Αναπληρωτής 1993

Ξεκίνησα να γράφω τις αναμνήσεις μου από τα χρόνια που δούλευα αναπληρωτής. Στο πρώτο μέρος τα προκαταρκτικά, τότε που ψαχνόμουνα πώς και πού μπορώ να δουλέψω σαν αναπληρωτής ενώ στη συνέχεια κατά χρονιά εργασίας. Έγραψα για το 1990, το 1991, το 1992. Σειρά έχει το 1993. Που όμως δεν είχε τίποτα το ιδιαίτερο. Ξανά στο Λύκειο Βουνάργου (και για ένα μεγάλο διάστημα στα γραφεία της Διεύθυνσης να βγάζουμε τις καταστάσεις μισθοδοσίας) κι η Μαρία σαν μαθηματικός μόνο που το 93 ήταν στο ΤΕΛ Αμαλιάδας. Μας πήραν και πολύ νωρίς (πρώτη φορά που ήμουνα στον αγιασμό) λόγω του σεισμού που είχε γίνει το Μάρτη, όλα καλά.

Αναπληρωτής 1992

Ξεκίνησα να γράφω τις αναμνήσεις μου από τα χρόνια που δούλευα αναπληρωτής. Στο πρώτο μέρος τα προκαταρκτικά, τότε που ψαχνόμουνα πώς και πού μπορώ να δουλέψω σαν αναπληρωτής ενώ στη συνέχεια κατά χρονιά εργασίας. Έγραψα για το 1990 και το 1991. Σειρά έχει το 1992. Άλλη μια πρόσληψη με περιπέτεια. Γιατί ενώ είχαμε μείνει στο Άργος που είχαμε πια σπίτι (και στο οποίο σταδιακά μετακομίσαμε όλα μας τα πράγματα και το σπίτι στην Αθήνα το βγάλαμε για νοίκιασμα) όταν βγήκαν οι ανακοινώσεις των κενών δουλειά δεν υπήρχε για μας. Το μάθαν πως δουλεύαμε και πλάκωσαν πολλοί. Τα κενά στην πληροφορική ήταν πάλι τρία (άντε τέσσερα) αλλά η Μαρία βρέθηκε στο 6 ή στο 7. Κι έτσι έμεινε άνεργη.

Αναπληρωτής 1991

Τις τελευταίες μέρες ξεκίνησα να γράφω τις αναμνήσεις μου από τα χρόνια που δούλευα αναπληρωτής. Στο πρώτο μέρος είχα για τις μέρες που ψαχνόμουνα (και μάθαινα) πώς και πού μπορώ να δουλέψω σαν αναπληρωτής. ενώ στο προηγούμενο για την πρώτη φορά που δούλεψα, το 1990. Σειρά έχει τώρα το 1991. Τη χρονιά αυτή ήμασταν πιο προσγειωμένοι και ενημερωμένοι. Όχι τελείως, πάλι είχαμε την αισιοδοξία του νέου κι έτσι εκτός από Αρκαδία και Αχαΐα που είχαμε βάλει το 1990 για τη χρονιά αυτή διαλέξαμε την Ηλεία και για αουτσάιντερ την Αργολίδα. Η αισιοδοξία έγκειται ακριβώς στο γεγονός πως ακόμα βάζαμε αουτσάιντερ! Που όμως στην περίπτωση αυτή μας έκατσε!

Αναπληρωτής 1990, Δουλεύω!

Ξεκίνησα να γράφω προχτές τις αναμνήσεις μου από τα χρόνια που δούλευα αναπληρωτής. Στο πρώτο μέρος είχα για τις μέρες του 1990 που ψαχνόμουνα (και μάθαινα) πώς και πού μπορώ να δουλέψω σαν αναπληρωτής. Σήμερα θα περιγράψω την πρώτη μου χρονιά, αυτό που ήταν η αρχή της σημερινής μου δουλειάς (αφού πέρασα από σαράντα κύματα) και να δούμε πότε (και ποιο) θα είναι το τέλος της.

Αναπληρωτές, η προετοιμασία.

