Ζυμαρικά

Η μακαρονάδα είναι ένα εύκολο και γρήγορο φαγητό κι είναι το πιο συνηθισμένο απ' τα ζυμαρικά. Τα οποία είναι το βασικό πιάτο σε κάθε ιταλικό μενού. Οι Ιταλοί (που τους λέγαμε και μακαρονάδες κάποτε) πριν από οτιδήποτε φαγητό θα πάρουν κάτι με ζυμαρικό. Μόνο που δεν είν' αυτό το κυρίως φαγητό τους. Κι έτσι οι Έλληνες όταν πάμε στην Ιταλία και παραγγέλνουμε ζυμαρικά και τα θέλουμε για κυρίως πιάτο, την πατάμε γιατί έρχεται κάτι το πολύ λίγο. Το ζυμαρικό (που σήμερα έχει καθιερωθεί από τους παρουσιαστές να το λένε "πάστα") δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο κι αποτελεί τη βάση και η σάλτσα ή το ό,τι άλλο μπει για συμπλήρωμα αλλάζει το αποτέλεσμα του φαγητού. Βασικός κανόνας για τα ζυμαρικά είναι πως τα ρίχνουμε όταν το νερό βράζει. Ακόμα και στο γιουβέτσι που έχει άλλη διαδικασία, το κριθαράκι μπαίνει σε βραστό (ή έστω πολύ καυτό) νερό.

Απόσπαση σε εκπαιδευτικές μονάδες του εξωτερικού

Καλά, αυτό τώρα από πού προέκυψε; Πριν ένα μήνα, την τελευταία λειτουργίας των σχολείων πριν τις διακοπές του Πάσχα, βγήκε η προκήρυξη για τις αποσπάσεις για το επόμενο σχολικό έτος. Το πόσοι θα το μάθαιναν ήταν ένα θέμα, αλλά έτσι κι αλλιώς υπήρχε προθεσμία για υποβολή αίτησης μέχρι 14/5, δηλαδή δυο μέρες αφότου θα ξανάνοιγαν τα σχολεία. Η προθεσμία πέρασε, οι όποιες αιτήσεις (πρέπει να) έγιναν και θα έπρεπε να έχει ξεκινήσει η σύνταξη των σχετικών πινάκων για να προχωράνε οι διαδικασίες. Και ξαφνικά βγαίνει μια καινούρια ανακοίνωση που παρατείνει την προθεσμία. Μέχρι την Παρασκευή 31/5.  Και μου έρχεται η ερώτηση της αρχής: πώς μας προέκυψε αυτό; Γιατί γίνεται μια τέτοια κίνηση 10 και βάλε μέρες μετά τη λήξη της αρχικής προθεσμίας (κάτι που δεν θυμάμαι να έγινε ποτέ ξανά). Εγώ έχω τρεις πιθανές εξηγήσεις. Η μια καλόπιστα κακόπιστη κι η άλλη κακόπιστα κακόπιστη. Και μια τρίτη που ούτε κι αυτή έχει καλόπιστα στοιχεία Κάτι δηλαδή σαν την ταινία "Ο καλός, ο κακός και ο άσχημος". Ας εξηγηθώ:

Πόσο απαραίτητα είναι τα φροντιστήρια;

Το σημερινό θέμα μου γράφεται με αφορμή τα θέματα μαθηματικών γενικής παιδείας που δόθηκαν πριν λίγες μέρες στους υποψήφιους των φετινών πανελλαδικών εξετάσεων. Αλλά στην αρχή μια μικρή αναδρομή στο παρελθόν. Το σημερινό σύστημα το έχω γνωρίσει απ' την αρχή του, το 1999 που εξετάστηκαν οι μαθητές της Β' και στο σύνολο των μαθημάτων. Οι εξετάσεις αυτές ήταν κατά κύριο λόγο προαγωγικές, είχαν δηλαδή σαν στόχο να φανούν ποιοι μαθητές θα πέρναγαν στην επόμενη τάξη και ποιοι όχι. Τον επόμενο χρόνο οι ίδιοι μαθητές έδωσαν πανελλήνιες εξετάσεις στη Γ'. Αυτές όμως οι εξετάσεις είχαν διπλό σκοπό: αφενός μεν να κρίνουν ποιοι είναι κατάλληλοι για να έχουν απολυτήριο Λυκείου αφενός αλλά και ποιοι είναι καλύτεροι απ' τους άλλους ώστε να περάσουν σε σχολές της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης αφετέρου. Αυτός ο διπλός ρόλος διατηρήθηκε και αργότερα όταν καταργήθηκαν οι εξετάσεις της Β' κι έμειναν μόνο αυτές της Γ'

Λευκωσία - κτίρια

Στη Λευκωσία που κάναμε τη βόλτα μας βρήκαμε κάποια ιδιαίτερα κτίρια. Θα μου πει κάποιος πως κάθε πόλη έχει κάτι το ιδιαίτερο. Αλλιώς δεν θα είχε νόημα να επισκέπτεσαι άλλα μέρη. Σωστά. Ε, κάποια τέτοια κτίρια, απ' αυτά δηλαδή που ξεχωρίζουν θέλω να παρουσιάσω σήμερα εδώ. Και ξεκινάω από ένα από τα πιο ιστορικά κτίρια παρόλο που δεν είναι κάποιο παλιό κτίριο που να κουβαλάει αιώνες στην πλάτη του. Είναι το μέγαρο της αρχιεπισκοπής..

