ΠΕΔΥ συνέχεια

Ξεκίνησα να γράφω προχτές για το ΠΕΔΥ, έγραψα την ιστορία και στο ΠΕΔΥ μόλις που έφτασα. Συνεχίζω λοιπόν από κει που είχα μείνει. Απ' τις πρώτες δουλειές που έγιναν με το που άρχισε να λειτουργούν υποτυπωδώς τα ιατρεία του ΠΕΔΥ ήταν να λειτουργήσουν τα νούμερα των ραντεβού. Οι εταιρίες δεν μπορούσαν να περιμένουν. Πώς αλλιώς θα μάθαινες πως δεν μπορείς να εξυπηρετηθείς. Γιατί οι μονάδες υγείας του ΙΚΑ άνοιξαν σταδιακά με το νέο καθεστώς αλλά α) όλο αυτό το διάστημα, τουλάχιστον στο ΠΕΔΥ της γειτονιάς μου, το σύστημα των επιτόπου ραντεβού είναι εκτός λειτουργίας, άρα πρέπει να πάρεις στα 5ψήφια και β) τα ιατρεία που λειτουργούν είν' ελάχιστα. Σε μας ας πούμε υπάρχουν 5 ειδικότητες: οδοντίατρος (που πάντα ήταν προβληματική η οδοντιατρική περίθαλψη και στο δημόσιο και στο ΙΚΑ - δεν ξέρω τι ακριβώς δουλειές κάνει ο γιατρός αυτός, μάλλον εξαγωγές μόνο, για σφραγίσματα δεν ξέρω, για παραπέρα δεν το πιστεύω, αλλά μιας και δεν χρειάστηκα δεν έμαθα) ορθοπ*δικός (στο αστεράκι άλλος βάζει -αι- κι άλλος -ε-) οφθαλμίατρος, και παιδίατρος, μια πραγματικά ειδικότητα που τη χρειάζεται πολύς κόσμος.

Υγεία και ΠΕΔΥ

Αυτό το ΠΕΔΥ που τόσο μας παιδεύει. Καιρό τώρα κρατώ συνδέσμους με θέματα υγείας που έχουν να κάνουν με το ΠΕΔΥ. Γιατί όλο λέω να γράψω κι όλο το αναβάλω. Κι όλο έρχονται και καινούρια γεγονότα. Θα ξεκινήσω με μερικά συγκριτικά στοιχεία από την εμπειρία μου στη Γερμανία. Εκεί λοιπόν υπήρχαν διάφορα ασφαλιστικά ταμεία κι ο κάθε εργαζόμενος διάλεγε ποιο ήθελε ανάλογα με τις παροχές που είχε το καθένα. Συζήτηση για συγχώνευση δεν γινόταν. Το μεγαλύτερο όλων λεγόταν ΑΟΚ κι ήταν αυτό που ασφαλιζόμασταν για θέματα υγείας κι εμείς, οι αποσπασμένοι απ' την Ελλάδα που ήμασταν ασφαλισμένοι στον ΟΠΑΔ. Καταθέταμε τα σχετικά δικαιολογητικά και σε λίγες μέρες μας έστελναν ταχυδρομικά μια κάρτα με την οποία πηγαίναμε σε όποιον συμβεβλημένο γιατρό ή σε νοσοκομείο και μας αντιμετώπιζαν με τις υποχρεώσεις και τα δικαιώματα των Γερμανών ασφαλισμένων.

Τουρκία: Ιδιαίτερα μαθήματα

Πολλές φορές λέγεται πως τα φροντιστήρια είναι ελληνική πατέντα. Και πως μόνο στην Ελλάδα υπάρχουνε. Κάποιοι, πιο γαλαντονόμοι παραδέχονται πως υπάρχουν και στο Ισραήλ ενώ οι ακόμα πιο άνετοι βάζουν στο παιχνίδι και τη μακρινή Ιαπωνία. Η αλήθεια είναι πως όπου η κοινωνία είναι ανταγωνιστική εκεί η ιδιωτική πρωτοβουλία βρίσκει πεδίο δόξης λαμπρό. Παράδειγμα στη Γερμανία που ήμουνα και τα έβλεπα από κοντά, το Βέλγιο που για να περάσει ο ανιψιός μου κάποιο μάθημα, συστήθηκε απ' τον καθηγητή του να κάνει ιδιαίτερα σε κάποιο συγκεκριμένο δάσκαλο. Τελευταίο, απ' την Τουρκία. Εκεί που έμεινα το καλοκαίρι, βλέπω παραδίπλα αγγελία για ιδιαίτερα. Κι όχι τόσο φτηνά, οι 50 λίρες για τους περισσότερους Τούρκους είναι αρκετά μεγάλο ποσό.

