Υγραεριοκίνηση αυτοκινήτου

Έγραφα πριν κάποιο καιρό για την υγραεριοκίνηση των αυτοκινήτων στην Τουρκία. Κι είχα αναφέρει πως κι εγώ έχω βάλει γκάζι στο αυτοκίνητό μου (autogas το λένε) και πως τα συμπεράσματά μου θα τα είχα στο τέλος του χρόνου, να έχει δουλευτεί λίγο. Το γκάζι σαν ιδέα μου πρωτομπήκε πριν κάνα χρόνο. Δηλαδή το είχα ακούσει από παλιότερα, στη Γερμανία είχε γκάζι στα πρατήρια αλλά δεν είχα δώσει σημασία. Μου φαινόταν κάτι το ξεχωριστό και το ιδιαίτερο που δεν ήταν για μένα. Πέρυσι λοιπόν, ήμασταν στην Κερατέα και κάποιος με ρώτησε για ένα συνεργείο στην περιοχή μου τι έχω ακούσει, να έρθει να βάλει γκάζι. Μου φάνηκε περίεργο και το άρχισα να ψάχνω. Αλλά το παράτησα πάλι. Τον Ιούνιο μια φίλη μας έλεγε πως πάει Αθήνα - Τολό με τα μισά λεφτά κι είναι πολύ ευχαριστημένη κλπ. Άλλο ένα κλικ, αλλά σκεφτόμουνα πως στη Μυτιλήνη που θα είμαι και θα κάνω χιλιόμετρα δεν έχει γκαζάδικο. Κι ήταν ανασταλτικός παράγοντας. Μέχρι που ο Δημήτρης αντέτεινε πως αφού διαφημίζουν τοποθέτηση υγραερίου στη Μυτιλήνη, θα έχει και πρατήριο. Μπήκα στη σελίδα με τις τιμές καυσίμων του υπουργείου και μου βγάζει πως έχει ένα στη Γέρα. Μα όταν είμαι στο νησί, από κει περνάω τακτικά (είναι στο δρόμο Μυτιλήνη - Πλωμάρι) άρα θα με βόλευε. Ο κύβος ερρίφθη.

Τουρκία: Καραβάκια

Οι Τούρκοι εκμεταλλεύονται για καλά τις θαλάσσιες συγκοινωνίες. Όπου έχουν θάλασσα χρησιμοποιούν τα καραβάκια. Αλλά όχι μόνο για συγκοινωνία. Το καλοκαίρι, ας πούμε, στο Αϊβαλί εκτός απ' τα καραβάκια που πηγαινοέρχονται Μυτιλήνη υπάρχουν κι άλλα για τα Μοσχονήσια αλλά και δεκάδες ακόμα που παίρνουν τουρίστες να τους κάνουν μια βόλτα. Να τους πάνε για μπάνιο. Ή για ψάρεμα. Εκεί λίγο πριν το μεσημέρι γίνεται χαμός απ' τους κράχτες στο κορδόνι. Και κατά τη μία έχουν φύγει όλα για να γυρίσουμε πριν νυχτώσει. Αυτά ήταν πράγματα που τα ήξερα καλά απ' τις προηγούμενες φορές που είχα πάει προς τα εκεί.

Παρκάρισμα ποδηλάτου

Πού ήταν αυτό; Σε συρμό του μετρό της Αθήνας. Γενικά, υπάρχουν δυσκολίες για τα ποδήλατα στο μετρό (καλά, για τα λεωφορεία δεν το συζητώ). Και κάποιος σκέφτηκε να τις μεγαλώσει: πάρκαρε το ποδήλατό του σ' ένα βαγόνι. Το έβαλε, το κλείδωσε κι έφυγε. Τώρα, πώς θα βρει τον συγκεκριμένο συρμό ξανά, δεν ξέρω.

Τουρκία: Πάρκινγκ

Το να παρκάρεις το αυτοκίνητό σου στην Τουρκία είναι δύσκολο. Όχι μόνο στην Κωνσταντινούπολη. Και στο Αϊβαλί, και στην Προύσα και στο Τσανάκαλε που μείναμε ή που περάσαμε, το ίδιο πρόβλημα αντιμετωπίσαμε. Μπορώ να πω μάλιστα πως στην Πόλη ήμασταν μάλλον τυχεροί, αφού το ξενοδοχείο ήταν σ' ένα αδιέξοδο κι έτσι παρκάραμε χωρίς πρόβλημα, χωρίς να έρθει κανένας να μας ζητήσει να πληρώσουμε. Γιατί αυτό συνέβαινε γενικά. Όπου πάρκαρες έπρεπε να πληρώσεις. Ακόμα και στην άκρη του δρόμου. Και δεν είχε κάρτες όπως εδώ, κάποιες εποχές και σε κάποιες πόλεις. Υπήρχε υπάλληλος που εισέπραττε. Παντού η πινακίδα που έλεγε πόσο κόστιζε ν' αφήσεις τ' αυτοκίνητό σου και δεν μπορούσες να την παραβλέψεις.

