Λονδίνο, 3 χρόνια μετά.

Τις μέρες της πρωτοχρονιάς βρέθηκα ξανά στο Λονδίνο. Είναι μια πόλη που την έχω επισκεφτεί πάρα πολλές φορές. Άμα έχεις ανθρώπους σ' ένα μέρος... Η προηγούμενη ήταν πριν τρία χρόνια και τις εντυπώσεις μου τις είχα βάλει στο παλιό το μπλογκ (κι είχα γράψει κάμποσα). Έτσι, αυτή τη φορά ούτε πολλές φωτογραφίες έβγαλα (ούτε μιάμιση χιλιάδα) ούτε πολλά να γράψω βρήκα. Θυμάμαι την άλλη φορά είχα μπλοκάκι και σημείωνα! Τώρα λέω να βάλω κάποια πράγματα που έχουν να κάνουν κυρίως με διαφορές απ' την προηγούμενη φορά. Για παράδειγμα, έγραφα τότε για τα ποδήλατα: πως υπάρχουν ποδηλατόδρομοι αλλά τα ποδήλατα που κυκλοφορούν είναι λίγα. Ε, τώρα τα ποδήλατα έχουν πληθύνει. Κι επειδή επιτρέπεται να χρησιμοποιούν τις λεωφορειολουρίδες (που είναι στενές), είναι συνηθισμένο να πηγαίνει μπροστά ένα ποδήλατο (συνήθως ποδηλατοταξί) και ν' ακολουθάει το λεωφορείο από πίσω ανάλογα με την ταχύτητα των ποδιών.

Θα γράψω κι άλλα τις επόμενες μέρες. Σήμερα λέω να γκρινιάξω και λίγο. Οι τιμές είναι πάντα ψηλές. Η λίρα πάει περίπου 1,3€ ενώ ονομαστικά οι τιμές είναι ίδιες ή ελαφρά ψηλότερες απ' τις αντίστοιχες της Ελλάδας ή της Γερμανίας (που είναι χαμηλότερες γενικά απ' τις δικές μας). Το πρόβλημα είναι πως κι οι εγγλέζοι έχουν προχωρήσει σε γερμανικό στιλ σερβίτσιων. Αυτό είναι ένα δικό μας ανέκδοτο. Δεν υπήρχε περίπτωση να κάτσεις σ' ένα μαγαζί και να μην υπήρχε ένα (τουλάχιστον) πιάτο ή φλιτζάνι ή άλλο τέτοιο είδος που να είναι άψογο, χωρίς ένα κομμάτι να του λείπει  (όχι, ποτήρι δεν μούτυχε). Ε. λοιπόν, όπως φαίνεται και στις φωτογραφίες το ίδιο μου έτυχε και στο Λονδίνο :). Καλά, έχω κι άλλα για τα καφέ του Λονδίνου, αλλά πριν απ' αυτά να πάω σε μια άλλη παράμετρο: τις αλυσίδες καταστημάτων που αυξάνονται και πληθύνονται (ενώ αντίθετα τα ανεξάρτητα μαγαζιά όλο λιγοστεύουν). Όλοι στο δρόμο κρατάνε έναν καφέ από τα Costa! Κόστα, Στάρμπακς για το χέρι, Νέρο, Βαλερί, Κονσέρτο για τα καθιστά και πάει λέγοντας. Το ίδιο και για τα καταστήματα ρούχων, σουπερμάρκετ κλπ.

Αλλά ας γυρίσω στον καφέ μου. Απ' έξω γράφει καφέ αλλά όταν πας προς τα μέσα η πρόταση είναι για φαΐ. Έναν καφέ θέλω ρε παιδιά. Μπα, δεν γίνεται. ΄Η θα τον πιεις στα όρθια ή πρέπει να τον συνοδέψεις με γλυκό (τουλάχιστον). Κι αυτό σε συγκεκριμένες ώρες της μέρας, τις άλλες δεν γίνεται ούτε αυτός ο συμβιβασμός. Ο καφές (που έχει 2 - 3£ ή λίγο παραπάνω) δεν αφήνει αρκετό κέρδος. Α! Επίσης, αυτή είναι η τιμή τιμοκαταλόγου. Σ' αυτήν προστίθεται ένα 12% για σέρβις! Και μούρχεται η άλλη και με ρωτάει αν φχαριστήθηκα. Και τις δείχνω το τσακισμένο φλιτζάνι λέγοντας πως αυτό είναι τουλάχιστον απαράδεκτο. Κι απλά κουνάει τους ώμους της.

Συνεχίζω με τις αλλαγές. Εκτός απ' τα ποδήλατα που πληθύνανε, πληθύνανε κι οι άστεγοι. Σε πολλές γωνιές έβλεπες να είναι κάποιος τυλιγμένος σε σλίπινγκ μπαγκ (το κρύο δεν αστειεύεται). Στη φωτογραφία το γιατάκι είναι άδειο, αλλά αυτό από επιλογή μου. Ζητιάνους έβλεπα παλιά, τώρα και άστεγους. Στα αρνητικά αυτό.

Και για να κλείσω: Είδα κάνα δυο διαφημίσεις του στρατού, όπως αυτή της φωτογραφίας. Μου φάνηκε παράξενο, αν και όταν το σχολίασα στο σπίτι μου είπαν πως στην Αμερική (στις ΗΠΑ δηλ.) είναι συνηθισμένο. Άρα, γιατί όχι και στη Μεγάλη Βρετανία;