Σούπα βελουτέ κολοκύθας

Η πρόταση του Δημήτρη. Με φέτα και σπόρους κολοκύθας!

Μιλάμε στο τηλέφωνο με τον Δημήτρη. Και μας λέει πως φτιάχνει σούπα κολοκύθας. Μας αρέσει η ιδέα να δοκιμάσουμε κι εμείς, μέχρι τώρα την έχουμε ακούσει (στη Γερμανία) αλλά δεν έτυχε να τη φάμε. Του ζητάμε τη συνταγή. Είναι πρωί, σε λίγο πάμε στη λαϊκή. Ένας πάγκος (εντάξει, όχι μόνο ένας) έχει κολοκύθες. Άλλες ολόκληρες κι άλλες σε κομμάτια. Διαλέγουμε με το μάτι ένα κομμάτι, βγαίνει κάπου δυο κιλά. Το παίρνουμε. Επιστρέφουμε στο σπίτι. Ο Δημήτρης μας έχει συνταγή. Είναι του Πετρετζήκη! Δεν με συγκινεί. Η Μαρία μου λέει να δούμε γερμανική συνταγή. Ψάχνω κι από κει, κοιτάζω και γι' άλλες ελληνικές. Ως συνήθως τις παντρεύω και φτιάχνω τα δικά μου.

Σάντουιτς με τόνο

Το σχέδιο της παλιάς πόλης. Μπήκαμε απ' την Ελληνική πύλη (εκεί που είναι το σήμα "βρίσκεστε εδώ" και βγήκαμε από την άλλη κοντά στην αστυνομία, που δεν έχει όνομα!

Καλή χρονιά. Ας βάλω ένα άρθρο για φαγητό στο ξεκίνημα της χρονιάς, αλλά να το διανθίσω και με μερικές τουριστικές πληροφορίες! Δύο σε ένα.
Τις παλιές καλές μέρες, τότε που μπορούσαμε να κάνουμε και καμιά βόλτα, τότε που η Ryanair μας μετέφερε σε διάφορους προορισμούς, πήγαμε και στη Μάλτα. Μέσα στα άλλα επισκεφτήκαμε και τη Μντίνα, την παλιά πρωτεύουσα του νησιού. Η παλιά πόλη είναι όλη περιτειχισμένη, μέσα σε κάστρο. Με τα παλιά κτίρια και εκκλησίες και λοιπά. Η κυκλοφορία γίνεται σχεδόν αποκλειστικά με τα πόδια, σ' ελάχιστους δρόμους επιτρέπεται να κυκλοφορήσουν αυτοκίνητα και σε κάποιους ακόμα άμαξες.

Σύνοδος Δία - Κρόνου

Σύνοδος Δία - Κρόνου αυτές τις μέρες. Κι ιδού η δική μου συνεισφορά στο φαινόμενο. Φαίνονται και τρεις δορυφόροι του Δία κι ελάχιστα οι δακτύλιοι του Κρόνου (πιο πολύ τους μαντεύεις). Απ' την ταράτσα του σπιτιού, στην Ηλιούπολη.

Τυροπατάτα

Τόχω ξαναγράψει πολλές φορές πως παρακολουθώ το ιστολόγιο του Νίκου Σαραντάκου "Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία". Και πως πολλές φορές κάτι που διαβάζω στο (καθημερινό) άρθρο ή τα σχόλια, μου θυμίζουν διάφορες ιστορίες μου. Έτσι έγινε και σήμερα. Είχε άρθρο για "το άλλο χρυσάφι της γης" ονομάζοντας έτσι την πατάτα. Στα σχόλια κάποιος έγραψε πως "Πατάτα (λέγεται ότι) βάνουν και στις (πειραγμένες) γραβιέρες, αυτές που είναι άνοστες-σαπουνέ". Και θυμήθηκα την τυροπατάτα. Έγραψα εκεί την ιστορία κάπως σύντομα, τη γράφω κι εδώ πιο αναλυτικά.