Τουρκία: Υγραεριοκίνηση αυτοκινήτων

Το καλοκαίρι αποφάσισα και έβαλα υγραέριο στο αυτοκίνητο. Δεν έχω αποφασίσει ακόμα αν η κίνηση αυτή ήταν συνετή ή όχι. Θα περιμένω μέχρι το τέλος του χρόνου για να βγάλω τα συμπεράσματά μου. Ένας λόγος που το σκεφτόμουνα, ήταν γιατί τα πρατήρια που μπορείς να γεμίσεις το αυτοκίνητο είναι περιορισμένα. Όμως, στην Τουρκία οι κόσμος πρέπει να είναι πεισμένος πως το υγραέριο συμφέρει. Κι αυτό φαίνεται απ' το γεγονός πως γκάζι έχουν τα περισσότερα απ' τα μισά πρατήρια (βενζινάδικα τα λέω συνήθως, αλλά στην πραγματικότητα αφού δεν βάζουμε βενζίνα αλλά γκάζι, μάλλον δεν ταιριάζει ο τίτλος. Αλλά και πετρέλαιο στα βενζινάδικα βάζουμε. Άρα, μάλλον θα καταλαβαινόμαστε κι όταν λέμε πως πάω στο βενζινάδικο να βάλω γκάζι).

Τουρκία: Ποδηλατόδρομοι

Εδώ γελάμε. Αυτό που φαίνεται στην φωτογραφία, είναι ποδηλατόδρομος στο κέντρο της Πόλης. Ούτε ένα ποδήλατο δεν χωράει, αλλά δεν κυκλοφορούν και ποδήλατα. Στην Πρίγκηπο, μάλιστα (αλλά εκεί δεν υπάρχουν αυτοκίνητα - αντίθετα υπάρχουν αμαξάκια).

(Ανύπαρκτες) Γέφυρες

Η Ελλάδα είναι μια νησιωτική χώρα. Το λέμε πολλές φορές και κάποιες απ' αυτές το λέμε καμαρώνοντας. Άλλες πάλι το λέμε για να δικαιολογήσουμε το γεγονός πως υπάρχουν ιδιαιτερότητες στη χώρα μας ιδιαίτερα όταν θέλουμε να αναφερθούμε στις δυσκολίες που αντιμετωπίζει τόσο η κεντρική διοίκηση όσο και οι άνθρωποι που μένουν στα νησιά. Τα κυριότερα προβλήματα εμφανίζονται όταν χρειαστεί να έρθουν σε επαφή με διάφορες υπηρεσίες. Πρώτα για την υγεία αλλά και με σχολεία, με εφορίες και άλλα τέτοια. Κι ίσως όπως φανερώνει ο τίτλος, το σημερινό μου θέμα έχει να κάνει με το γεγονός αυτής της δυσκολίας που για γνωστούς - άγνωστους λόγους, οι αρμόδιοι δεν κάνουν τίποτα για να το αντιμετωπίσουν.

Η Γέφυρα

Κι όταν λέμε η Γέφυρα, μια είναι η Γέφυρα, αυτή που ενώνει το Ρίο με το Αντίρριο. Τόσο γιατί έτσι ονομάζεται η εταιρία διαχείρισης της συγκεκριμένης γέφυρας, όσο και γιατί αυτή είναι η μεγαλύτερη στην Ελλάδα, αλλά και πρωτοποριακή για τα τεχνικά δεδομένα της Ευρώπης και όχι μόνο. Γιατί έπρεπε στο συγκεκριμένο σημείο να φτιαχτεί μια γέφυρα που α) να επιτρέπει να περνάνε από κάτω της αρκετά μεγάλα πλοία, β)να έχει αρκετό μήκος, γ) το οποίο μήκος δεν είναι και σταθερό (μικραίνει) αφού οι δυο ακτές αλλάζουν απόσταση λόγω μετατόπισης της πλάκας και δ) που ακριβώς γι' αυτό η περιοχή είναι με πολλούς σεισμούς. Να μην πω και για τους αέρηδες.