Ούζο με σταφύλι

Παρόμοιο με το βύσσινο – κονιάκ αλλά συνάμα διαφορετικό: Τα αρώματα παντρεύονται υπέροχα και το αποτέλεσμα είναι καταπληκτικό (όμως πιο αψύ στη γεύση). Κι αυτό χωρίς βράσιμο, όμως εδώ το "ψήσιμο" γίνεται σε δροσερό χώρο κι όχι στον ήλιο (και συνεχίζεται μέχρι να καταναλωθεί:) γι' αυτό, αν θα περάσει πολύς καιρός μέχρι να καταναλωθεί καλό είναι να βγουν τα μπαχαρικά του γιατί αρχίζει και πιπερίζει από μια στιγμή κι ύστερα).

Το ΠΕΔΥ μας

Ο (θντκ) υπουργός υγείας ανακοινώνει πως τα ιατρεία του ΠΕΔΥ (ορθογράφε άστο κάτω, σωστό είναι, δεν μιλάμε για παιδί αλλά για το καινούριο όνομα των ιατρείων των ασφαλισμένων) λειτουργούν για εξετάσεις και συνταγογράφηση, ενώ τις επόμενες μέρες θα γίνονται και εργαστηριακές εξετάσεις. Τώρα, γιατί χθες, στο ΠΕΔΥ της γειτονιάς μου γράφει πως θα λειτουργήσει όταν δοθεί εντολή απ' τη διοίκηση, δεν το καταλαβαίνω.

Κονιάκ με βύσσινο

Μιας και έβαλα κάποια ποτά το τελευταίο διάστημα, ευκαιρία να βάλω ακόμα δυο που τις συνταγές τους τις είχα καιρό, όμως δεν τα έφτιαχνα εγώ αλλά η μάνα μου απ' την οποία κατέγραψα το πώς και το τι και το είχα αφήσει. Ιδού λοιπόν ένα πρωτότυπο λικέρ που σε αντίθεση με τα προηγούμενα, δεν φτιάχνω σιρόπι αλλά το "ψήσιμό" του γίνεται στον ήλιο. Αρχές καλοκαιριού φτιάχνεται, ώστε καί δυνατό ήλιο να έχεις και τα βύσσινα να είναι στην εποχή τους. Είν' αυτό που ανέφερε η Μαρία στο σχόλιό της στο λιμοντσέλο.

Χαλβάς σιμιγδαλένιος

Ε, αφού ξεκίνησα με τους χαλβάδες, όπως έλεγα μου μένει ο σιμιγδαλένιος για να ολοκληρώσω. Άντε να τον βάλω λοιπόν κι αυτόν. Ιδού τον!

Ας αντιδράσουμε

Μια συλλογή ηλεκτρονικών υπογραφών έχει ξεκινήσει στο Avaaz για να μην ξαναφέρει η κυβέρνηση την τροπολογία σύμφωνα με την οποία θα απελαύνεται αυτόματα όποιος μετανάστης καταγγείλει πως υπέστη βία (από τα σώματα ασφαλείας) και αυτό δεν αποδειχθεί στην ΕΔΕ (που θα κάνουν τα ίδια τα σώματα) ή έστω και σε δικαστικό επίπεδο. Γιατί πόσο εύκολο είναι να αποδειχτεί μια τέτοια καταγγελία γενικά πόσο μάλλον όταν υπάρχει κι αυτή η απειλή.
Η υπογραφές, αν είναι σε ικανοποιητικό αριθμό, μπορούν να αποτελέσουν μοχλό πίεσης.

Για το θέμα αναφέρεται εκτενέστερα κι ο Ν. Σαραντάκος σήμερα (που τον παρακολουθώ, ως γνωστόν, ανελλιπώς).

