Σύντομοι κωδικοί κλήσης

Κάποτε (μέχρι το 2002) υπήρχαν τηλεφωνικοί αριθμοί με 5, 6 ή 7 ψηφία στα οποία βάζαμε και ένα πρόθεμα αν παίρναμε από άλλη περιοχή (κάτι που ισχύει ακόμα στη Γερμανία - γενικά οι Γερμανοί δεν αλλάζουν εύκολα τεχνολογία, "εκσυγχρονισμό" πουλάνε στους άλλους, οι ίδιοι δεν ξοδεύουν για τέτοια). Το κόστος ενός τηλεφωνήματος χωρίς πρόθεμα (αστικά) ήταν ποοοοολύ χαμηλότερο σε σχέση με τα άλλα (τα υπεραστικά) ενώ υπήρχαν και κάτι άλλα νούμερα, τριψήφια που κατά κανόνα ήταν δωρεάν ή κόστιζαν μια αστική μονάδα. Μετά άρχισαν αυτά τα τριψήφια να κοστίζουν παραπάνω. Π.χ., αν θυμάμαι καλά, έφτασε να κοστίζει τρεις αστικές μονάδες το να μάθεις την ώρα ή τα δρομολόγια από ένα μηχάνημα!

Το 2002 όλα τα νούμερα έγιναν δεκαψήφια. Δήθεν για να μπορούν να δοθούν νούμερα, να αυξηθεί η χωρητικότητα των κέντρων κλπ. Μπούρδες, που έλεγε κι Σαπφώ Νοταρά. Στη Γερμανία που είναι πολύ μεγαλύτερη, πώς τα βολεύουν; Τέλος πάντων, ας προχωρήσω παρακάτω. Την ίδια εποχή άρχισαν να μειώνονται οι τιμές για το κάθε τηλεφώνημα, τόσο που όλοι πλην ΟΤΕ (αν δεν κάνω λάθος) οι φορείς πουλάνε το ίδιο το αστικό και το υπεραστικό τηλεφώνημα. Τότε έκαναν την εμφάνισή τους και κάποια ειδικά νούμερα. Που άρχιζαν από 800 και σήμαινε πως ήταν τσάμπα ή 801 που κόστιζαν μια αστική μονάδα (αλλά μόνο για όποιον είναι στον ΟΤΕ είχε νόημα - και βέβαια δεν είναι λίγοι). Επίσης κάποια που άρχιζαν από 9 και η χρέωση ήταν αυξημένη. Πόσο; Ανάλογα το νούμερο. Συνήθως κατά πολύ.

Παράλληλα, τα τριψήφια γρήγορα άλλαξαν σε τετραψήφια ή πενταψήφια ενώ δόθηκαν κι άλλα καινούρια. Που όλα άρχιζαν από 1. Το κακό μ' αυτά είναι πως η χρώση δεν είναι γνωστή εκ των προτέρων. Δεν υπάρχει διαφάνεια και κάθε πάροχος τα χρεώνει όσο εκείνος θέλει. Το θέμα μ' αυτά τα τελευταία είναι πως ακόμα κι αν η χρέωση είναι μια αστική μονάδα (η ελάχιστη δηλ. -όπως κι αυτά που αρχίζουν από 801) υπάρχει χρέωση πάντα. Ακόμα και γι' αυτούς που έχουν πακέτα με δωρεάν χρόνο στα αστικά και τα υπεραστικά (ένα πακέτο που πουλάει πολύ). Τέτοια τηλέφωνα είναι για να κλείσεις εισιτήρια, για να κλείσεις ραντεβού στα νοσοκομεία (όχι αυτά του ΕΟΠΥ, αυτά κοστίζουν και παρακοστίζουν), για να πάρεις πληροφορίες από τράπεζες ή διάφορες εταιρίες για να παραγγείλεις πίτσα κλπ.

Ένα άλλο πρόβλημα μ' αυτά είναι πως μπορείς να τα καλέσεις μόνο από το εσωτερικό. Έτσι και χρειαστείς να κάνεις κάτι τέτοιο απ' το εξωτερικό, είναι αδύνατον. Πριν από αρκετά χρόνια χρειάστηκε να κλείσω εισιτήρια για το τρένο ενώ ήμουνα στη Γερμανία κι ήθελα εισιτήρια Θεσσαλονίκη - Αθήνα. Το τηλέφωνο τετραψήφιο (τότε). Αδύνατον να το καλέσω από κει που ήμουνα. Παίρνω στο σταθμό Θεσσαλονίκης ζητώντας βοήθεια κι η υπάλληλος να μου λέει να πάρω στο σύντομο κωδικό. Μα δεν μπορώ, δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Με το ζόρι μου δίνει το τηλέφωνο κάποιου προϊσταμένου που ευτυχώς, από την καλή του την καρδιά με εξυπηρέτησε άτυπα, τυπικά δεν μπορούσε.

Επίσης, κάποια στιγμή θέλησα ν' αλλάξω τηλεφωνικό πάροχο. Πάλι παρόμοιο πρόβλημα. Μόνο που τώρα, το πράγμα ήταν πιο εύκολο μιας και μου έδωσαν το αντίστοιχο κανονικό νούμερο. Το δεκαψήφιο. Γιατί κάθε σύντομος κωδικός αντιστοιχεί σε ένα πλήρη αριθμό. Που αν τον πάρεις βγαίνεις πάλι στο ίδιο τηλεφωνικό κέντρο. Μόνο που οι περισσότερες εταιρίες δεν τον δίνουν. Οι τράπεζες που έχουν αρκετή πελατεία έξω, το γράφουν συνήθως από κάτω κι όποιος το δει. Οι υπόλοιποι πολύ δύσκολα να το δώσουν. Γιατί προφανώς υπάρχουν συμφωνίες με τις τηλεφωνικές εταιρίες για να αυξάνουν τις εισπράξεις τους.