Πιροσκί (της γιαγιάς Κεράσας(!))

Τα πιροσκί είναι ένα ρώσικο παραδοσιακό έδεσμα. Μοιάζουν με τους τούρκικους τζεσλεμέδες, αλλά γίνεται με πολύ περισσότερη ζύμη. Μοιάζουν με τυροπιτάκια αλλά ψήνεται στο τηγάνι. Εγώ τα έμαθα μετά το 1990 όταν ήρθαν στην Ελλάδα πολλοί απ' τις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες. Δεν τα είχα εκτιμήσει και τόσο, ίσως γιατί δεν πέτυχα σε κάτι καλό. Μέχρι πριν δυο χρόνια που ήμουνα (για άλλη μια φορά) σε σχολείο στο Μενίδι. Το σχολείο ήταν δίπλα στη ρώσικη εκκλησία κι εκεί δίπλα είναι ένα μαγαζάκι καφενείο που πουλάει και πιροσκί. Όταν πρωτοδοκίμασα μ' άρεσαν εξαιρετικά κι έτσι, όταν καμιά φορά βρίσκομαι κατά Μενίδι δεν χάνω την ευκαιρία να περάσω να δω αν η ποιότητα μένει σταθερή :)

Σούνιο

Το Σούνιο είναι ένα απ' τα μέρη που είναι ξακουστά για το ηλιοβασίλεμά τους. Ο ήλιος χάνεται πίσω απ' τα βουνά της Ερμιονίδας, που δεν είναι ψηλά, είναι και πολύ μακρυά οπότε χάνεται αργά δίνοντας υπέροχα χρώματα. Αυτό το ξέρει η αρχαιολογική υπηρεσία κι ο χώρος είναι ανοιχτός μέχρι ακριβώς τη δύση του ήλιου. Αμέσως μετά αρχίζει η εκκένωση του χώρου κι όλοι φεύγουν με το ζόρι, θα θέλανε να κάτσουν κάνα τέταρτο - μισάωρο ακόμα. Κκαλά, αν έχει και φεγγάρι, που να ξεκολλήσεις. Η εναλλακτική λύση είναι όταν βγεις απ' τον αρχαιολογικό χώρο να πας απ' την άλλη μεριά, πέρα απ' την καφετέρια-μουσείο, Εκεί δεν υπάρχει πρόβλημα πόση ώρα θα κάτσεις. Στο Σούνιο είπα ν' απολαύσω για άλλη μια φορά το ηλιοβασίλεμα και βρέθηκα πριν μερικές μέρες. Κι επειδή αν καθυστερήσω να βάλω φωτογραφίες και να γράψω τις εντυπώσεις μου, θα τα ξεχάσω, ας το κάνω τώρα που τα έχω φρέσκα. Ας πάρουμε, λοιπόν, τα πράγματα απ' την αρχή.

Στρούντελ (μήλου - Apfelstrudel)

Το στρούντελ το έμαθα στη Γερμανία. Είναι ένα γλύκισμα, που βασικό του στοιχείο είναι το μήλο. Και από μήλα στη Γερμανία άλλο τίποτα. Το κλίμα τα ευνοεί. Παίρνουν λοιπόν φύλλο ή σφολιάτα ή κάποια άλλη τέτοια ζύμη, παίρνουν και μηλαράκια που τα ψιλοκόβουν, τ' ανακατεύουν με ζάχαρη και τα στρώνουν μέσα, τα τυλίγουν και έτοιμο το γλύκισμα. Το σερβίρουν είτε πασπαλισμένο με ζάχαρη άχνη είτε το κολυμπάνε σε μια αραιή σάλτσα βανίλιας (όπως αυτό της φωτογραφίας). Γύρω στα 3,5€ είχε το σκέτο και κάνα ευρώ παραπάνω με τη σως. Στα σουπερμάρκετ βρίσκαμε και έτοιμο κατεψυγμένο. Φύγαμε απ' τη Γερμανία, πάνε τα στρούντελ. Αλλά τώρα η εποχή των μήλων αρχίζει, γιορτές είχαμε αυτές τις μέρες, είχα βρει κάπου μια συνταγή και την κράταγα να τη δοκιμάσω κι αποφασίσαμε να φτιάξουμε κι εμείς ένα. Ε, ψιλοέψαξα και στο ιντερνέτι διάφορες συνταγές, ελληνικές και γερμανικές και ιδού πού κατέληξα:

Τουρκία: Ο χορός του Δερβίση

Μέσα στα διάφορα μαστ που υπάρχουν στην Τουρκία είναι μερικές ατραξιόν που πρέπει κανείς να δει ή να κάνει. Για παράδειγμα "πρέπει" να καπνίσει έναν ναργιλέ (όχι, δεν ενέδωσα αυτή το φορά, αλλά μια παλιότερη είπα να το δοκιμάσω) ή να παρακολουθήσει ανατολίτικους χορούς (χορό της κοιλιά δηλαδή) που ούτ' απ' αυτό είδα αυτή τη φορά. Δεν έπεσα και σε κάναν κράχτη, αλλά είχα πάρει μια γεύση πριν από καμιά 15αριά χρόνια, δεν χρειαζόταν ξανά. Άσε που τέτοιες ατραξιόν κοστίζουν αρκετά μιας και απευθύνονται βασικά και κυρίως σε τουρίστες.

