Μια απίστευτη ιστορία

Το διάβασα στη Σχεδία του προηγούμενου μήνα. Τόχω ξαναπεί πως η Σχεδία έχει τρομερά ενδιαφέρουσα ύλη και την αγοράζει κάποιος όχι μόνο για να βοηθήσει κάποιον συνάνθρωπο που έχει ανάγκη (συνήθως άστεγο) αλλά και για το περιεχόμενό της. Το κακό είναι πως η ύλη αυτή δεν υπάρχει διαθέσιμη στο ίντερνετ (ούτε και για τα παλιότερα τεύχη). Στο τεύχος 64 (Νοέμβριος 2018) διάβασα κάτι που το θεώρησα απίστευτο και εξωφρενικό. Βέβαια, αν το καλοσκεφτούμε, αφού ζούμε σε καπιταλιστική (και καπιτα-ληστική θα τόγραφα, να παίξω και λίγο με τις λέξεις) κοινωνία, το κέρδος πάει πάνω απ' όλα. Άρα, οι καπιταλιστές δεν θα δίσταζαν να εκβιάσουν την όποια κατάσταση τους βόλευε, αρκεί να έβγαζαν κέρδος. Άδικα τόλεγαν πως ο καπιταλιστής θα πουλήσει ως και το σκοινί που θα τον κρεμάσουν; Μπορεί να φαίνεται ακραίο, αλλά και η ιστορία που διάβασα και μεταφέρω, ακραία είναι.

Μπουγατσάκια Αγγελικής

Στη γιορτή των Αρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ, η Αγγελική ήρθε με μια μεγάλη κούτα γλυκά και την τοποθέτησε στο τραπέζι μαζί με τη ζάχαρη άχνη και την κανέλα. Όταν άνοιξε η κούτα, μοσχομύρισε το περιεχόμενό της. Ήταν μπουγατσάκια ατομικά, σερβιριζόμενα σε πιατάκι ή σε απλή χαρτοπετσέτα και πασπάλιζες όσο ήθελες ζάχαρη και κανέλα. Απίθανη ιδέα, γρήγορη σε εκτέλεση και εύκολη στο σερβίρισμα. Αμ έπος, αμ έργον, τη συνταγή και φτιάξιμο. Δυο φορές μάλιστα.

Τουρκία: τρώμε ψάρι (έξω)

Τις προηγούμενες μέρες έγραφα για τον κιουνεφέ. Εκτός απ' τη συνταγή έβαλα και την ιστορία του πώς δοκίμασα κιουνεφέ στην Τουρκία (που ίσως πρέπει να τα ξεχωρίσω) και για να είμαι σίγουρος του τι έχω γράψει παλιότερα έκανα μια αναδρομή στα γραμμένα και δημοσιευμένα αλλά και στα ετοιμασμένα και αδημοσίευτα ακόμα. Όπως έχω ξαναγράψει, ειδικά για την Τουρκία είχα ετοιμάσει αρκετά άρθρα αλλά υπάρχουν καμιά 20αριά που δεν τα ολοκλήρωσα ποτέ (και για να πω την αλήθεια, δεν θυμάμαι καλά καλά και τι ήθελα να γράψω). Βρήκα λοιπόν πως έχω ανεβάσει για το φαγητό του δρόμου, αλλά όχι για το φαγητό των εστιατορίων, ειδικά για τα ψαρομάγαζα που το είχα ξεκινήσει. Κι έτσι σήμερα αποφάσισα να διορθώσω.

Κιουνεφέ, μια ιστορία!

Έγραφα για τον κιουνεφέ και θυμήθηκα όταν τον είχα δοκιμάσει στην Πέργαμο. Ε, να μην μένει έτσι ξεκρέμαστη πως έγινε, να την καταγράψω και την εμπειρία αυτή:

Κιουνεφέ

Τον κιουνεφέ τον έφαγα πρώτη φορά από την Κική. Με καταγωγή απέ την Πόλιν (όχι, δεν μιλάει Πολίτικα, δική μου η διατύπωση) είπε κάποια στιγμή να φτιάξει έναν κιουνεφέ. Τότε έμαθα την ύπαρξη του γλυκού αυτού καθώς και το ποια είναι τα βασικά του υλικά. Άλλο ένα παράξενο γλυκό από τη γείτονα, το οποίο αξιοποιεί το τυρί (το άλλο που δοκίμασα ήταν ο τυροχαλβάς). Πριν μερικές μέρες, καθώς τριγυρνούσε στους δαιδαλώδεις ιντερνετικούς δρόμους η Μαρία, έπεσε πάνω σε μια συνταγή για κιουνεφέ κι έτσι είπα να την φτιάξω. Ίσως θάταν καλύτερα νάχα ρωτήσει την Κική. πάντως το αποτέλεσμα από την πρώτη μου δοκιμή δεν ήταν κακό (αλλά ούτε και τρομερό - είχα μια καταπληκτική εμπειρία από κιουνεφέ στην Πέργαμο κι έτσι είχα ψηλές προσδοκίες). Στην πρώτη φωτογραφία είναι το αποτέλεσμα αυτής της πρώτης απόπειρας (που ακολούθησα τις οδηγίες με ευλάβεια αλλά μάλλον ήθελε πολύ περισσότερο σιρόπι).

Ντοματοκεφτέδες Σαντορίνης

Διαβάζοντας καθημερινά ένα σάιτ το alfavita.gr που κατά κύριο λόγο αναφέρεται σε ειδήσεις του εκπαιδευτικού κλάδου, ανακάλυψα αυτή τη συνταγή που έχει ενδιαφέρον. Επειδή μ' αρέσουν οι ντοματοκεφτέδες που τους έχω δοκιμάσει στη Σαντορίνη, σκέφτηκα πως ανεβάζοντας την εδώ,  θα μπορέσω να την έχω σε όποιο μέρος θέλω. Αυτή είναι η τεχνολογία, σε αρκετά πράγματα μας βοηθάει, σε άλλα μας γεμίζει σκοτούρες.

5" μόλις

5 μόλις δευτερόλεπτα είναι αρκετά για ν' αλλάξουν την κατάσταση του αυτοκινήτου. Μόνο 5". Και εξηγούμαι: Το χειμώνα άλλαξα αυτοκίνητο. Με πείσανε κι είπα το ναι. Το καινούριο είναι εφοδιασμένο με διάφορα ηλεκτρονικά βοηθήματα απ' αυτά που έχουν τα σημερινά αυτοκίνητα. Ένα απ' αυτά η υποβοήθηση στην εκκίνηση σε ανηφόρα (ή κατηφόρα και όπισθεν!). Για όποιον δεν ξέρει εξηγώ πώς δουλεύει και τι είναι τα 5" που λέω.

Στην εξοχή

Θέα από το μέρος που πέρασα κάμποσα καλοκαίρια

Το άρθρο αυτό γράφτηκε το χειμώνα για ν' ανέβει το καλοκαίρι. Οι χώροι που φιλοξενούν τα μπλογκ, δίνουν τη δυνατότητα αυτή να προγραμματίζεις πότε θα ανέβει κάτι. Το έγραψα μετά από μια κουβέντα που είχα με τον πρόεδρο του Συνδέσμου Πλωμαριτών Αττικής, για να το έχει από τότε για ύλη για το περιοδικό που βγάζει εδώ και πάνω από 30 χρόνια ο σύλλογος. Και το προγραμμάτισα για σήμερα που είναι επίκαιρο μιας και χτες κλείσαν τα σχολειά, αλλά είχα και κατά νου πως θάπρεπε να συνεννοηθούμε πριν ανέβει, αν το περιοδικό θα κυκλοφορούσε αργότερα και δεν ήθελε να υπάρχει ήδη δημοσιευμένο (αν και ήδη είχε πάρει παλιότερό μου άρθρο). Και ξαφνικά, τέλη Φλεβάρη ο πρόεδρος πάει. Μας άφησε χρόνους. Κι ήταν νέος σχετικά, λίγο πιο μεγάλος από μένα. Έπαθα ένα σοκ, αλλά το άρθρο έμενε στον προγραμματισμό. Το έχω στείλει στον καινούριο πρόεδρο, δεν ξέρω αν τελικά θα φιλοξενηθεί στους "Πλωμαρίτικους Αντίλαλους" (αυτός είν' ο τίτλος του περιοδικού, είναι από τη σελίδα 7 του τεύχους 254) αλλά αποφάσισα να το ανεβάσω σύμφωνα με τον αρχικό προγραμματισμό και να το αφιερώσω στη μνήμη του Δημήτρη Χαλαυτή.