Πρωτογενές πλεόνασμα

Πρωτογενές πλεόνασμα. Όμορφες λέξεις. Οι κυβερνήσεις μας εδώ και πολλά χρόνια τα πάνε καλά με τις λέξεις. Μας προσφέρουν άφθονες. Καινούριες ή παλιές με καινούρια σημασία. Και κατηγορούν τους άλλους πως χρησιμοποιούν ξύλινη γλώσσα. Γιατί δεν ακολουθούν το δικό τους τρόπο και τον τρόπο των καλογέρων ώστε βαφτίζοντας το κρέας ψάρι να μπορούν να κάνουν τη δουλειά τους ωραία και καλά. Να δίνουν αυτό που θέλει ο κόσμος. Και τι θέλει σήμερα ο κόσμος στη χώρα που ζούμε; Ν' ανασάνει οικονομικά. Ε, του λέμε σήμερα πως μπορεί, μοιράζουμε και χάντρες ή καθρεφτάκια, γίνονται κι οι διπλές εκλογές που μας έλαχαν εμπόδιο στα σχέδιά μας, το ξεπερνάμε τώρα κι από Σεπτέμβρη βλέπουμε. Τότε θα μπορούμε να ανακαλύψουμε πως χρειάζονται νέες θυσίες και να τους πάρουμε ακόμα και τα ρούχα που φοράνε και καθρεφτίζονται και στολίζονται.

Θα πω την ιστορία μ' άλλα λόγια: Είναι ένα αφρικάνικο χωριό με καμιά χιλιάδα ανθρώπους. Οι οποίοι κάθε κάποια στιγμή διαλέγουν ποιος θα είναι φύλαρχος και ποιος θα είν' ο μάγος. Κι ο κάθε φύλαρχος θέλει να έχει το δικό του μάγο για να μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Κάποια στιγμή βγαίνει φύλαρχος κάποιος που κατηγορεί τον προηγούμενο πως τα παίρνει απ' το χωριό και δεν κάνει τίποτα κι ενώ "λεφτά υπάρχουν" δεν τα δίνει στους ανθρώπους του. Οι άνθρωποι του χωριού ακούνε λεφτά και τον βγάζουν αυτόν για φύλαρχο. Με το που φοράει τα φτερά του φύλαρχου στο κεφάλι, δείγμα της εξουσίας του ανακαλύπτει πως όχι μόνο "λεφτά δεν υπάρχουνε" αλλά και πως τους λείπουν πολλά. Που όμως τους είναι απαραίτητα, γι' αυτό θα ρωτήσει άλλες γειτονικές φυλές τι να κάνει! Αυτοί του λένε να κόψει μερικά απ' αυτά που έπαιρναν τα μέλη της φυλής για να του πούνε τι θα κάνει και πώς θα βοηθήσουνε!!!

Κόβει λοιπόν ο καινούριος φύλαρχος, παίρνει από δω κι από κει, αλλά όχι απ' όλους, έτσι οι πολλοί λένε πως δεν πειράζει, αρκεί να σωθούμε, τι να κάνουμε, αυτοί έτσι κι αλλιώς είχανε. Τότε οι διπλανοί φύλαρχοι λένε πως θα βοηθήσουνε αρκεί να κόψει κι από άλλους και να αλλάξουν μερικά πράγματα στο χωριό. Κι αφού έχουν ανάγκες, να μην βόσκουνε τα κοπάδια τους σε κάποια χωράφια, να πάνε αυτοί τα δικά τους ζώα. Κι άρχισαν να κάνουν κουμάντο στο χωριό, που πήγαινε απ' το κακό στο χειρότερο (ή τουλάχιστον έτσι τους λέγανε).

Τι να κάνουμε, να ξαναζητήσουμε βοήθεια λέει ο φύλαρχος. Εντάξει, λένε οι γειτόνοι αλλά πρέπει να κάνετε και τούτα. Π.χ. να μην σπέρνετε σ' αυτά τα χωράφια σας. Στο χωριό σάλος. Δεν γίνεται, δεν μπορούμε, να βάλουμε άλλο φύλαρχο. Εντάξει, αλλά μιας και οι ανάγκες επείγουν κι οι κοντοχωριανοί μας δεν μπορούν να περιμένουν θα βάλουμε προσωρινά κάποιον και μετά θα διαλέξουμε ποιος θα είναι ο καινούριος φύλαρχος.

