητό σε πολλές χώρες. Όπου και να ταξίδεψα, πίτσα υπήρχε.

Λιότα

Ή Λιώτα. Το βρήκα γραμμένο και με τους δυο τρόπους. Αν και η επίσημη ονομασία του είναι Λυγερή. Ένας μικρός οικισμός που η απογραφή του 2011 δείχνει πως μένουν εκεί 43 κάτοικοι. Το πώς βρέθηκα εκεί έχει κάποιο ενδιαφέρον. Για άλλη μια φορά η τύχη ήταν αυτή που με έστειλε και δεν μετάνιωσα που πήγα. Κι όχι μόνο δεν μετάνιωσα, αλλά αποφάσισα να γράψω κι ένα σημείωμα στο μπλογκ για τον τόπο αυτόν και τις παραδόσεις που τον συνοδεύουν.

Πουρέκια με αναρή (ξανά)

Τη συνταγή την έχω ξαναβάλει. Χωρίς φωτογραφίες, και όπως ακριβώς την είχα βρει από το βιβλίο της Τζένης στην Κύπρο. Έτσι, ήταν γραμμένη με κυπραίικη ορολογία. Στην αρχή είπα να ενημερώσω την παλιά ανάρτηση με φωτογραφίες αλλά τελικά αποφάσισα να την ξαναγράψω. Αφενός  για να είναι στα καλαμαρίστικα κι αφετέρου γιατί της έκανα κάποιες προσαρμογές. Ας πούμε εγώ τα φούρνισα και δεν τα τηγάνισα.
Να διευκρινίσω πως η αναρή του τίτλου είναι η μυζήθρα. Για το συγκεκριμένο γλυκό θέλουμε φρέσκια μυζήθρα, ανάλατη (γλυκιά).

Τατόι - το μέλλον

Έγραφα τόσες μέρες για το Τατόι και νόμιζα πως το είχα κλείσει το θέμα. Αλλά το ξανασκέφτηκα. Τόσες μέρες έγραφα για το ότι φαίνεται η εγκατάλειψη του κτήματος κι ανέφερα και κάποιες προτάσεις - ιδέες από τους "φίλους του κτήματος". Και νομίζω πως δεν ολοκληρώνεται το θέμα αν δεν γράψω και τις δικές μου σχετικές σκέψεις. Γιατί στη Γερμανία που ήμουνα υπήρχαν παρόμοιες περιπτώσεις. Άρα δεν χρειάζεται ν' ανακαλύψουμε τον τροχό απ' την αρχή. Μπορούμε να δούμε τι έκαναν κάποιοι άλλοι.

Τατόι - το αγροτικό

Τέταρτο μέρος από τις επισκέψεις στο Τατόι. Και σήμερα θα αναφερθώ σε κτίρια, κι αυτά έχουν σχέση με τους βασιλιάδες (αυτοί τα παράγγειλαν, γι' αυτούς δούλευαν) όμως είχαν πιο απλές και ταπεινές χρήσεις. Ήταν κυρίως για γεωργοκτηνοτροφία. Όπως το βουστάσιο της φωτογραφίας. Καινούριο σχετικά, χτίστηκε στα 1952, εξαιρετικά σύγχρονο για την εποχή του (αλλά και με τα σημερινά δεδομένα), είναι από τα κτίρια που διατηρούνται εξαιρετικά καλά. Διώροφο, στο κάτω μέρος ήταν οι γελάδες, ενώ στο πάνω ετοιμάζονταν οι τροφές που έπεφταν στις ταΐστρες. Όχι, δεν το είδα από μέσα, αυτά τα διάβασα στις τσίγκινες πινακίδες που έχουν κολληθεί σε ένα τμήμα του κτήματος.

Τατόι - το βασιλικό, συνέχεια

Πολλά τα σχετικά με την βασιλική παρουσία στο κτήμα. Έτσι σήμερα συνεχίζω από κει που είχα μείνει στο προηγούμενο. Αλλά πριν προχωρήσω να παρουσιάσω έναν ξεχωριστό άνθρωπο που μας συνόδευε. Γιατί ο κύριος της φωτογραφίας έχει ιδιαίτερο λόγο να παρουσιαστεί ξεχωριστά. Ονομάζεται Κ. Μ. Σταματόπουλος, είναι ιστορικός και έχει ξοδέψει μεγάλο μέρος της ζωής του στη μελέτη της ιστορίας του κτήματος. Ξέρει το τι και το πώς για την κάθε γωνιά του, αν και κάποια κομμάτια από το αρχείο που έχει μελετήσει σήμερα δεν υπάρχει πια! Ήταν μαζί μας σ' όλη τη διαδρομή και παρακολουθούσε την ξενάγησή μας (που στηριζόταν στα στοιχεία που ο ίδιος έχει μαζέψει και τα έχει παρουσιάσει σε δυο βιβλία - ένα δίτομο "Το Χρονικό του Τατοΐου" κι ένα πιο σύντομο, το "Τατόι: Περιήγηση στον χρόνο και τον χώρο". Ας αναφέρω εδώ και τον πρόεδρο του ΟΑΝΑΠ Θέσπις του δήμου Διονύσου (που οργάνωσε τη βόλτα μας) κι ήταν κι αυτός εκεί.