Η μάνα μου 2

Στην εξοχή, στα Κρέμια το 1962. Δεξιά το χέρι που φαίνεται είναι του πατέρα μου!

Συνέχεια με αναμνήσεις για τη μάνα μου και τέλος με τα οικογενειακά. Τότε που ήταν να παντρευτούνε με τον πατέρα μου, μπήκε θέμα πού θα γίνει η εγκατάσταση του νέου ζευγαριού: στην Πλαγιά ή στο Πλωμάρι. Απέκλεισε κάθε μετακίνηση. Και επέβαλε την εγκατάσταση στο χωριό της. Το αν αυτό ήταν καλύτερο ή όχι κανείς δεν μπορεί να πει. Αλλά εκείνη το θεωρούσε αδιανόητο να αλλάξει μέρος.

Η μάνα μου - Υφαντουργία

Απ' τον πατέρα στη μάνα. Λογική κι αναμενόμενη συνέχεια. Μια γυναίκα που από μικρή ήταν μέσα στη δουλειά, στο κυνήγι της δραχμής Έκανε διάφορες δουλειές για να βγάλει λεφτά (αλλά και απλά να επιβιώσει) μ' αποτέλεσμα να μην ξοδεύει εύκολα τα λεφτά της ούτε να ρισκάρει. Ήταν μικρό παιδάκι ακόμα που πήγε εξοχή στους παππούδες της στο Καραγάτσι, μια περιοχή δάσους κάποια χιλιόμετρα μακριά απ' το χωριό. Κι αντί να κάθεται προσπαθώντας να περνάει καλά (όσο καλά μπορούσε την εποχή εκείνη) έκανε συμφωνία με τον παππού να μαζέψει πέικα (τη φλούδα του πεύκου που την πουλούσαν στα βυρσοδεψεία) κι όσα λεφτά πάρει, δικά της. Αλλά δεν το συζήτησε και με τη γιαγιά της η οποία είχε τις αντιρρήσεις της. Αφού ο πέικας ήταν δικός της (μαζεμένος από το δικό της δάσος) δικαιούταν τουλάχιστον τα μισά λεφτά. Τα απαίτησε και τα πήρε!

Στα καπνά

Τι σχέση έχω εγώ με τα καπνά; Μάλλον καμία. Εδώ δεν έχω με το κάπνισμα! Θα μου πείτε πρέπει να έχεις σχέση με το κάπνισμα για να έχεις σχέση με τα καπνά. Όχι. Πολλοί είν' αυτοί που κατάγονται από καπνοπαραγωγικές περιοχές ή που ασχολήθηκαν με τα καπνά στα νιάτα τους αλλά δεν καπνίζουν, όπως για παράδειγμα ο φίλος μου ο Γιώργος (άλλος ένας Γιώργος) που με φολοξένησε και μου πρόσφερε την εμπειρία και της γνώσης της καπνοσυλλογής! Κι ο λόγος που δημοσιεύεται σήμερα κι όχι με τη σειρά του είναι πως έχει να κάνει με τη σημερινή μέρα :)

Επαγγελματικοί προσανατολισμοί

Αναμνήσεων συνέχεια. Ξεφεύγουμε από τα οικογενειακά αλλά φταίνε οι συνθήκες. Εξάλλου και το επόμενο είναι εκτός σειράς λόγω επετείου. Άρα έχουμε καιρό για επιστροφή στην κανονικότητα :)
Η συνηθισμένη ερώτηση που γίνεται στα μικρά (αλλά και στα μεγάλα) παιδιά είναι "Τι θα γίνεις όταν θα μεγαλώσεις;" Για την πρώτη μου επιλογή δεν χρειάστηκε να με ρωτήσουνε αλλά δεν είναι εύκολο και να τη φανταστεί κανείς. Ήταν γανωτζής. Την εποχή εκείνη γύρναγαν διάφοροι γανωτζήδες στο χωριό. Ο ένας ήταν πολύ τακτικός μιας κι ο γιος του έμενε στο χωριό. Βασικά τη διαδικασία του γανώματος δεν την είχα δει μιας κι οι γανωτζήδες που πέρναγαν φώναζαν "μπακίρια γανώσ'", έπαιρναν τα σκεύη που είχαν στα σπίτια και πήγαιναν και τα γάνωναν εκεί που είχαν το στέκι τους (τις φωτιές και τα εργαλεία τους). Το πώς γίνεται το γάνωμα το έμαθα πολλά χρόνια αργότερα όταν ήμουν φοιτητής στα Γιάννενα και κοντά στο μώλο υπήρχαν εάν δυο γανωτζήδες.

