Έξω οι άστεγοι

Οι άστεγοι δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο ή μόνο των μη αναπτυγμένων χωρών. Άνθρωποι που για διάφορους λόγους έχουν χάσει το σπίτι τους υπάρχουν σ' όλες τις χώρες. Για παράδειγμα στη Νέα Υόρκη της πλούσιας Αμερικής κάθε χρόνο το χειμώνα γίνεται κουβέντα για τους άστεγους που υπάρχουν και που προσπαθούν με διάφορους τρόπους να ζεσταθούνε, κυρίως στις εξόδους του εξαερισμού του μετρό. Αλλά και στη Γερμανία όταν ήμουνα, υπήρχε οργάνωση που ασχολιόταν με το να κοιμίζει ή έστω να ζεστάνει κάπως τους άστεγους του Μονάχου, μιας απ' τις πιο πλούσιες πόλεις της χώρας. Ή μήπως θα ξεχάσω τους άστεγους που κοιμόντουσαν στις όχθες του Σηκουάνα στο Παρίσι και τους βλέπαμε καθώς εμείς απολαμβάναμε τη βαρκάδα μας στο ποτάμι;

Τυρόπιτα Νατάσας

Στο σχολείο που είμαι φέτος είμαστε κάμποσοι που έχουμε καλές σχέσεις με τη μαγειρική κι έτσι τακτικά ανταλλάσσουμε εμπειρίες. Όχι στο κουβεντιαστό. Κάθε άλλο. Στο πρακτικό. Κάθε λίγο όλο και κάποιος (βασικά κάποια, εγώ είμαι η εξαίρεση) φέρνει μεζέ. Πότε αρμυρά, πότε γλυκά, οι γευστικές δοκιμές δεν μας απολείπουν. Και βέβαια αφορμές πάντα δίνονται. Οι γιορτές οι δικές μας ή των παιδιών μας ή κάποια επιτυχία τους κλπ, είναι μια καλή ευκαιρία να το γιορτάσουμε τρώγοντας κάτι (το πίνοντας είναι πιο δύσκολο, δεν μπορεί να έχεις τραβήξει τα ποτηράκια σου και μετά να πας για μάθημα). Επίσης, παλιά συνήθεια θέλει αυτός που έχει θέματα μια μέρα, να κερνάει τους υπόλοιπους, άρα τώρα που είναι εποχή εξετάσεων είναι σχεδόν καθημερινό το φαινόμενο να υπάρχουν ένα δυο δισκάκια στο γραφείο.

Φροντιστήρια

Πολλές φορές ακούγεται, ακόμα και σήμερα, πως τα φροντιστήρια είναι ελληνική πρωτοτυπία και δεν υπάρχουν αλλού. Κάποιοι βάζουν λίγο νερό στο κρασί τους και προσθέτουν το Ισραήλ ή την Ιαπωνία, αλλά σίγουρα όχι τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες (τουλάχιστον). Ίσως κάποτε να πίστευα κι εγώ σ' αυτό το παραμύθι, αλλά έλα που έμαθα από κοντά πως δεν είναι έτσι. Για παράδειγμα, ο ανιψιός μου στις Βρυξέλλες δέχτηκε τη διακριτική σύσταση από τον καθηγητή του της μουσικής να κάνει ιδιαίτερα (και μάλιστα όχι στον ίδιον αλλά σε συστημένο δάσκαλο) αν ήθελε να περάσει το μάθημα. Επίσης, όπως έγραφα στο παλιό μου μπλογκ, όταν ήμουν στη Γερμανία έβρισκα στο γραμματοκιβώτιό μου διαφημιστικά για ιδιαίτερα, αλλά και μια ταμπέλα γερμανικού φροντιστηρίου υπήρχε στη γειτονιά.

Γιουβέτσι

Το γιουβέτσι είναι μια επέκταση απ' το κοκκινιστό. Μέχρις ένα σημείο η διαδικασία είναι η ίδια. Παίρνεις το κρέας και το μαγειρεύεις. Βάζεις τα κρεμμυδάκια του, την ντοματούλα του, τα μπαχαρικά και τα μυρωδικά κι έχεις ένα κρέας έτοιμο είτε να το φας επιτόπου είτε να το συνεχίσεις για το φούρνο. Το μόνο που δεν σε στεναχωρεί αν πρόκειται να το φουρνίσεις είναι το αν έχει παραπάνω ζουμί. Αφού θα του προσθέσεις κι άλλο για να γίνει το γιουβέτσι. Α! άλλη μια διαφορά είναι πως αφού θα του βάλεις ζυμαρικό σηκώνει να έχει έντονη τη μυρωδιά απ' το μοσχοκάρυδο.