Πρωτογενές πλεόνασμα

Πρωτογενές πλεόνασμα. Όμορφες λέξεις. Οι κυβερνήσεις μας εδώ και πολλά χρόνια τα πάνε καλά με τις λέξεις. Μας προσφέρουν άφθονες. Καινούριες ή παλιές με καινούρια σημασία. Και κατηγορούν τους άλλους πως χρησιμοποιούν ξύλινη γλώσσα. Γιατί δεν ακολουθούν το δικό τους τρόπο και τον τρόπο των καλογέρων ώστε βαφτίζοντας το κρέας ψάρι να μπορούν να κάνουν τη δουλειά τους ωραία και καλά. Να δίνουν αυτό που θέλει ο κόσμος. Και τι θέλει σήμερα ο κόσμος στη χώρα που ζούμε; Ν' ανασάνει οικονομικά. Ε, του λέμε σήμερα πως μπορεί, μοιράζουμε και χάντρες ή καθρεφτάκια, γίνονται κι οι διπλές εκλογές που μας έλαχαν εμπόδιο στα σχέδιά μας, το ξεπερνάμε τώρα κι από Σεπτέμβρη βλέπουμε. Τότε θα μπορούμε να ανακαλύψουμε πως χρειάζονται νέες θυσίες και να τους πάρουμε ακόμα και τα ρούχα που φοράνε και καθρεφτίζονται και στολίζονται.

Απεργίες και στη Λουφτχάνσα

Απεργιακές κινητοποιήσεις με αίτημα αυξήσεις μισθών, προγραμματίζουν οι πιλότοι της Λουφτχάνσα (Lufthansa) και της γερμανικής θυγατρικής της, Γκέρμανβίνγκς (Germanwings), αλλά όχι των θυγατρικών της σε άλλες χώρες (Ελβετία - Αυστρία) λένε οι ειδήσεις.

Και με καλές προοπτικές συμμετοχής!

Μπιφτέκια μπακαλιάρου

Αυτή η συνταγή μου βγήκε από τύχη. Είχα αγοράσει μπακαλιάρο υγράλατο, τον παστό ή αλλιώς όπως τον συνηθίζω να τον λέω "ψάρα", για να τον φτιάξω του Ευαγγελισμού τηγανητό. Είχα αγοράσει κάμποσο, τώρα που τον βρήκα (ήταν και σε προσφορά) κι αφού τον ξαρμύρισα καλά καλά, τον χώρισα σε μερίδες να τον βάλω στην κατάψυξη μέχρι τη μεγάλη μέρα, αλλά και για επόμενες φορές. Διάλεξα τα μεγάλα και καλά κομμάτια, τα έβαλα σε σακουλάκια και μου έμειναν κάτι μικρά κομματάκια από το ξεκοκάλισμα. Προβληματιζόμουνα στο να φτιάξω άλλο σακούλι γιατί για τηγάνι δεν μου πολυάρεσαν, θα ήταν δύσκολα να τυλιχτούν σε χυλό. Απ' την άλλη είπα πως καλύτερα θα ήταν να τα φτιάξω για την επόμενη μέρα, τώρα που τα είχα, γιατί να τα παγώνω και να τα ξεπαγώνω, αλλά δεν με ενθουσίαζε και να βάλω τηγάνι δυο φορές τόσο κοντινές. Κι έτσι είπα να φτιάξω κροκέτες μπακαλιάρου, που είχα δοκιμάσει σε ταβέρνες, αλλά να τις κάνω σαν μπιφτέκια, στο φούρνο. Έριξα μια ματιά στα σχετικά σάιτ και δημιούργησα το δικό μου αποτέλεσμα. Βασικά την ιδέα που είχα δηλαδή, αλλά δεν είχα σκεφτεί το αυγό. Αλλά τα πολλά λόγια είναι φτώχεια, ας παρουσιάσω τη συνταγή.

