Ιδέες γυμναστηρίου

Στη Μαριλένα

Τις περισσότερες ιδέες τις έχω λίγο πριν κοιμηθώ ή όταν είμαι στο γυμναστήριο! Είναι η ώρα που δεν έχω τίποτα να μου περισπά την προσοχή, το μόνο που με απασχολεί είναι διάφορα τρέχοντα θέματα. Στην πρώτη περίπτωση όμως, αν συνεχίσω να σκέφτομαι τα θέματα που με απασχολούν σημαίνει πως θα χάσω τον ύπνο μου, χώρια που συνήθως είμαι αρκετά ταλαιπωρημένος και θέλω να κοιμηθώ. Έτσι η λύση παίρνει αναβολή. Αντίθετα στο γυμναστήριο υπάρχουν κάμποσες φορές που το μόνο που κάνω είναι να επαναλαμβάνω μηχανικά κάποιες κινήσεις. Όπως όταν π.χ. περπατάω στο διάδρομο (δεν τρέχω γιατί με τη μέση που έχω δεν με παίρνει). Τι έχω να κάνω εκεί; Άντε να αυξήσω την ταχύτητα στην αρχή ή να την μειώσω στο τέλος. Όμως όταν όλη η διαδικασία πάει στο μισάωρο μένει μπόλικος χρόνος για αποφάσεις. Κι αν αυτές δεν παρθούν στο διάδρομο είναι κι ώρα των κοιλιακών π.χ. Και πάει λέγοντας. Θα αναφερθώ σε μερικά συγκεκριμένα παραδείγματα για να με καταλάβετε.

Πάνε κάμποσα χρόνια. Πίσω στα 2002. Τότε είχα αρχίσει να πηγαίνω στο γυμναστήριο. Μέχρι τότε η ιδέα για σωματική άσκηση ήταν εντελώς ξένη για μένα. Είχα όμως προβλήματα με τη μέση μου. Από χρόνια. Δεν ήταν καινούρια. Το καινούριο ήταν πως με πιάναν πιο τακτικά και πιο έντονα. Κι ο γιατρός στα απογευματινά του ΚΑΤ ήταν ωμός. Ή αρχίζεις γυμναστική με κοιλιακούς και ραχιαίους ή θα πονάς χωρίς να παραπονιέσαι. Το πρώτο μου φάνηκε καλύτερο κι έτσι ξεκίνησα. Και πράγματι πήγα καλά από τότε μέχρι σήμερα.

Τον πρώτο καιρό ήμουν όπως όλοι οι νεοφώτιστοι. Με τις ώρες στο γυμναστήριο. Δούλευα τότε και σε απογευματινό σχολείο, οι υπόλοιποι στο σπίτι ήταν σε πρωινά κι έτσι το πρωί σηκωνόμασταν όλοι, έφευγαν οι άλλοι για το σχολειό κι εγώ για το γυμναστήριο. Γύριζα να μαγειρέψω, να ετοιμάσω, να φτιάξω, να έρθουν να φάμε (αν προλάβαινα - τις περισσότερες φορές έτρωγα κι έφευγα χωρίς να βρεθούμε) και δρόμο.

Εκείνο το καλοκαίρι είχαμε βρεθεί με την αδερφή της Μαρίας που δούλευε στις Βρυξέλλες και μας έριξε την ιδέα να πάμε τα Χριστούγεννα προς τα εκεί. Εμείς αντιπροτείναμε το Πάσχα, και τελικά τ' αποφασίσαμε για τότε. Άρχισα να μπαίνω περιοδικά στο ίντερνετ για να ψάχνω για εισιτήρια (ήδη από κείνη την εποχή είχε αρχίσει η τιμή του αεροπορικού εισιτηρίου να μοιάζει με το "πάμε στοίχημα"). Τις ημερομηνίες τις ξέραμε. Είχα εντοπίσει πως μια θυγατρική της μουσικής Virgin έκανε το δρομολόγιο Αθήνα - Βρυξέλλες σε καλές τιμές και με όρους παρόμοιους με την Ίζιτζετ (easyjet που κι αυτή λίγο πριν είχε ξεκινήσει) και όλο κι έμπαινα στο σάιτ της.

Κάποια στιγμή αρχές Δεκέμβρη, αργά το βράδυ, οι υπόλοιποι την έχουν πέσει για ύπνο κι εγώ ψάχνω ακόμα. Και βλέπω ΤΗΝ προσφορά. 25€ + φόρους για αμέσως επόμενη περίοδο (Χριστούγεννα). Που για 4 άτομα πηγαινέλα έβγαινε συνολικά και με όλα τα συν-πλην λίγο κάτω από 400€. Τιμή που σε σχέση με ό,τι έβλεπα ήταν πολύ πιο κάτω, 50 - 100% αν θυμάμαι καλά. Να ξυπνήσω τη Μαρία εκείνη την ώρα δεν ήταν και το καλύτερο κι έτσι το άφησα για το πρωί. Τη το λέω και το απορρίπτει με το σκεπτικό πως αφού έχουμε καταλήξει για το Πάσχα, να μην το αλλάξουμε.

Φεύγει η Μαρία για το σχολείο κι εγώ για το γυμναστήριο. Το μεσημέρι με το που σχόλασε στις 2:!0 ήμουν απέξω απ' το σχολείο και την περίμενα γιατί στο ενδιάμεσο διάστημα, την ώρα που γύμναζα την κορμάρα μου σκέφτηκα πως τέτοια ευκαιρία δεν είναι να την χάσουμε. Είχα πάρει την Ιωάννα κι είχα συνεννοηθεί (και μια χαρά τη βόλευε αφού όλο τον καιρό μας προέτρεπε να πάμε τα Χριστούγεννα). Είχα βγάλει φωτογραφίες δικές μου και των παιδιών για διαβατήρια και έμενε να βγάλει κι η ίδια φωτογραφίες και να προλάβουμε πριν κλείσει το ΚΕΠ στις 2:30 να καταθέσουμε τις σχετικές αιτήσεις. Κι αφού γίνουν όλ' αυτά να μπω στο σάιτ να ελέγξω αν υπάρχουν ακόμα τα εισιτήρια και να τα κλείσω (και να καταθέσουμε τα χαρτιά προλάβαμε, και τα διαβατήρια ήρθαν δυο μέρες πριν πετάξουμε και το ταξίδι έγινε). Κι αυτό γιατί στο γυμναστήριο πήρα τις αποφάσεις μου!

Δεν είναι το μόνο παράδειγμα. Απλά το θεώρησα το πιο χαρακτηριστικό.