Επίσκεψη στο Πατριαρχείο

Κυριακή πρωί ήμασταν στην Κωνσταντινούπολη. Θρήσκος δεν είμαι, αλλά μιας και βρισκόμαστε στην Πόλη τέτοια μέρα πρέπει να επισκεφτούμε το Φανάρι, να λειτουργηθούμε στο Πατριαρχείο. Υπάρχουν αρκετές εκκλησίες να διαλέξουμε, όμως νομίζω πως ενδείκνυται ο Άγιος Γεώργιος που είναι ο πατριαρχικός ναός. Από μακρυά δεν φαίνεται καν πως υπάρχει εκκλησία εκεί. Σαν μοναστήρι περιτειχισμένο, πρέπει να βρεις την είσοδο και να μπεις στην αυλή για να πας στην εκκλησία. Καμιά μεγαλοπρέπεια, τίποτα το λαμπρό όπως π.χ. η Αγια-Τριάδα στην Ταξίμ. Βέβαια, βρίσκεται σε χώρα που η ορθόδοξη πίστη είναι μειοψηφία, αλλά περίμενα λίγο μεγαλύτερη μεγαλοπρέπεια.

Ακόμα και το καμπαναριό που έχει, είναι εσωτερικό, στην αυλή. Και χαμηλό. Δεν άκουσα καμπάνες, δεν ξέρω αν χτυπάνε καν.

Στο εσωτερικό του ναού λίγοι πιστοί. Κι απ' όσο μάθαμε, όλοι ήταν σαν και μας, τουρίστες. Οι Ρωμιοί ελάχιστοι έως ανύπαρκτοι. Μετά το τέλος της λειτουργίας πιάσαμε κουβέντα με ένα και μας είπε πως συνολικά στην Πόλη έχουν μείνει γύρω στους 1200 οι Ρωμιοί, οι Έλληνες της Πόλης δηλαδή. Υπάρχουν κι οι Ελλαδίτες, οι Έλληνες που έχουν πάει εκεί απ' την Ελλάδα για δουλειές, αλλά δεν έχουν πολλές σχέσεις οι μεν με τους δε. Το παράπονό του, που τα παιδιά των Ρωμιών παντρεύονται Αρμένισσες, Τούρκισσες κλπ. Α! να σχολιάσω και την ενδυματολογική παρέμβαση στην είσοδο: αν δεν ήσουν "ευπρεπώς ενδεδυμένος" σου πασάραν μαντίλα να καλυφτείς. Γι' αυτό κι η κοπελίτσα της φωτογραφίας με το ριχτό. Κάτι ανάλογο (αλλά σε μικρότερη κλίμακα) με την είσοδο σε τζαμί.

Στην λειτουργία ήμασταν τυχεροί. Ήταν παρών ο Πατριάρχης. Που δεν χοροστατούσε, αλλά δεν ήταν και απλώς εκεί. Ιδιαίτερη στιγμή να ακούς στο σύμβολο της ορθόδοξης πίστης από το στόμα του πρώτου των πρώτων ή να απαγγέλλει το "Πάτερ ημών".

Το τέλος, πήραμε και αντίδωρο από το χέρι του. Κι αυτός, εκτός από αντίδωρο έδινε και ένα αναμνηστικό. Μπορεί να είναι μηδαμινής χρηματικής αξίας, ένα απλό πλαστικό σταυρουδάκι είναι, αλλά τι παραπάνω θα μπορούσε να δώσει; Η κίνηση είναι που μετράει. Αλλά ο Βαρθολομαίος δεν είναι μια τυχαία προσωπικότητα. Τον είχα πρωτοδεί στο Διδυμότειχο, πριν από καμία 15αριά χρόνια (και συμπτωματικά, αυτή τη βδομάδα ήταν πάλι στην περιοχή). Τότε στην Ελλάδα ήταν ο Χριστόδουλος που ο λόγος του κάθε άλλο παρά συναινετικός μπορούσε να χαρακτηριστεί. Που έφερνε κάπως στο "Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών", αν και ο ίδιος δεν το θυμόταν σαν σύνθημα γιατί εκείνη την εποχή διάβαζε. Μου είχε κάνει εντύπωση ο λόγος του Βαρθολομαίου, πραγματικά ανθρώπινος, πραγματικά λόγος αγάπης για όλους, χωρίς διακρίσεις. Ίσως γι' αυτό και έχει το σεβασμό ακόμα και από εκπροσώπους άλλων θρησκειών. Όπως ο τότε μουφτής του Διδυμοτείχου που του φίλησε το χέρι, ένδειξη σεβασμού. Και τις ίδιες απόψεις εξέφρασε προχτές στην Κομοτηνή (αν και έχω κάποιες επιφυλάξεις εγώ).

Τέτοιες εικόνες ούτε στο όνειρό μας. Αλλά μάλλον είναι από Πάσχα. Κάποτε, όταν ήταν να φύγουμε για το εξωτερικό, εκτός από Γερμανία είχαμε δηλώσει και Τουρκία. Κι η ευχή μας ήταν "του χρόνου Πάσχα στο Πατριαρχείο". Δεν μας έτυχε, αλλά καταφέραμε να πάμε έστω και για μια απλή επίσκεψη. Ήταν κάτι το ιδιαίτερο.