Σως καπνιστού σολομού, Βίκη

Από τη Βίκη με αγάπη. Συνταγή από την Βίκη έχω ξαναγράψει. Της έχω ζητήσει όπως ξαναείπα να δίνει απευθείας συνταγές στο ιστολόγιο (και ξέρω πως ξέρει πολλές και καλές) αλλά διστάζει να το κάνει. Αλλά μου έστειλε σήμερα μία ειδικά για δημοσίευση. Με τη φωτογραφία της όπου φαίνεται πιστεύω πως πρόκειται για μερακλού μαγείρισσα! Ας απολαύσουμε τι προτείνει.

Κρέπες αρμυρές

Οι κρέπες είναι  ένα φαγητό πάντα ενδιαφέρον. Που φτιάχνεται και πουλιέται επιτόπου σε διάφορα σημεία και με πολλές παραλλαγές, αφού φτιαχτεί η κρέπα γεμίζεται με κάποιο υλικό και συνεχίζει να ψήνεται είτε στην κρεπιέρα είτε στο φούρνο. Το πρόβλημά μου είναι πως το μείγμα είναι συνήθως το ίδιο ανεξάρτητα αν το γέμισμα θα είναι γλυκό ή αρμυρό. Εγώ προτιμώ τις αρμυρές (και η παραλλαγή αυτή της Ειρήνης μου άρεσε ιδιαίτερα). Και μας έτυχε ένα βράδυ στο Παρίσι να πάρουμε κρέπα με τυρί που γλύκιζε τόσο ώστε με το ζόρι τη φάγαμε, βασικά γιατί πεινάγαμε και δεν βρίσκαμε τίποτα άλλο εκείνη την ώρα. Έτσι έχω μια συνταγή για αρμυρές κρέπες και μια για γλυκές κι εδώ υπάρχει η πρώτη. Στη φωτογραφία είναι το τελικό αποτέλεσμα, όχι σκέτες κρέπες αλλά γεμισμένες με τυρί και ζαμπόν.

Ο Φλεβάρης κι αν φλεβίσει...

...καλοκαίρι θα μυρίσει. Το δείχνει κι η αμυγδαλιά. Τι κι αν κατέβηκε ξανά η θερμοκρασία. Ο χειμώνας φεύγει, η άνοιξη έρχεται!

Μανιτάρια γεμιστά

Το να δοκιμάζω καινούριες γεύσεις πάντα μ' αρέσει. Υπάρχουν βέβαια και τα κολλήματα, φαγητά που δεν βάζω στο στόμα μου, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως μένω στα ίδια. Έτσι όταν έπεσε στα χέρια μου ένα περιοδικό μαγειρικής, απ' αυτά που έχουν γίνει μόδα τελευταία και αγοράζονται από ανθρώπους που δεν μαγειρεύουν ποτέ (όπως και με τις σχετικές εκπομπές της τηλεόρασης, που κι αυτέ πλήθυναν αλλά πόσοι απ' όσους τις βλέπουν ακόμα και καταλαβαίνουν τη σχετική ορολογία), όταν λοιπόν πήρα το περιοδικό, του έριξα μια ματιά και υπήρχαν 6 ή 7 συνταγές που με εντυπωσίασαν. Τις ξεχώρισα για να τις δοκιμάσω εν καιρώ. Πρώτη που δοκίμασα και επιβεβαίωσα πως ναι, μ' αρέσει ήταν αυτή με τα μανιτάρια. Σε επόμενο τεύχος βρήκα τα γεμιστά κρεμμύδια και οι πατάτες γκρατέν που ανέφερα παλιότερα.

Αξιολόγηση

Για την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών (και όχι μόνο) και τις αντιρρήσεις μου γι' αυτήν έχω ξαναγράψει παλιότερα. Γιατί επανέρχομαι σήμερα; Γιατί έκανα κάποιους συνειρμούς και θέλω να τους μοιραστώ. Ο γιος μου ο Δημήτρης είναι στρατιώτης και τις τελευταίες μέρες μου έλεγε πως έχουν κάμποσα τρεξίματα μιας και φτιάχνουν το στρατόπεδο ενόψει της επιθεώρησης που περιμένουν από κάποιον στρατηγό. Μέχρις εδώ τίποτα το περίεργο. Αλλά μιλώντας πρόσφατα με φίλο - πατέρα άλλου στρατιώτη, σε άλλη περιοχή άκουσα το ίδιο πράγμα. Στην αρχή λέω πως έτυχε. Μετά όμως αρχίζουν οι συνειρμοί που λέγαμε.

Πατάτες αλά Σοφία

Αλά Σοφία; Τι πάει να πει αυτό; Για ποια Σοφία πρόκειται; Είναι σοφά φτιαγμένες ή είναι από κάποια Σοφία με τ' όνομα. Καλά, για το όνομα πρόκειται και σίγουρα δεν υπάρχει μόνο μία. Αλλά εν τω προκειμένω είναι η διαιτολόγος μας. Θα μπορούσα ίσως να τις περιγράψω και με κάτι σαν "πατάτες τηγανητές - διαιτητικές", αλλά δεν μου πολυκολλάει.

Τζούτζα

Δεν ξέρω πώς να τη γράψω τη λέξη. Βλέπετε είναι παλιά αλλά μόνο προφορικά την ξέρω. Τη χρησιμοποιούσαμε στο χωριό για να πούμε τη ζαβολιά που κάνει κάποιος στο παιχνίδι. Η με απατηλό τρόπο δηλαδή δημιουργία ευνοϊκών συνθηκών για την τελική έκβαση. Δεν ξέρω πώς γράφεται. Τζούτζα ή τζιούτζα ή μήπως τζιούτζια. Το -τζ- είναι παχύ και της δυο φορές. Το θέμα μου όμως σήμερα δεν είναι οι παιδικές ζαβολιές, τα τζούτζα που κάνει κάποιος στο παιχνίδι αλλά τα τζούτζα που κάνει κάποιος για να μπορέσει να κερδίσει στην πολιτική. Και συγκεκριμένα για τα τζούτζα που κάνουν οι πολιτικοί της Γερμανίας. Γιατί ενώ συνήθως λέγεται πως οι Έλληνες είμαστε κομπιναδόροι, δυο υπουργοί της ΟΔΓ (κι ο πρόεδρός της αν δεν κάνω λάθος) τα τελευταία χρόνια παραιτήθηκαν γιατί έκαναν τζούτζα!