Ο πατέρας μου - 2

Με την επιστροφή απ' την Αυστραλία

Συνέχεια και τέλος η αφήγηση για τον πατέρα μου.
Το 1982 το καλοκαίρι δουλεύουμε σε οικοδομή στο Πλωμάρι (ναι, πέρασα κι από κει). Κάποια μέρα φεύγω, το καλοκαίρι τελειώνει, το πανεπιστήμιο αρχίζει με την εξεταστική του Σεπτεμβρίου και έχουμε κανονίσει με την Μαρία να πάμε μια μικρή εκδρομή στην Κέρκυρα, ενώ θα ήταν και η πρώτη φορά που θα γνώριζα τους γονείς της. Παίρνω τηλέφωνο για να πω πώς έφτασα και να δω τι κάνουνε και μαθαίνω πως το πρωί πήγε στη δουλειά αλλά σταμάτησε ενδιάμεσα γιατί δεν αισθανόταν καλά. Το να σταματήσει το μεροκάματο στη μέση ήταν εξαιρετικό γεγονός και θορυβήθηκα. Ξεκίνησε εξετάσεις και η διάγνωση ήταν "ανεπάρκεια μητροειδούς βαλβίδας". Ξεκίνησε αγωγή, οι γιατροί του έλεγαν να σταματήσει τη δουλειά. Δεν τους άκουσε με την πρώτη αλλά έβλεπε πως στην πράξη δυσκολευόταν όλο και περισσότερο κι έτσι κάποια στιγμή τα παράτησε όλα. Όχι μόνο την οικοδομή (γρήγορα) αλλά και τις αγροτικές ασχολίες.

Ο πατέρας μου

Οικοδόμοι παλικάρια!

Συνεχίζω από τους προπάτορες στους γεννήτορες έτσι όπως τους γνώρισα και τους θυμάμαι. Να γράψω για τον πατέρα μου (αν και δεν μούναι τόσο εύκολο). Ο πατέρας μου στα νιάτα του ήταν ψαράς. Εκτός από τις αγροτικές δουλειές, εννοείται. Ψαράς ο πατέρας του, τον βοηθούσε κι ο γιος. Αλλά τόσο δεν του άρεσε που όταν πια έπαψε να ασχολείται με το σπορ, το έκοψε τελείως. Ούτε να βοηθήσει κάποιον φίλο του ψαρά, ούτε να δοκιμάσει να πιάσει κάτι. Ό,τι ψάρευε ήταν "μ' ασημένια αγκίστρια" δηλαδή με χρήμα. Απ' τις ιστορίες που μου έλεγε ήταν μια για την οποία ένιωθε τύψεις όλη του τη ζωή. Που κάποια στιγμή το βάρος των ψαριών που πήγε να πουλήσει δεν ήταν τόσο όσο τα χρήματα που χρειάζονταν για το σπίτι κι έβαλε ένα λιτρίδι (πετράδι του γιαλού) στο στόμα του ψαριού (που προφανώς ήταν απ' τα μεγάλα και καλά)!

Πάππους Μήτρους Καραμπάις

Και για να τελειώσω με τους προπάτορες, μετά τη γιαγιά να αναφερθώ και στον παππού μου τον Δημήτρη. Που κατά διαβολική σύμπτωση πέθανε σαν και χτες, το 1982 (θα αναφερθώ ξανά σ' αυτό). Γεννημένος στα 1897 ήταν το πρότυπο του σωματότυπου που θα ήθελα να έχω. Ψηλός, ευθυτενής, στυλάτος. Μόνο το πρώτο κατάφερα. Πάντως, μικρός έλεγα πως ήθελα να γίνω "Πάππους Μήτρους Καραμπάις" (Καραμπάσης το επώνυμο αλλά Καραμπάις λέγεται με την τοπική προφορά). Τούμιασα αρκετά, μόνο ένα του χούι δεν πήρα: δεν δοκίμαζε κάποιο καινούριο φαγητό εύκολα, αλλά και αντιμετώπιζε με καχυποψία ένα φαγητό όμορφα στολισμένο (πλουμ'στό φαΐ, κάτι δεν πάει καλά και θέλουν να το κρύψουν έλεγε).