Στο διάστημα που αποφασίζει ο προσωρινός λοιπόν, γίνονται σημεία και τέρατα. Κι οι φίλοι των παλιών φυλάρχων (γιατί οι ίδιοι δεν τολμάνε να εμφανιστούν πάλι) ετοιμάζονται. Κατηγορεί ο ένας τον άλλον αλλά συγχρόνως κουβεντιάζουν και μεταξύ τους στα μουλωχτά πως αν δεν μπορεί να είναι φύλαρχος ο ένας μόνος του, θα τον βοηθήσει ο άλλος. Κι έτσι και γίνεται. Βγαίνει ένας καινούριος φύλαρχος απ' την παλιά ομάδα κι ο άλλος που ήταν η ομάδα του μέχρι τότε που έκανε κουμάντο απλά βοηθούσε. Σε τι; Μα να μπουν κι άλλοι περιορισμοί. Να λιγοστέψουν τα έχια των κατοίκων του χωριού. Και να δώσουν κι άλλα χωράφια στους γειτόνους. Αλλά και να αλλάξουν τις συνήθειες στο χωριό. Να του λιγοστέψουν τα χωράφια τα δικά τους, να τους αναγκάσουν να παίρνουν τα απαραίτητα απ' αλλού.

Και περνάνε τα χρόνια, οι κάτοικοι διαμαρτύρονται πότε πότε, αλλά οι φύλαρχοι (αφού τώρα είναι παρέα) δεν παίρνουν απ' όλους μαζί. Κι όχι μόνο αυτό αλλά όποτε κάποιοι διαμαρτύρονται τους κατηγορούν στους υπόλοιπους πως αυτοί που φωνάζουν φταίνε που δεν πάει μπροστά το χωριό. Κι έχουν τους ραβδούχους για να "πείθουν" με το καλό ή με το άγριο πως το συμφέρον όλων είν' αυτό που λένε οι φύλαρχοι. Και πως να μην στεναχωριούνται αυτοί, γιατί δεν ξέρουν και πολλά, αλλά τα πράγματα πάνε καλά, κι όποιος λέει το αντίθετο θέλει το κακό του χωριού. Βέβαια, το χωριό έφτασε να χρωστάει πέρα δώθε καμιά κατοσταριά χιλιάδες ναρά (το ναρά είναι το μέσον συναλλαγής ανάμεσα στους κατοίκους του χωριού αλλά κι ανάμεσα στις άλλες παραδιπλανές φυλές, το νόμισμα που λέμε, αυτό που μετράει το χρήμα, τον πλούτο του χωριού). Συγχρόνως οι φύλαρχοι κι οι βοηθοί τους δεν πληρώνουν άμα χρωστάνε σε κατοίκους του χωριού (ή πληρώνουν όποτε θέλουν ανάλογα πως τους βολεύει) ενώ πληρώνουν να ξεχρεώσουν την κατοσταριά, που κατά περίεργο τρόπο αντί να ξεχρεώνεται και να λιγοστεύει, όλο και μεγαλώνει. Όλον αυτόν τον καιρό που λέμε, οι πιο φτωχοί του χωριού έχουν δώσει από 100 κι από 200 ναρά ενώ κάποιοι άλλοι πολλοί περισσότερα (αλλά πάντα υπάρχουν και κάποιοι που τα βολεύουν :) )

Και περνάει ο καιρός και ξαφνικά πρέπει να βγάλουν καινούριο μάγο. Ωχ, τι κάνουμε τώρα; Οι γειτόνοι που έχουν μάθει να λένε τι να κάνει το χωριό, έχουν καινούριες απαιτήσεις. Καινούριες οδηγίες για το πώς θα πάει καλά το χωριό. Λίγο πριν διαλέξουν μάγο. Ε, όχι. Δεν γίνεται. Κάτι να κάνουμε για να τους πείσουμε πως όλα πάνε καλά. Να μοιράσουμε λοιπόν χρήμα. Θα τους πούμε πως μας περίσσεψαν απ' τις υποχρεώσεις μας 5.000 ναρά. Στα τόσα που είχαν μαζέψει ή στα τόσα που χρώσταγαν, αυτά δεν ήταν πολλά. Αλλά σκέφτηκαν οι φύλαρχοι πως αν τα μοιράσουμε αυτά θα πείσουμε πως πάμε καλά και φα βγάλουμε το δικό μας μάγο. Κι αν έχουμε δικό μας μάγο, ποιος μας κουνάει από δω. Τα πέντε αυτά χιλιάρικα τα ονόμασαν "πρωτογενές πλεόνασμα"!