Τουρκία: Tο τσάι

Το τσάι στην Τουρκία είναι ό,τι και ο καφές στην Ελλάδα. Όπου πας, θα βρεις ένα τσάι να πιεις. Όπου σταθείς, θα προσφερθούν να σε κεράσουν ένα τσάι. Σερβίρεται όμως σε ειδικά γυάλινα, διαφανή ποτηράκια. Κι επειδή είναι πολύ καυτό ενώ το γυαλί λεπτό και σε καίει, πάντα είναι σε πιατάκι. Προέρχεται συνήθως απ' τα βουνά του Πόντου. Ετοιμάζεται ένα πολύ δυνατό τσάι στην τσαγέρα και διατηρείται ζεστό. Όταν έρθει η ώρα να σερβιριστεί, βάζει ο (; πώς λένε αυτόν που φτιάχνει και σερβίρει τσάι; Για τον καφέ, είν' ο καφετζής. Για το τσάι; ο τσαϊτζής; Δεν μου ταιριάζει, αλλά είναι και που δεν έχουμε τέτοια ειδικότητα στην Ελλάδα), βάζει λοιπόν ο μάστορας λίγο απ' το έτοιμο τσάι που έχει, προσθέτει και βραστό νερό κι έτοιμο το τσάι σου.

Τουρκία: Ανάπηροι στους δρόμους

Όταν έκανα τις βόλτες μου στη Γερμανία ήταν πάρα πολύ συνηθισμένο να βλέπω στους δρόμους ανθρώπους με προβλήματα υγείας (κινητικά, αναπνευστικά κλπ) που μετακινιόντουσαν με το καροτσάκι τους. Είτε χειροκίνητα είτε ηλεκτροκίνητα τα καροτσάκια ήταν πολύ συνηθισμένα. Από κει και πέρα, υπήρχαν κι άλλοι ανάπηροι ή γενικά με κινητικές δυσκολίες που είχαν τα απαραίτητα εργαλεία να βοηθηθούν να κυκλοφορήσουν αλλά το κυριότερο, τα χρησιμοποιούσαν. Το ίδιο και στην Ολλανδία. Σε άλλες χώρες, ενώ υπήρχαν αρκετές διευκολύνσεις στους δρόμους (πεζοδρόμια κατάλληλα διαμορφωμένα, χώροι για να περνάνε, μέσα συγκοινωνίας με τον κατάλληλο εξοπλισμό και με οδηγούς πρόθυμους να βοηθήσουν ανοίγοντας τη σχετική ράμπα) ωστόσο δεν υπήρχαν τόσο πολλοί (κινητικά) ανάπηροι στους δρόμους.

Τουρκία: Αποδείξεις καυσίμων

Έγραφα προχθές για τα πάρκινγκ και προηγούμενα για τα βενζινάδικα στην Τουρκία. Για τα πρώτα πως άφηνες τ' αυτοκίνητο σε κάποιον που σου έδινε και απόδειξη. Για τα δεύτερα πως έβρισκα γκάζι πολύ εύκολα. Η παρουσίαση δεν θα είναι πλήρης αν δεν αναφέρω ένα ιδιαίτερο στοιχείο: Στις αποδείξεις που έπαιρνες κι απ' τα δύο, αναγραφόταν ο αριθμός των πινακίδων του αυτοκινήτου. Ερχόταν ο υπάλληλος, έβλεπε την πινακίδα σου, πληκτρολογούσε στη μηχανή του, έτοιμη η απόδειξη. Πήγαινες δίπλα στην αντλία, ο υπάλληλος πληκτρολογούσε την πινακίδα σου και μετά άρχιζε να βάζει. Τέλειωνε, έβγαινε η απόδειξη, πλήρωνες. Αυτό κι αν ήταν σύστημα ελέγχου εκροών :)

Να ευχηθώ κι από δω χρόνια πολλά στο γιο μου Δημήτρη και σε όλους του Δημήτρηδες που γιορτάζουν σήμερα.