Προγεννητικός έλεγχος

Το 'φερε η κουβέντα τις προάλλες στου Σαραντάκου κι από το στίγμα του στιγματισμού φτάσαμε στο στίγμα της μεσογειακής αναιμίας. Ο Κάκτος - Γς το ξανάβαλε δηλαδή. Κι εγώ θυμήθηκα τα δικά μου και έγραψα κάτι εκεί κι είπα να το μεταφέρω κι εδώ (αναλυτικότερα ως συνήθως). Η μεσογειακά αναιμία είναι μια πολύ σοβαρή αρρώστια του αίματος (προφανώς) που είναι κληρονομική. Για να εμφανιστεί χρειάζεται να είναι και οι δυο γονείς φορείς, και τότε οι πιθανότητες είναι 25% σύμφωνα με τους νόμους του Μέντελ. Όποιος γεννηθεί με τέτοια πάθηση χρειάζεται να υποβάλλεται σε συχνές μεταγγίσεις αίματος και δεν είναι και σίγουρο πως θα επιβιώσει.

Τουρκία: Δημόσιες τουαλέτες

Αν θέλει κάποιος να χρησιμοποιήσει τουαλέτα στην Τουρκία, αυτό είναι το ευκολότερο πράγμα. Υπάρχουν παντού. Και με πινακίδες που σας καθοδηγούν πού να τις βρεις. Ειδικά στην Κωνσταντινούπολη που έχει πολύ κόσμο στους δρόμους υπάρχουν τουαλέτες παντού. Μιλάμε για δημόσιες τουαλέτες, Που μπορεί να χρησιμοποιήσει ο καθένας ελεύθερα. Και αξιοπρεπείς τουαλέτες, που δεν βρωμάνε.

Κωνσταντινούπολη του 1900

Μου ήρθε προχθές μια συλλογή καρτών με επιχρωματισμένες φωτογραφίες από την Κωνσταντινούπολη του περασμένου αιώνα (αν και οι τρεις πρώτες είναι της Προύσας). Μ' άρεσε πολύ κι είπα να τη μοιραστώ σήμερα μαζί σας. Το μόνο πρόβλημα είναι πως οι περιγραφές είναι τυπωμένες στις κάρτες και δεν διαβάζονται εύκολα. Πάντως, παρά τα όσα έχουν αλλάξει μέσα σε έναν αιώνα (από το ίδιο το καθεστώς της πόλης μέχρι τα κτίρια και τη ζωή γενικότερα) εγώ μπορώ να περηφανευτώ πως αναγνώρισα τα περισσότερα. Απολαύστε τις.

Επίσκεψη στο Πατριαρχείο

Κυριακή πρωί ήμασταν στην Κωνσταντινούπολη. Θρήσκος δεν είμαι, αλλά μιας και βρισκόμαστε στην Πόλη τέτοια μέρα πρέπει να επισκεφτούμε το Φανάρι, να λειτουργηθούμε στο Πατριαρχείο. Υπάρχουν αρκετές εκκλησίες να διαλέξουμε, όμως νομίζω πως ενδείκνυται ο Άγιος Γεώργιος που είναι ο πατριαρχικός ναός. Από μακρυά δεν φαίνεται καν πως υπάρχει εκκλησία εκεί. Σαν μοναστήρι περιτειχισμένο, πρέπει να βρεις την είσοδο και να μπεις στην αυλή για να πας στην εκκλησία. Καμιά μεγαλοπρέπεια, τίποτα το λαμπρό όπως π.χ. η Αγια-Τριάδα στην Ταξίμ. Βέβαια, βρίσκεται σε χώρα που η ορθόδοξη πίστη είναι μειοψηφία, αλλά περίμενα λίγο μεγαλύτερη μεγαλοπρέπεια.