Κρέμα από σιτάρι (Κολλυβόζουμο)

Ένα "γλύκισμα" απ' τα παλιά. Υγιεινό και θρεπτικό και νηστίσιμο. Όταν βράζανε τι σιτάρι για να κάνουν κόλλυβα, το ζουμί που έμενε είχε μέσα του τη μυρωδιά και τη νοστιμιά (αλλά και άλλα συστατικά) του σταριού. Και σκέφτηκαν πως είναι κρίμα να το πετάξουνε. Έτσι, το έδεσαν με λίγο αλεύρι (και μάλιστα ψημένο για να έχει μεγαλύτερη πηκτική ικανότητα) και λίγη ζάχαρη κι έφτιαξαν μια νοστιμότατη κρέμα. Και μιας και την έφτιαχναν με το ζουμί από κόλλυβα, την είπαν κολλυβόζουμο. Η μάνα μου όμως διάφορα νόστιμα που φτιάχνονταν εις μνήμην, τα έφτιαχνε και χωρίς να υπάρχει τέτοια αφορμή. Άμα κάτι της (και μας) αρέσει, γιατί θα πρέπει να περιμένουμε να υπάρχει δυσάρεστο γεγονός για να το απολαύσουμε. Και μιας και η Ειρήνη ξετρελαίνεται με την κρέμα αυτή, της την φτιάχνει τακτικά.

Μετατάξεις

Μέρα γιορτής σήμερα, γιορτάζει κι η Μαρία (χρόνια καλά και πολλά Μαράκι μου αλλά κι σ' όλες τις Μαρίες και τους Μάριους, τους Παναγιώτηδες και τις Γιώτες - Παναγιώτες τις Δέσποινες και λοιπούς εορτάζοντες). Αλλά αντί για να χαρούμε τη γιορτή έχουμε άλλα ντράβαλα. Σε ανακοίνωση του υπουργείου παιδείας την Τρίτη, ανακοινώθηκε ο αριθμός των εκπαιδευτικών που "περισσεύουν" από τη Δευτεροβάθμια και θα πρέπει να κάνουν αίτηση να μετακινηθούν. Πού; Είτε στην πρωτοβάθμια είτε σε διοικητικές υπηρεσίες του ΥΠαιΘ. Σύμφωνα με αυτά που διάβασα και απ’ όσα καταλαβαίνω εγώ, έρχονται τα πάνω κάτω στους μισούς και βάλε εκπαιδευτικούς της Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Γιατί μετά τις τρεις υπουργικές αποφάσεις και παρά τις απορίες που έχω (και θα τις γράψω παρακάτω), σύμφωνα με αυτά που γράφει στη διαδικασία της υποβολής αίτησης προτίμησης θα πρέπει να μπουν όλοι οι εκπαιδευτικοί των κλάδων: αγγλικών, γαλλικών, φυσικής αγωγής, πληροφορικής, μουσικής και πάρα πολλοί καλλιτεχνικών, κοινωνιολογίας, νομικοί και δεν ξέρω τι άλλο. Και κοντά σ’ αυτούς κι οι οικογένειές τους μιας και είναι σύνηθες να παντρευόμαστε οι εκπαιδευτικοί μεταξύ μας.

Καρυδόπιτα

Ή μελαχρινή! Έτσι την λέει την καρυδόπιτα η Γεωργία. Είναι ένα γλυκό που θέλει προσοχή, αλλά δεν ξέρω πώς γίνεται και πάντα την καταφέρνω. Το σημείο που θέλει προσοχή είναι πως δεν πρέπει να βιάζεσαι. Η μαρέγκα να γίνει καλά σφιχτή, το χτύπημα μετά να είναι 20 λεπτά (άντε, για τους βιαστικούς πάνω από τέταρτο, ας είναι και μόνο 18'!) και τέλος στο σιρόπιασμα να είναι χλιαρά και τα δυο μέρη: και το σιρόπι και το "κέικ" (δεν ακολουθούν τον κανόνα που θέλει να είναι ή και τα δυο καυτά - π.χ. αν έχει φύλλο - ή, το πιο σπάνιο, και τα δυο κρύα)

Παστίτσιο

Από τις πρώτες συνταγές που έγραψα. Πιτσιρικάς ήμουνα κι ήθελε να φτιάξει η μάνα μου παστίτσιο, ποιος ξέρει για ποιο λόγο. Κι επειδή δεν ήξερε πώς να φτιάξει τη μπεσαμέλ μ' έστειλε στη νονά μου, λίγο παρακάτω, που είχε τσελεμεντέ να γράψω τη συνταγή! Πόσο ίδια είναι από τότε, δεν μπορώ να πω, αλλά η βασική ιδέα δεν αλλάζει. Ίσως έχω αλλάξει κάποια αναλογία ή να έχω προσθέσει υλικά του γούστου μου, αλλά το παστίτσιο έτσι φτιάχνεται πάντα.