Λιμοντσέλο

Έφτιαξε η Μαρία το γκραν μαρνιέ, μας άρεσε το αποτέλεσμα και θυμήθηκα πως πριν μερικά χρόνια είχε φτιάξει η Ειρήνη λιμοντσέλο. Το τσίπουρο που είχαμε πάρει ήταν ένα λίτρο, στο γκραν μαρνιέ χρησιμοποίησε το μισό, κι είπαμε να φτιάξουμε και λίγο απ' το άλλο. Το λιμοντσέλο είναι ιταλικό ποτό (το δείχνει και το όνομά του) και πίνεται παγωμένο.

Απεργία και στη Γερμανία

Τις μέρες αυτές δεν έχουμε μόνο στην Ελλάδα απεργία. Και στη Γερμανία απεργεί ο δημόσιο τομέας διεκδικώντας αυξήσεις.

Χαλβάς με πετιμέζι

Για χαλβάδες μιλάγαμε προχθές, δεν πρόλαβα ν' αποσώσω κι η πηγή μου:) έβαλε πάλι χαλβά. Αυτή τη φορά με πετιμέζι. Ενδιαφέρον μου φάνηκε, οπότε είπα να τον δοκιμάσω. Αμ έπος αμ έργον. Το φτιάξαμε κι ήταν εξαιρετικά καλός, οπότε τον παρουσιάζω κι εδώ. Σειρά τώρα μάλλον πρέπει να πάρει ο σιμιγδαλένιος για να ολοκληρώσουμε (εκτός κι αν μου στείλει η Μαίρη τον ταχινένιο που βρήκε και είπε πως θα τον δοκιμάσει).

Χαλβάς Φαρσάλων

Ο χαλβάς (γενικά) είναι ένα γλυκό πράγμα, σχετικά μαλακό, γι' αυτό κι έναν μαλακό άνθρωπο πολλές φορές τον αποκαλούμε χαλβά. Ως προς το φτιάξιμο του χαλβά όμως υπάρχουν πολλές παραλλαγές. Ο πρώτος χαλβάς που γνώρισα ήταν ο πανηγυριώτικος, που πουλάνε στα πανηγύρια στη Μυτιλήνη. Είναι ένα μαστιχωτό μείγμα καλυμμένο με σουσάμι. Το πουλάνε είτε σε μικρά πιτάκια - μπουκιές είτε σε πιο μεγάλες πλάκες στολισμένες και με χρωματιστά κουφετάκια που δίνανε ένα αν αγόραζες αρκετό χαλβά. Παράλληλα, γνώρισα και τον ταχινένιο (ή μακεδονικό), που τρώγαμε τις μέρες της νηστείας, αλλά όταν άκουγα τη λέξη χαλβάς, ο πρώτος μου ερχόταν στο νου. Κάποια χρόνια αργότερα, έμαθα και τον σιμιγδαλένιο, του τηγανιού. Τον έμαθα σαν γεύση, τον έμαθα και να τον φτιάχνω (και πρέπει να βάλω κάποτε κι αυτή τη συνταγή). Ήταν ο πρώτος χαλβάς που δεν ήταν έτοιμος, αλλά μπορούσε να φτιαχτεί στο σπίτι. Όμως, η αποκάλυψη του χαλβά ήταν όταν δοκίμασα τον λεγόμενο Φαρσάλων ή σαπουνέ.

Μπράουνις

Το μπράουνις δεν το ήξερα. Ίσως το είχα ακουστά από την Ειρήνη, αλλά δεν το πρότεινε να το φτιάξουμε κι έτσι δεν το είχα υπόψη μου. Στο σχολείο μου φέτος έχω αναλάβει μεταξύ άλλων το μάθημα του πρότζεκτ και αυτό το τετράμηνο σκέφτηκα πως θα ήταν ενδιαφέρον να δούμε πώς μπαίνει το φαγητό στη ζωή μας. Σε κάθε μάθημα (που γίνεται δίωρο μαζεμένο) φτιάχνουμε ένα φαγητό (ή γλυκό) και το τρώμε. Αυτό που θέλουμε, είναι να βγαίνει σε μια ώρα και κάτι από τη στιγμή που θα μπούμε στην αίθουσα (και οι μαθητές έρχονται και νωρίτερα) μέχρι την  στιγμή που θα το καταναλώσουμε. Στα πλαίσια αυτά η Νάγια πρότεινε να φτιάξουμε μπράουνις και μας έφερε τη συνταγή. Την τροποποίησα και την παρουσιάζω εδώ.