Βέβαια, αν τα μοιράσουμε σε όλους, λένε, θα πάρουν από 5 ναρά ο καθένας, δεν θα το καταλάβει. Αν όμως δώσουμε σε λίγους, θα δείξουμε και πως έχουμε καταφέρει να έχουμε παραπάνω λεφτά από όσα χρειαζόμαστε (αλλά τότε γιατί συνεχίζουμε να παίρνουμε κι άλλα μέτρα; ε, δεν θα το σκεφτούνε, ποιος σκέφτεται τόσο πολύ, θα τους πρήξουμε να τους λέμε πως μοιράσαμε λεφτά και τα υπόλοιπα θα τα κάνουμε γαργάρα) και πως νοιαζόμαστε αυτούς που έχουν ανάγκες (κι ας είναι πολλοί περισσότεροι απ' όσοι ήταν πριν αρχίσουν αυτά τα κόλπα). Το θέμα είναι σε ποιους να δώσουμε. Να δώσουμε σε ραβδούχους, αυτούς που μας βοηθάνε όταν φωνάζουνε οι χωριάτες. Μ' αυτόν τον τρόπο θα τους πείσουμε πως εμείς τους νοιαζόμαστε αλλά κι όταν οι άλλοι θα έχουν αντιρρήσεις, θα ξέρουν πως αυτοί είναι "δικά μας παιδιά" και τα προσέχουμε. Για το πότε, θα το κανονίσουμε να είναι λίγες μέρες πριν να βγάλουνε το μάγο. Ώστε να μην έχουν καιρό να καταλάβουν τι ακριβώς συμβαίνει.

Θα τους δώσουμε από 40 - 100 ναρά, άρα θα βολευτούν κάμποσοι. Το ότι τους έχουμε πάρει όλον αυτόν τον καιρό πολλαπλάσια, θα το έχουν ξεχάσει. Αυτά που θα πάρουν στο χέρι θα θυμούνται. Κι αν πάρουν καμιά 80αριά άτομα απ' αυτά, ε, όλο και κάποιο άλλος θα μας θαυμάσει ή σε κάποιον άλλον θα πείσουν αυτοί πως καλά τα καταφέρνουμε και θα ψηφίσει το δικό μας μάγο. Βέβαια κάποιοι φωνάζουν πως τα πράγματα δεν είναι έτσι. Κι όχι μόνο αυτά που θα δοθούνε δεν είναι  και τίποτα φοβερό ποσό, αλλά πως (αφού ακόμα οι γειτόνοι μας ζητάνε κι άλλα, μας κάνουν κουμάντο και για το πώς θα τρώμε ακόμα:) - και τους τα δίνουμε έστω κι αν οι βαστάζοι μας γκρινιάζουν) αλλά και πως φταίει το μέτρημα που δείχνει να περίσσεψαν αυτά, στην πραγματικότητα δεν περισσεύει τίποτα κι αργότερα θα τα χρειαστούμε.

Μα αργότερα οι φύλαρχοι θα έχουν ξεμπερδέψει με το μπελά του ποιος θα είν' ο μάγος. Κι αν με τα καταφέρουν κι είναι δικός τους, ε, τι να γίνει, θα πουν πως έγινε λάθος και θα τα πάρουν πίσω αυτά που έδωσαν. Όχι ακριβώς αυτά κι απ' αυτούς. Θα τα πάρουν πολλαπλάσια από όλους. Αν πάλι οι κουτοχωριάτες δεν πειστούν και δεν βγάλουν το μάγο που θέλουνε οι φύλαρχοι (κι οι γειτόνοι βέβαια), ε, τότε καλά να πάθουν. Με το δίκιο μας θα τους γδάρουμε!

Πώς το 'λεγε ο Καραγκιόζης; Τα δικά μου δικά μου και τα δικά σου δικά μου!

Α! και πάσα ομοιότητα με όσα γίνονται σήμερα γύρω μας, ΔΕΝ είναι συμπτωματική.