Νέο Λύκειο - 2013

Το έτος στον τίτλο μπαίνει μιας και το θέμα είναι για τις φετινές αλλαγές που ιδρύουν για ακόμα μια φορά ένα "νέο λύκειο". Γιατί για άλλη μια φορά ανακοινώθηκαν αλλαγές στην παιδεία. Κι όπως είναι συνηθισμένο οι αλλαγές αυτές ξεκινάνε από το λύκειο. Για μένα η λογική λέει πως αν θέλουμε ν' αλλάξουμε ένα σύστημα ξεκινάμε από τη βάση του. Και θυμάμαι σε κάποια διημερίδα πριν καμιά δεκαριά χρόνια που είχε έρθει κάποιος απ' το υπουργείο παιδείας της Σκωτίας και μας έλεγε πως εκεί οι αλλαγές γίνονται κάθε δεκατρία χρόνια. Ξεκινάνε από την πρώτη δημοτικού, αλλάζουν κάθε χρόνο την επόμενη τάξη παρατηρώντας την πορεία των αλλαγών αυτών κι έτσι τα παιδιά που μπήκαν στην εκπαίδευση με μια λογική τελειώνουν το λύκειο με τη λογική αυτή. Αφήνουν κι έναν ακόμα χρόνο που δουλεύει το πλήρες σχήμα και μετά κάνουν τις όποιες αλλαγές, προσαρμογές, εκσυγχρονισμούς κλπ ξεκινώντας πάλι απ' την πρώτη δημοτικού.

Τυρόπιτα (Παναγιώτας)

Τυρόπιτες έφτιαχνα χρόνια και ζαμάνια. Κάποια παραμονή πρωτοχρονιάς όμως, ζήτησα από τον (Ηπειρώτη) Γιώργο να μας φτιάξει μαι τυρόπιτα για τη βραδιά μιας και σε προηγούμενη συζήτηση είχε αναφέρει πως δεν είναι τίποτα να ανοίξεις φύλλο - τον είδα να το ανοίγει, αλλά δεν έμαθα κι εξακολουθώ να το θεωρώ ζόρικο. Για τη γέμιση μέσα επιμελήθηκε η Παναγιώτα. Το αποτέλεσμα ήταν καταπληκτικό. Έτσι κράτησα την ιδέα της Παναγιώτα για το τι ρίχνω μέσα.
Την πίτα στη φωτογραφία την έφτιαξε η Μαρία κι από πάνω έριξε σουσάμι και μαυροκούκι (ή μαύρη μυρωδιά ή μαύρο σουσάμι, όπως το ξέρει καθένας).

Ψωμί (1 Κιλό)

Όλα μου τα χρόνια είχα συνηθίσει να αγοράζω ψωμί. Ήμουν πολύ μικρός που ζύμωνε η μάνα μου (μέχρι τα 3 - 4 μου χρόνια) ή η γιαγιά μου (τελευταία χρονιά ήταν το καλοκαίρι του '67 αν θυμάμαι καλά). Μετά, το ψωμί από τον φούρνο ήταν μια χαρά και βολευόμασταν όπου και να πηγαίναμε. Μέχρι τη δεκαετία του 90 που στο χωριό άλλαξαν και οι δυο φουρναραίοι του χωριού άλλαξαν. Το ψωμί τους άλλαξε κι αυτό. Υποτίθεται πως το βελτίωσαν, έβαλαν δηλ. διάφορα βελτιωτικά αλλά αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να μην τρώγεται. Ψάχναμε να βρούμε ψωμί από διάφορους άλλους φούρνους (π.χ. να αγοράζουμε όταν πηγαίναμε στη Μυτιλήνη) αλλά αυτά ήταν ημίμετρα. Μέχρι το Νοέμβρη του '99 που το Λιντλ έφερε από τις μηχανές που ρίχνεις τα υλικά και σου βγάζει ψωμί (αρτοπαρασκευαστή τον λένε, αν και, πρόσφατα είδα και τη λέξη "αρτοποιητή", μάλλον πιο λόγια και καλλιτεχνική:) ). Πήραμε μια (αφού γύρισα ένα σωρό καταστήματα στην Αθήνα - δεν είχε και τόσα πολλά τότε - μας την αγόρασε ο Σταμάτης από τον Πύργο!) κι είπαμε να τη δοκιμάσουμε να ξέρουμε αν αξίζει. Κι αποφασίσαμε να την κρατήσουμε για το σπίτι (παρόλο που στην περιοχή έχουμε πολύ όμορφο ψωμί) και ν' αγοράσουμε άλλη μια για το χωριό. Κι από τότε φτιάχνουμε ψωμί στο σπίτι μας.