Παντζαροσαλάτα

Μια πολύ όμορφη σαλάτα που τη φτιάχνω όταν έχω τραπέζι αλλά και όταν θέλω κάτι ξεχωριστό. Παντζάρια βραστά σε σαλάτα αλλά όχι σκέτα. Με λίγο γιαουρτάκι που προσθέτει δροσιά και δίνει άλλη γεύση. Πού τη βρήκα; Δεν έχω ιδέα. Απίθανο να είναι πρωτότυπη, ίσως της έφαγα κάπου και την έφτιαξα κι εγώ. Και τη καθιέρωσα. Κι αν δεν έχω προγραμματίσει έγκαιρα να αγοράσω παντζάρια, έχω μερικά από τα βρασμένα και σε αεροστεγή συσκευασία που κυκλοφορούν στα σουπερμάρκετ και κρατάνε αρκετό καιρό (ειδικά αν τα βάλει κανείς και σε ψυγείο). Πάντως πάντα μ' αρέσει.

Η φωτογραφία κι εγώ

Μια απ' τις φωτογραφίες που τράβηξα με το πρώτο μου φιλμ

Η σχέση μου με τη φωτογραφία αρχίζει το 1977. Πάντα με γοήτευε η φωτογραφία αλλά μέχρι τότε δεν είχα φωτογραφική μηχανή. Αγόρασα μια σ' ένα πανηγύρι γύρο στο 1974 με 50 δραχμές, αλλά όλοι μου έλεγαν πως είναι μάλλον για παιχνίδι και δεν θα έβγαζε φωτογραφίες της προκοπής κι έτσι κι εγώ δεν το δοκίμασα. Μέχρι την άνοιξη του 1977. Μέχρι τότε, ό,τι φωτογραφίες έχω, είναι αγορασμένες απ' το φωτογράφο του χωριού (ή μάλλον τους φωτογράφους, δυο ήτανε). Τη χρονιά εκείνη ήμουν στην Γ' Λυκείου κι είχε γίνει μια μεγάλη απεργία των καθηγητών που κράτησε ένα μήνα (το Μάρτη). (Παρεμπιπτόντως, κάθε δέκα χρόνια περίπου, είχαμε μια τέτοια απεργία. Από τον Μάρτη του 77 στον Μάη του 88 κι από κει στο Φλεβάρη - Μάρτη του 1997, ενώ τη δεκαετία του 2000 τη σκυτάλη την πήραν οι δάσκαλοι με την απεργία που έκαναν τον Οκτώβρη του 2007). Η συμμετοχή στην απεργία ήταν μεγάλη κι έτσι δεν πηγαίναμε καθόλου στο σχολείο. Ευκαιρία για να βοηθήσω στο μάζεμα των ελιών (και πράγματι τις τελειώσαμε δυο - τρεις μέρες πριν λήξει η απεργία).

Κουκιά

Τα κουκιά είναι ένα φαγητό που κάποτε δεν έλειπε ποτέ από το τραπέζι στο χωριό, Θυμάμαι πως στης θειας μου της Αμερισούδας, με το που θα σηκωνόντουσαν το πρωί, πρώτα θα "έστηναν" (όπως ήταν η έκφραση για τη συγκεκριμένη διαδικασία) ένα τσουκάλι κουκιά και μετά θα συζήταγαν τι θα μαγειρέψουν για το μεσημέρι. Τα κουκιά ήταν αυτονόητα. Στο χωριό βράζονται πάντα σε τσουκάλι και συνήθως στη φωτιά που μπαίνει με τα ξύλα, κι έτσι, πολλές φορές, όταν θα μπει φωτιά για κάποιο άλλο λόγο (από τραχανό μέχρι ψήσιμο κρέατος), θα υπάρχει και συμπλήρωμα ένα τσουκάλι κουκιά. ΚΑι βρασμένα σε σιγανή φωτιά ώστε να μην βγαίνει το υλικό τους από το ντύμα τους. Κι η μάνα μου πάντα επιμένει πως τα κουκιά δεν γίνονται στη χύτρα, αλλά εγώ έτσι τα μαγειρεύω.

