Βόλτες

Αρχικά να ευχηθώ καλό μήνα, μιας και σήμερα ξημερώνει πρωτομαγιά. Μια μέρα με πολλαπλά μηνύματα, αφού ξεκίνησε σαν μέρα απεργίας (κι έτσι είναι σε κάποιες χώρες, ακόμα και σήμερα) αλλά πολύ έξυπνα υποβιβάστηκε αργία, μ' αποτέλεσμα να πηγαίνουμε στις εξοχές να πιάσουμε το Μάη και να αποφεύγουμε κουραστικές διαδικασίες όπως οι συμμετοχή σε εργατικές συγκεντρώσεις (που δεν γίνονται μόνο μια σε κάθε πόλη, αλλά ανάλογα με τις κομματικές προτιμήσεις). Αλλά δεν ξεκίνησα να γράψω το άρθρο για να πολιτικολογήσω, οι βόλτες που αναφέρω είναι αυτές που γίνονται (ή δεν γίνονται) στις πόλεις μας.

Τον παλιό εκείνο τον καιρό, όταν ήμουν νέος, μέχρι δηλαδή τις αρχές της δεκαετίας του '80 θυμάμαι τη βόλτα να είναι ο καθιερωμένος τρόπος ψυχαγωγίας τόσο στο χωριό μου όσο και σε διάφορες επαρχιακές πόλεις. Για την Αθήνα δεν μπορώ να πω, μιας και δεν έζησα σ' αυτήν την εποχή εκείνη. Με το που βράδιαζε (κι όσο ο καιρός ήταν καλός) ο κόσμος έβγαινε και περπάταγε πέρα δώθε. Για τον σκοπό αυτόν, πολλές φορές έκλειναν οι δρόμοι ώστε να χωρέσουν ο τόσος κόσμος που σουλατσάριζε. Αυτό γινόταν στο Πλωμάρι, αυτό γινόταν στη Μυτιλήνη και σε άλλα μέρη.

Όμως, καθώς περνούσαν τα χρόνια, η συνήθεια αυτή υποχωρούσε. Σήμερα, στη Μυτιλήνη δεν κλείνει κανένας δρόμος για τη βόλτα. Ελάχιστοι είναι αυτοί που περπατάνε, τόσο λίγοι που το (φαρδύ) πεζοδρόμιο του λιμανιού τους φτάνει και τους περισσεύει. Στο Πλωμάρι συνήθως ο δρόμος κλείνει, αλλά περισσότερο εθιμικά παρά για ουσιαστικούς λόγους. Χαρακτηριστικά, όταν στην πλατεία γίνονται εκδηλώσεις (ή τις μέρες των πανηγυριών) που τα αυτοκίνητα δεν έχουν άλλο δρόμο να πάνε και περνάνε από κει, αναγκαστικά μένει ανοιχτός ο δρόμος της βόλτας αλλά χωρίς κανένα πρόβλημα.

Στη Γερμανία που πήγα, ξαναβρήκα κόσμο να σουλατσάρει τα βραδάκια στους δρόμους. Βέβαια εκεί, δεν υπήρχε ανάγκη να κόβονται τα αυτοκίνητα για κάτι τέτοιο. Οι πεζόδρομοι στο κέντρο των πόλεων είναι κανόνας, ενώ ένας άλλος τόπος για βόλτα είναι τα πάρκα. Που είναι πάντα γεμάτα κόσμο (όταν ο καιρός είναι καλός). Κόσμος που βολτάρει ή και που κάθεται στα πάρκα. Ένα μεγάλο μέρος απ' τον κόσμο αυτόν είναι και οι μουσουλμάνοι (οι μαντίλες και τα τσαντόρ κυριαρχούσαν) αλλά και οι Γερμανοί δεν πήγαιναν πίσω. Στα πάρκα δε, κάθονταν είτε για να λιαστούνε είτε για να πικνίκ είτε απλά για να πιούνε μπίρες (μα πολλές μπίρες λέμε). Και εμένα πολύ μου άρεσε, αλλά όταν επέστρεψα στην Ελλάδα, αυτά κοπήκανε. Όχι πως δεν υπάρχουν κι εδώ κάποια μέρη για βόλτα ή για πικνίκ, αλλά είναι περιορισμένα (και το πικνίκ δεν επιτρέπεται να συνδυαστεί με ψήσιμο στα κάρβουνα - αν κανένας ξέρει να συστήσει μέρος για κάτι τέτοιο, πολύ θα το χαιρόμουνα).

Τότε από πού είναι όλες αυτές οι φωτογραφίες που δείχνει κόσμο να κυκλοφορεί πέρα - δώθε και να κάθεται στο πάρκο χαζεύοντας την παραλία; Από Ελλάδα είνια. Από το Βόλο που βρέθηκα τη βδομάδα μετά το Πάσχα. Ήταν μια ευχάριστη έκπληξη. Ο κόσμος κυκλοφορούσε. Όχι δηλαδή πως δεν ήταν γεμάτα τα ουζερί, τα μεζετζίδικα (εκεί την πρωτοείδα τη λέξη, αλλά όχι μόνο σε ένα μαγαζί) και οι καφετέριες. Μπόλικα κι όλα γεμάτα. Αλλά και οι δρόμοι γεμάτοι. Κι όχι σαββατόβραδο. Καθημερινές. Εντάξει, μπορεί να ήταν γιορτινή βδομάδα αλλά όλες τις μέρες που κατεβήκαμε, μια χαρά κόσμος κυκλοφόραγε (κι εγώ μέσα σ' αυτούς). Πολύ το χάρηκα!