Στη Μυτιλήνη - τα γρι-γρι

Η παραπάνω φωτογραφία δημοσιεύτηκε στον ιστότοπο "Στο νησί" με τη σημείωση ότι είναι τραβηγμένη τον Οκτώβρη του 1988 από την κ, Μαρία Μπουρου (μάλλον Μπουρνού; ).

Μια δυνατή εικόνα που μου έχει μείνει από αυτή την περίοδο που έμεινα στη Μυτιλήνη, κι ας ήμουνα τόσο μικρός (8 χρονών) κι ας ήταν για τόσο λίγους μήνες (8 απ' τους οποίους οι τελευταίοι χειμωνιάτικοι) ήταν η εικόνα με τα γρι-γρι, τα γκιργκίρια όπως τα λέγαμε, που φεύγαν απ' το λιμάνι να πάνε για ψάρεμα. Η παραπάνω φωτογραφία που έκλεψα είναι χαρακτηριστική αφού φαίνονται 5 - 6 καΐκια δεμένα μπροστά απ' την προκυμαία, 20 χρόνια αργότερα απ' την εποχή που μιλάμε. Το λιμάνι έχει μεγαλώσει, έχει φτιαχτεί το καινούριο αλλά ακόμα η κατάσταση δεν είχε αλλάξει.

Αεροδρόμιο Βερολίνου

Επιτέλους. Ξεκίνησε να λειτουργεί το (νέο) αεροδρόμιο του Βερολίνου! Και τι μ' αυτό θα μου πείτε και τι μας νοιάζει εμάς. Μα έχουμε ακούσει τόσες και τόσες φορές πως εμείς οι Έλληνες είμαστε χύμα στο κύμα, δεν τηρούμε τα χρονοδιαγράμματα που μπαίνουν για τα διάφορα έργα και πως δεν μπορούμε να ακολουθήσουμε το παράδειγμα των Ευρωπαίων και κυρίως των Γερμανών που τα προγραμματίζουν όλα και τα κάνουν στην ώρα τους. Για το θέμα είχα γράψει και στο παλιό μου το μπλογκ αλλά είχα κάνει και αναφορά όταν έγραψα για το ότι θα φτιαχνόταν η σκεπή του σταθμού του Μονάχου (και για άλλους μύθους σχετικά με τη Γερμανία είχα γράψει, άλλους που είναι υπέρ τους κι άλλους που είναι κατά).

Κόκορας κρασάτος με χυλοπίτες στη γάστρα

Αυτές τις μέρες είν' ο Δημήτρης στην Ελλάδα. Και συζητώντας για φαγητά εκδήλωσε την επιθυμία για κόκορα κρασάτο με χυλοπίτες. Η επιθυμία του διαταγή. Έπρεπε να ικανοποιηθεί, και γρήγορα, δεν είναι συνέχεια μαζί μας, φεύγει πίσω για Βερολίνο. Τα βασικά υλικά ήταν γνωστά: κόκορας και χυλοπίτες. Αλλά τι άλλο θα έπρεπε να τα συνοδέψει και, το κυριότερο, ποια είναι η σχετική διαδικασία. Γιατί πολλές φορές το έχω ακούσει ή δει σε μενού ταβέρνας αυτό το έδεσμα αλλά καμιά δεν το έφτιαξα και κυρίως δεν είχα σχετική συνταγή στο αρχείο μου. Βέβαια, τέτοια πράγματα την σήμερον είναι εύκολο να τα λύσεις: ρωτάς τη θεία Γκουγκλ. Κι αυτή σου δίνει πολλές και διάφορες ιδέες. Που διαφέρουν, αλλά αν ξέρεις διαλέγεις και καταλήγεις στη δική σου εκδοχή. Κι η δική μου, τελικά, ξέφυγε εντελώς αφού χρησιμοποίησα γάστρα.