Αλευρόπιτα

Άλλη μια συνταγή "κλεμμένη" από τις εκπομπές του Μαμαλάκη. Την είδαμε, μας άρεσε και ψάχναμε για να την ξαναδούμε. Ένα στοιχείο που άρεσε ιδιαίτερα ήταν η απλότητά της. Και κουβεντιάζοντας αργότερα με τον Χρήστο μας λέει: "καλά, ήσασταν στα Γιάννενα, πηγαίνατε στο Μονοδέντρι και δεν δοκιμάσατε Κικιτσόπιτα"! Γιατί η αλευρόπιτα είναι συνηθισμένη στους Ηπειρώτες (μανούλες στις πίτες γενικά, αλλά και σε ό,τι έχει σχέση με ζύμες:) ) αλλά ειδικά αυτή που φτιάχνει η Κικίτσα στο Μονοδέντρι είχε μεγάλη φήμη από εκείνα τα χρόνια που εμείς ήμασταν φοιτητές (τέλη της δεκαετίας του '70, αρχές του '80). Η πλάκα είναι που στο βίντεο, ρωτάει ο Μαμαλάκης την κυρία Κικίτσα: "Το αλεύρι το μετράς;" "Βεβαίως" του απαντάει. "Μία, δύο, τρεις" και μετράει τρεις χούφτες αλεύρι 😀

Αναμνήσεις

Είπα να γράψω συνταγή για κοτόπουλο και συνειρμικά θυμήθηκα το πώς και το γιατί το κοτόπουλο δεν είναι απ' τ' αγαπημένα μου εδέσματα. Και το ένα φέρνει τ' άλλο κι αποφάσισα να τα γράψω όλα μαζί εδώ, χωριστά απ' τα υπόλοιπα. Έχουμε και λέμε λοιπόν. Με το κοτόπουλο δεν είχα ιδιαίτερες σχέσεις ποτέ. Έτσι κι αλλιώς στο χωριό αραιά και που να σφάξουμε καμιά κότα, συνήθως όταν δεν γένναγαν πια, άρα γριά που μόνο για σούπα ήταν καλή. Κάποια νεαρά πετεινάρια, τα πελεκάγαμε, αλλά όλα ήταν από σπόντα.

Αποκριάτικα έθιμα

Τέτοιες αποκριάτικες μέρες το πιο συνηθισμένο έθιμο είναι τα μασκαρέματα. Αυτό γινόταν και στο χωριό. Οι άνθρωποι άλλαζαν πρόσωπα μέσα από προσωπεία κοινώς μάσκες που τις όμως εμείς τις λέγαμε μουτσούνες. Η πιο συνηθισμένη αλλαγή ήταν η αλλαγή φύλλου: ο άντρες ντύνονταν γυναίκες (και μάλιστα χωρίς πολλά πολλά ντυσίματα) κι οι γυναίκες (λίγες αυτές) ντύνονταν άντρες! Επίσης, έβαφαν τα πρόσωπά τους (κι η πιο άμεση μπογιά ήταν η μουτζούρα από το τζάκι). Τους μεταμφιεσμένους τους λέγαμε κουδουνάτους, αν και εγώ δεν πέτυχα ποτέ να κυκλοφορούν οι κουδουνάτοι με τα κουδούνια κρεμασμένα γύρω τους. Δεν καταλάβαινα γιατί του λένε έτσι μέχρι πολύ αργότερα που το είδα σε ντοκιμαντέρ το πώς ντύνονταν σε άλλα μέρη.