Στον Πειραιά, συνέχεια

Ξαναβρέθηκα στον Πειραιά την περασμένη Κυριακή. Αυτή τη φορά κάτσαμε κάτω απ' το λιοντάρι. Γύρω απ' τη βάση του έχει φτιαχτεί μια καφετέρια. Μπορεί σε άλλες περιοχές του Πειραιά να ξήλωσαν αυτές τις πρόχειρες κατασκευές, εδώ τις φτιάξανε πρόσφατα. Το μαγαζί (η βάση του δηλαδή) είναι κάμποσα μέτρα παραπάνω. Και για ευκολία στήσανε δυο παραγκάκια γύρω απ' το λιοντάρι, να το εξαφανίσουν ακόμα παραπάνω. Έχει μείνει και λίγος χώρος ακάλυπτος κι ήταν αυτός που προτιμήσαμε. Αλλά είναι πρώτο τραπέζι πίστα, στη μπούκα (ή περίπου) του λιμανιού, κάθεσαι και κόβεις κίνηση. Βέβαια, το πληρώνεις. Φραπές ευρά τέσσερα (4€).

Γλωσσικοί ευπρεπισμοί

Δεν συνηθίζω να αναδημοσιεύω αυτούσια σχόλια από άλλα μπλογκ (το λεγόμενο ριμπλόγκινγκ). Αλλά βρίσκω κάποια κομμάτια εξαιρετικά κομμάτια. Ένα απ' αυτά είναι παλιό, γραμμένο στο μπλογκ του Γιάννη Χάρη το 2007 (ο άνθρωπος έβλεπε από τότε μπροστά - ο ΓΧ είναι μεταφραστής και επιμελητής κειμένων, άρα έχει εξαιρετική σχέση με τη γλώσσα) κι αφορά ένα θέμα που το έχω στο νου μου εδώ και πολύν καιρό, το έχω ξεκινήσει αλλά δεν το ολοκληρώνω. Έτσι, βάζω μερικά αρχικά δικά μου, που τα είχα ήδη στη μαγιά που είχα φτιάξει και στη συνέχεια δίνω το λόγο στο κο Χάρη.
Έχω δυο ανιψιές: Τη Βατώ και τη Σαπφώ (τέτοια ονόματα συνηθίζονται στη Μυτιλήνη, αν και παλιότερα υπήρχαν κι άλλα θηλυκά σε -ω που έχουν ψιλοχαθεί, όπως π.χ. η Μαριγώ). Κανένας δεν είπε ποτέ πως αυτό είναι το ποτήρι της Βατούς ή της Σαπφούς. Της Βατώς και της Σαπφώς λέμε. Όμως τελευταία έχουν αρχίσει οι γλωσσικοί ευπρεπισμοί. Με την επαναφορά και την επιβολή τύπων της καθαρεύουσας τη στιγμή που υποτίθεται πως η καθαρεύουσα έχει καταργηθεί. Αλλά ενώ κάποτε όταν υπήρχε η διαμάχη δεν πέρναγαν τέτοιες λαθροχειρίες, τώρα γίνεται με πλάγιους τρόπους και βλέπω με τρόμο να επανέρχεται η καθαρεύουσα απ' το παράθυρο. Αλλά πολλά είπα εγώ, το λόγο στον Γ.Χ.

ΑΟΔΕ

Απίστευτο κι όμως αληθινό: ο συγγραφέας του βιβλίου του ΑΟΔΕ, ενός μαθήματος που εξετάζεται πανελλαδικά για τις απολυτήριες εξετάσεις του Λυκείου (που είναι ταυτόχρονα και εισαγωγικές για τα ΑΕΙ, χθες το δώσανε τα παιδιά), κρίνει το βιβλίο του ακατάλληλο και παρωχημένο, ζητώντας συγγνώμην απ' τους μαθητές που το χρησιμοποιούν (και στους οποίους περιλαμβάνεται κι ο γιος του, ίσως αυτός ήταν η αφορμή για την δημοσιοποίηση αυτή).