Πόρτες ασφαλείας

Ένα θέμα που από καιρό το έχω στο νου μου, αλλά όλο το αναβάλω ήρθε η στιγμή να το καταπιαστώ. Είναι το θέμα με τις πόρτες ασφαλείας που έχουν γίνει μόδα. Δεν νοείται π.χ. ανακαίνιση σπιτιού χωρίς να αλλάξει και η πόρτα του και να μπει μια σούπερ ντούπερ θωρακισμένη, βαριά κλπ πόρτα. Μπορεί όλα τα υπόλοιπα ανοίγματα να είναι της πλάκας, αλλά η πόρτα θεωρείται απαραίτητο να είναι "ασφαλείας". Μιλάμε για την κύρια είσοδο μόνο, προς το παρόν δεν έχω πάρει χαμπάρι να βάζουν πόρτες ασφαλείας στα μπαλκόνια κλπ. Και το κόστος μιας πόρτας ασφαλείας είναι το διπλό και βάλε από μια κλασσική, συνηθισμένη πόρτα. Γιατί γίνεται αυτό δεν το ξέρω. Πιστεύω ότι βοηθάει η τηλεοπτική τρομολαγνεία που δίνει την εντύπωση πως όλοι κινδυνεύουμε να μας σκοτώσουν, γι' αυτό και πόρτες ασφαλείας συναντάμε και σε σπίτια που αν μπει μέσα κλέφτης δεν θα βρει να πάρει τίποτα.

Όμως, δεν ξεκίνησα να γράφω για τις πόρτες των σπιτιών, αυτό μου βγήκει γιατί το είχα στο νου μου κι έτσι παρατηρούσα λίγο παραπάνω το τι γίνεται. Η βασική ιδέα μου ήταν για τις πόρτες των τραπεζών. Για να αποφεύγονται - λέει - οι ληστείες των τραπεζών έχουν υποχρεωθεί να έχουν όλες πόρτες ασφαλείας. Σαν τέτοιες θεωρούνται οι διπλές πόρτες που για να ανοίξει η μια πρέπει να έχει κλείσει η άλλη μ' αποτέλεσμα να ταλαιπωρούνται οι πελάτες τους. Δεν ξέρω πόσο εκτιμάται πως μειώθηκαν οι ληστείες απ' την εφαρμογή τέτοιων συστημάτων, ληστείες εγώ ακούω τακτικά σε τράπεζες τόσο του κέντρου όσο και της επαρχίας. Έτσι είμαι πολύ επιφυλακτικός για το αν όλη αυτή η ταλαιπωρία για να μπει κάποιος σε τράπεζα, αξίζει τον κόπο.

Απ' τις πρώτες που μπήκαν στη γειτονιά μου, πριν 5 - 6 χρόνια, ήταν τέτοια που να προσφέρει τη μέγιστη λειτουργικότητα: δυο κλουβιά, αρκετά μεγάλα ώστε να μπορούν να μπουν και δυο και τρία άτομα ταυτόχρονα και με διπλή λειτουργία (για είσοδο και για έξοδο) και τα δυο. Από τότε μπήκαν σε όλα τα υποκαταστήματα τραπεζών αλλά το ένα χειρότερο απ' το άλλο: στο ένα το κλουβί εισόδου είναι τόσο μικρό που πολύ δύσκολα χωράει δεύτερος. Στο άλλο, έτσι κι αλλιώς δεύτερος απαγορεύεται, αν μπούνε δυο μαζί η δεύτερη πόρτα δεν ανοίγει. Στο τρίτο, απαγορεύεται να μπεις με γυαλιά ηλίου και μεταλλικά αντικείμενα λέει, μάλλον πρέπει να το έχουν απενεργοποιήσει γιατί δεν έτυχα να μπλοκαριστεί κάποιος γι' αυτόν το λόγο. Αν θα έπρεπε ν' αφήνεις απέξω τα μεταλλικά αντικείμενα θα έπρεπε να υπάρχει και κάποιος να στα φυλάξει!

Το πρόβλημα μεγαλώνει γιατί τέτοιες πόρτες βρήκα και σε τράπεζες χωριών. Και στα χωριά μας μένουν συνήθως άνθρωποι μεγάλης ηλικίας. Κι άντε τώρα να βάλεις τη μάνα μου να κάνει τέτοιες μαγκιές: να μπει, να γυρίσει, να πατήσει τα κουμπιά κλπ. Το πρόβλημα με τους μεγάλους υπάρχει βέβαια και στα αστικά κέντρα. Και το κακό είναι πως οι μεγάλοι είν' αυτοί που κάνουν περισσότερες δοσοληψίες σε γκισέ αφού δεν έχουν εξοικειωθεί με τα μηχανάκια που υπάρχουν απέξω και δίνουν λεφτά με κάρτα ή με συναλλαγές μέσω ίντερνετ (καλά, αυτές τις τελευταίες και νεώτεροι δεν τις συνηθίζουνε) χώρια που έχουν τη συνήθεια να πάνε με το που μπαίνει η σύνταξη για να περαστεί στο βιβλιάριο!

Στη Γερμανία που ήμουνα, τέτοια πράγματα δεν είχε. Για να πάρω τα λεφτά (όποτε χρειάστηκα σχετικά μεγάλο ποσό και πήγα στο ταμείο) έπρεπε να περιμένω για να έρθουν: πληκτρολογούσε το τι ποσό ήθελα και σε τι χαρτονομίσματα κι αυτά έρχονταν απ' το χρηματοκιβώτιο αυτόματα. Κάτι που γινόταν κάποια στιγμή κι εδώ σε μια μικρή τράπεζα, την Μιλένιουμ. Αποτέλεσμα ταμείο με την κλασσική έννοια δεν υπήρχε, απλά κάποιος είχε τον ρόλο αυτόν, ανάλογα ποιος είχε καιρό.

Σε άλλες χώρες, δεν θυμάμαι τι γινότανε γιατί δεν μου χρειάστηκε μάλλον να χρησιμοποιήσω τραπεζικές υπηρεσίες.