Καινούρια σχολική χρονιά αρχίζει και τα σχολεία θα πρέπει να γεμίσουν με προσωπικό και με μαθητές. Κι οι μεν μαθητές ξέρουν πού θα πάνε αλλά οι δάσκαλοι και οι καθηγητές τους όχι ακόμα. Σίγουρα υπάρχουν οι μόνιμοι όπως εγώ που ξέρουμε πού θα παρουσιαστούμε και πού θα δουλέψουμε αλλά υπάρχουν οι χιλιάδες αναπληρωτές που είναι με τη βαλίτσα τους έτοιμη για να πάνε "όπου και όταν ήθελαν διαταχθεί" (όπως γράφει και το απολυτήριο του στρατού, άλλη ιστορία αυτή). Όχι πως δεν υπάρχουν και μόνιμοι που ακόμα δεν ξέρουν πού θα πάνε. Υπάρχουν κι απ' αυτούς κι είναι κι αυτοί μερικές χιλιάδες. Παράδειγμα η Μαρία (κι όσοι είναι στη διάθεση των Υπηρεσιακών συμβουλίων) που περίμενε όλο το καλοκαίρι πότε θα της πουν να κάνει τα χαρτιά της (κάτι που έγινε αυτή τη βδομάδα) και τώρα περιμένει να της πουν πού θα πάει. 'Η όσοι περιμένουν απόσπαση είτε γιατί περισσεύουν στο σχολείο που είναι είτε γιατί έχουν λόγους να βρεθούν σ' άλλο μέρος. Αλλά του αναπληρωτή ο πόνος είναι πιο μεγάλος. Γιατί δεν ξέρει καν αν θα δουλέψει κι όχι μόνο το πού. Κι επειδή μπορεί να πέρασαν κάμποσα χρόνια από την εποχή που ήμουνα αναπληρωτής και ν' άλλαξαν κάμποσα πράγματα από τότε αλλά η ιδέα δεν άλλαξε, είπα να γράψω τα δικά μου πάθια σαν αναπληρωτής. 6 χρόνια δούλεψα έτσι, σε έξι συνέχειες θα είναι (άντε, επειδή δυο χρονιές ήταν εύκολες δεν θα έχουν δικιά τους ανάρτηση αλλά θα έχει η χρονιά του διορισμού).

Λέσβος ή Μυτιλήνη

Πριν κάμποσο καιρό ο πρωθυπουργός σε μια αποστροφή του λόγου του (κάτι σε σχέση με τους πρόσφυγες και τους μετανάστες που βρίσκονται στο νησί) είπε πως θα πρέπει να βοηθήσουμε τη Λέσβο, τη Μυτιλήνη. Δόθηκε αρκετή δημοσιότητα στο γεγονός και φτιάχτηκαν και κάμποσες γελοιογραφίες πάνω σ' αυτό, ότι δηλαδή πρωθυπουργός άνθρωπος δεν ήξερε σε ποιο μέρος βρισκότανε κι αναφέρθηκε στο νησί σαν να ήταν δυο διαφορετικά μέρη. Παρόλο που κάποιες γελοιογραφίες μ' άρεσαν και τις προώθησα, δεν είμαι σίγουρος αν αυτό έγινε από λάθος ή θέλησε να τονίσει το ενδιαφέρον του για το νησί. Κι αυτό γιατί μιας και αυτό ειπώθηκε και δεν ήταν γραμμένο, για μένα μπορεί το δεύτερο να είναι σαν επεξήγηση για το πρώτο. Γιατί για το νησί μου υπάρχει μια ασάφεια σχετικά με το όνομα.και δεν το λέω γιατί θέλω να υπερασπιστώ τον πρωθυπουργό.

Διόδια και κάρτες (POS)

Το σημερινό σημείωμα είναι εν μέρει μια αναδημοσίευση από το φέισμπουκ της φίλης Βάσως και από κει και πέρα συμπλήρωμα δικό μου. Εξάλλου στο θέμα είχα αναφερθεί κι εγώ παλιότερα, στο παλιό μου μπλογκ στην αναφορά που έκανα για την επάνοδό μου στους ελληνικούς δρόμους. Όμως αυτά ήταν το 2012. Από τότε πέρασαν πολλά χρόνια κι η κυβέρνηση (με την τρόικα που έγινε θεσμοί) επέβαλαν την χρήση του πλαστικού χρήματος όσο το δυνατόν περισσότερο, αναγκάζοντας τους επιχειρηματίες μεγάλους και μικρούς (ακόμα και περίπτερα) να εγκαταστήσουν μηχανάκια και να δέχονται κάρτες. Μηχανάκια που κόστισαν διάφορα ποσά που τα πήραν οι τράπεζες που εκτός απ' αυτά παίρνουν από δω και πέρα μίζα από τις σχετικές συναλλαγές. Αλλά ενώ (και) οι μικροεπιχειρηματίες είναι υποχρεωμένοι να βάλουν σχετικά μηχανάκια, οι εταιρείες των αυτοκινητοδρόμων δεν έχουν σχετική υποχρέωση. Αλλά ας βάλω το σημείωμα της Βάσως: