Κολοκυθοκεφτέδες

Μια επίσκεψη στο θείο μου ήταν η αφορμή να φτιάξω κολοκυθοκεφτέδες. Που μας φίλεψε με ένα κολοκύθι. Ένα και μοναδικό, αλλά πάνω από κιλό! Που βέβαια, αφού ήταν παραγωγής του ήταν φρεσκότατο, δροσινό και γλυκό. Αλλά κολοκύθια είχαμε ήδη φάει κάνα δυο φορές εκείνες τις μέρες. Σκέφτηκα πως για σφουγγάτο ήταν μπόλικο κι έτσι αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε να φτιάξουμε και κολοκυθοκεφτέδες. Τους θέλαμε στο φούρνο (το τηγάνι το αποφεύγω όταν μπορώ). Συνδύασα απ' τις πρώτες δυο τρεις συνταγές που είδα και έφτιαξα. Έτσι κι αλλιώς τα υλικά μοιάζουν αρκετά με το σφουγγάτο άρα ήταν στη λογική μου!

Ταξίδι στη Λέσβο

Πριν μερικά χρόνια είχα βάλει έναν οδηγό πού να πάει και τι να κάνει ένας επισκέπτης του νησιού μου. Παράλληλα, αρκετές φορές έχω βάλει υλικό από εκεί (ή πιο σωστά από εδώ, αφού αυτή τη στιγμή γράφω από το χωριό): τοπικές συνταγές ή περιοχές. Πρόσφατα, στον ιντερνετικό τουριστικό τόπο thetravelbook.gr δημοσιεύτηκε ένα αφιέρωμα για τη Λέσβο που κάνει μια σύντομη περιγραφή του κάθε τουριστικού μέρους της.
Α! ρίχνοντας μια ματιάγενικότερα στο συγκεκριμένο σάιτ, βρήκα και πιο εξειδικευμένο αφιέρωμα, για το νότιο τμήμα του νησιού, άρα και για τα Πλωμάρια!

Μύρινα, το κάστρο

Έγραφα προχτές για τα ελάφια της Μύρινας που ζουν μέσα και γύρω από το κάστρο, ε, να γράψω και για το κάστρο το ίδιο. Δηλαδή όχι τόσο να γράψω όσο να βάλω φωτογραφίες,  αφού για την ιστορία του κάστρου του ίδου δεν ξέρω και πολλά, άντε κάνα λίνκι από τη Βικιπαίδεια.

Τα ζώα του κάστρου στη Μύρινα

Όταν είχα πρωτοπεράσει από τη Λήμνο το βαπόρι έδενε κάτω από ένα δασάκι και μου είχαν κάνει τρομερή εντύπωση τα ζαρκάδια (ή ελάφια; τα χρώματα τα βρίσκω να αντιστοιχούν σε ελάφια, αλλά με τέτοια ίσια κέρατα; δεν ξέρω και δεν με νοιάζει) που κυκλοφορούσαν εκεί και κατέβαιναν και μας "επιθεωρούσαν"! Από τότε πέρασαν πολλά χρόνια, το δασάκι κάηκε και σήμερα δεν υπάρχει πια, αλλά ευτυχώς τα ζαρκάδια μείναν εκεί.

Εκκλησίες - μουσεία

Ένα απ' τα πιο συνηθισμένα σημεία επίσκεψης σ' ένα μέρος είναι η τοπική εκκλησία. Σε μεγάλες πόλεις βέβαια υπάρχουν περισσότερες της μιας, κάθε μια έχει τη χάρη της. Όμως, το να μπεις σε εκκλησία δεν είν' απλή υπόθεση αν βρίσκεσαι στην ορθόδοξη Ελλάδα. Το να πετύχεις ανοιχτό ναό είναι θέμα τύχης. Ας πούμε στην παραπάνω. Τη μεγαλύτερη εκκλησία της Μυτιλήνης. Τον άγιο-Θεράποντα που ο τρούλος του είναι σύμβολο της πόλης.

Αμμοθίνες

Ένα ιδιαίτερο φυσικό φαινόμενο υπάρχει στη βορειοδυτική Λήμνο: οι αμμοθίνες. Λόφοι άμμου που υπάρχουν σε μεγάλη έκταση. Η πρόσβαση είναι με χωματόδρομο, αλλά αξίζει τον κόπο. Είναι κάτι το ξεχωριστό, θυμίζει έρημο με την πολύ λεπτή άμμο και το ιδιαίτερο που έχει είναι πως η θάλασσα είναι σε απόσταση (όπως και σε έρημο).

Λήμνος - το νησί

Ιδού λοιπόν να γράφω από την ταμπλέτα που απόκτησα πρόσφατα, τελευταίος από την οικογένεια, μετά από προτροπή της Μαρίας που κι αυτή δεν την έχει πολύν καιρό αλλά την βολεύτηκε εξαιρετικά. Για τη Λήμνο, λοιπόν. Που ξεκίνησα ήδη να γράφω (κι είχα βάλει τίτλο Λήμνος τις προάλλες, αλλά τον άλλαξα αφού εκεί έγραφα για τις συγκοινωνιακές δυσκολίες που έχει το νησί). Τη Λήμνο που έχει τη χάρη να κάθεσαι και ν' απολαμβάνεις από κει ένα ηλιοβασίλεμα πίσ' απ' τον Άθω!

Η σπηλιά του Φιλοκτήτη

Ο Φιλοκτήτης ήταν μυθικός ήρωας που πήρε μέρος στον Τρωικό πόλεμο. Σύμφωνα με τον μύθο, ο ήρωας δαγκώθηκε από φίδι όταν η αρμάδα έκανε στάση στην Τένεδο (ή κάποια άλλη νησίδα) να θυσιάσει για να πάει καλά η εκστρατεία. Τον άφησαν στη Λήμνο, ουσιαστικά για να πεθάνει. Αυτός κατέφυγε σε μια σπηλιά στη βορειοανατολική Λήμνο, κάτω απ' το ιερό των Καβείρων που είναι σήμερα γνωστή ως σπηλιά του Φιλοκτήτη.