Απάντηση του κουίζ

Πριν μερικές μέρες ανέβασα τη φωτογραφία αυτή ζητώντας να μπούνε σε ηλικιακή σειρά οι γιαγιάδες. Καιρός να δούμε τι συμβαίνει στην πραγματικότητα.

Έχουμε και λέμε λοιπόν. Τέρμα αριστερά (η μόνη που δεν είναι χήρα γι' αυτό και δεν φοράει μαύρα) είναι η γιαγιά μου η Σοφία που είναι και η μικρότερη. Γεννημένη το 1900, είναι 80 χρονών (αν έχω δίκιο κι η φωτογραφία είναι του '80, +1 αν είναι του '81). Από κει και πέρα οι αδερφές κάθονται στη σειρά, απ' τη μεγαλύτερη προς τη μικρότερη!

Δίπλα της είναι η θεια μου η Αμερσούδα. Όχι αυτή του τραγουδιού :) αλλά μια Αμερσούδα πραγματική. Στη φωτογραφία είναι 94 χρονών, είναι η μεγαλύτερη απ' τις εν ζωή αδελφές. Είχε γεννηθεί το 1986, τη χρονιά που κάηκε το χωριό (η Πλαγιά). Υπήρχε άλλη μια αδερφή, γεννημένη το 1885 που όμως πέθανε γύρω στα 30 της. Όταν λοιπόν γεννήθηκε κι άλλο θηλυκό στην οικογένεια, η γιαγιά τους μούτζωσε το καινούριο μωρό (μαζί με τη μάνα της βεβαίως) βρίζοντας που "τρεις γινήκατε γυμνές" (λόγω φωτιάς είχαν καεί τα ρούχα τους και τα υπόλοιπα και για να ντυθεί η λεχώνα και το μωρό δώσανε ό,τι μπορούσε ο καθένας).

Μπορεί κάποιος να πει πως η γιαγιά των γιαγιάδων ήταν σκληρή, αλλά όχι πως κι η μάνα τους πήγαινε πίσω. Χρυσανθώ, η Μαχαίρα με τ' όνομα. Σε 15 χρόνια είχε 12 εγκυμοσύνες και 10 γέννες απ' τις οποίες μεγάλωσαν 8 παιδιά: 3 γιοι κι οι 4 + 1 κόρες. Αν εξαιρέσει κανείς τη Μαριγώ που πέθανε σχετικά νέα, οι υπόλοιποι πήγαν από 88 (η μικρότερη, η γιαγιά μου) μέχρι 101 (η μεγαλύτερη) χρονών. Απ' τα παιδιά που πέθαναν μικρά, το ένα ήταν η Πελαγία που από τότε που γεννήθηκε ήταν καχεκτική και με προβλήματα στην υγεία της. Το νανούρισμα λοιπόν της μαμάς της ήταν "Ωχ το, ωχ το του Πιλαγ'δέλ, π' θέλ' μια σταλιά λακ'δέλ" (Πιλαγ'δέλ - υποκοριστικό του Πελαγία, λακ'δέλ - μικρός λάκκος, δηλ. αν πεθάνει το μωρό, είναι τόσο μικρό που θέλει πολύ μικρό λάκκο για να το θάψουνε). Αν είναι δυνατόν.

Το μωρό όντως πέθανε μετά από κάποιους μήνες. Και πράγματι, ο λάκκος που χρειάστηκε ήταν μια σταλιά. Γυρίζουν στο σπίτι απ' την κηδεία και λέει ο μπαμπάς του παιδιού: "Άκου να σου πω Χρυσανθώ. Μην σ' ακούσω να λες για άλλο μωρό πόσο λάκκο θέλει". Και τι νομίζεται πως απαντά η μαμά; "Αμ γιατί Γιαννάκ'; Ζήμιωσά σε; Μήτε σπίτια, μήτε πράματα (= ελαιοκτήματα που θα έπρεπε να δώσει προίκα), πάει κι από μένα ένας μπελάς". Είπε τίποτα κανείς;

Οι άλλες δυο αδερφές της φωτογραφίας είναι η Ζαχαρούλα κι η Ελένη. Παρά το γεγονός πως η Ζαχαρούλα ήταν μεγαλύτερη, σύνταξη πήρε πρώτη η Ελένη. Γιατί ο μπαμπάς τους είχε ξεχάσει να τη δηλώσει. Όταν γεννήθηκε η Ελένη, λέει στο γραμματικό του χωριού να τη γράψει. Ανοίγει αυτός τα κατάστιχα και θυμάται πως δεν υπήρχε γραμμένη η μεγαλύτερη. Και να σκεφτεί κανείς πως ο πατέρας τους ήταν και προεστός του χωριού! Τέλος πάντων γράφουνε την Ελένη και μετά από 3 - 4 μήνες γράφουνε και τη Ζαχαρώ. Η οποία το απολάμβανε κάνοντας πλάκα στην αδερφή της μέχρι που ήρθε ο καιρός για την (αγροτική) σύνταξη. Οπότε τότε τρέχει να ζητήσει διορθωτική εγγραφή (αν και, τώρα που το σκέφτομαι, δεν υπήρχε και μεγάλο θέμα. Το 1963 καθιερώθηκε η αγροτική σύνταξη. Είχε ήδη αρκετή ηλικία για να πάρει, αφού η μικρή τους ήταν ήδη 63 χρονών).