Παπουτσάκια

Τα παπουτσάκια είναι ένα φαγητό με βάση τη μελιτζάνα. Την ανοίγω, βγάζω το μέσα της και το αντικαθιστώ με κάτι άλλο που το σκεπάζω από πάνω με μια μπεσαμέλ. Το θέμα είναι τι βάζω μέσα. Στις διάφορες παραλλαγές που τα έχω φάει, το μέσα είναι κιμάς. Όμως, μελιτζάνα με κιμά και μπεσαμέλ έχει κι ο μουσακάς. Γιατί να βάλω κι άλλο φαγητό παρόμοιο, μόνο και μόνο για ν' αλλάξω τον τρόπο που θα μπει η μελιτζάνα από κάτω, αν θα είναι ροδέλες ή σε στρώσεις; Στο χωριό μου τα παπουτσάκια γίνονται "ορφανά", χωρίς κιμά. Μ' αρέσουν πολύ, αλλά μιας και είναι αρκετά μπελαλίδικο φαγητό, προτιμώ αντί να το φτιάχνω εγώ, μόνο να το τρώω. Πώς γίνεται αυτό; Απλούστατα, το αφήνω να το φτιάχνει η μάνα μου το καλοκαίρι όταν πάμε από κει! Δεν είναι το μόνο, αλλά για τα άλλα (λουλουδάκια, ντολμαδάκια) έχει βρεθεί τρόπος (η κατάψυξη δηλ.) να μας τα ετοιμάζει και να τα χρησιμοποιούμε εν ευθέτω χρόνο. Για τα παπουτσάκια όμως όχι:(

Ντολμαδάκια Γιαλαντζή

Γιαλάν (yalan) είναι τούρκικη λέξη και σημαίνει το ψέμα. Και σαν επίθετο κάτι το ψεύτικο. Γιαλάν λιμάν είναι κάτι που μοιάζει με λιμάνι, πάνε βαρκάκια να προφυλαχτούνε, αλλά λιμάνι δεν είναι. Ομοίως γιαλάν νταβάν = ψεύτικο ταβάνι, το οίκημα δεν έχει ταβάνι αλλά η σκεπή είναι έτσι φτιαγμένη που να μοιάζει με ταβάνι (για οικονομία). Ακόμα θυμάμαι μια γυναίκα στο χωριό (την Αναστασιά) που είχε διακαή πόθο να αποκτήσει ένα δικός της σπιτάκι. Μιας κι ο πατέρας μου ήταν οικοδόμος, όταν τον έβλεπε του έλεγε τα σχέδιά της: “Μια καμαρούλα φτάνει. Κι ας είναι και γιαλάν νταβάν”. Τα σχέδια τα είχε, τη θέληση την είχε αλλά δεν αξιώθηκε η καημένη να τ' αποκτήσει. Αλλά και γιαλάν ντουνιάς και γιαλάν μπουγάζι κλπ. Απ' το γιαλάν λοιπόν βγαίνει κι ο γιαλαντζής = γιαλάν ντολμά Δηλαδή ψεύτικο ντολμαδάκι αφού δεν γίνεται με κιμά. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν είναι ένα νοστιμότατο φαγητό. Το μυστικό του; Μπόλικη πρασινάδα. Από μαρούλι μέχρι δυόσμο και μαϊντανό και φρέσκο κρεμμυδάκι.

Ντολμαδάκια (ή γιαπρακάκια)

Ντολμαδάκια τα λέμε στο χωριό μου σήμερα, αλλά τα ΄χω συναντήσει και σαρμαδάκια και φύλλα και δεν θυμάμαι πόσα άλλα ονόματα. Τούρκικη η προέλευση του ονόματος αλλά με νέα σημασία μιας και ντολμά στα τούρκικα είναι ό,τι είναι γεμιστό. Παράδειγμα ο Ντολμά-μπαχτσέ! Παλιότερα τα λέγαμε γιαπράκια, αλλά η ονομασία αυτή σήμερα έχει ξεχαστεί. Τα ντολμαδάκια λοιπόν τα ελληνικά είναι αγαπημένο φαγητό. Κι είναι το φαγητό που παραδοσιακά μας περιμένει για καλωσόρισμα όταν πηγαίνουμε στη μάνα μου στη Μυτιλήνη. Έχει την υπομονή να κάτσει να το φτιάξει. Κι όχι μόνο αυτό αλλά να είναι και μικρούλια, όσο το δάχτυλο χοντρά. Τόσο που όταν κάποια μέρα είπαμε στη διατροφολόγο πως το μενού μας θα έχει ντολμαδάκια λέει "εντάξει, αλλά όχι πολλά, τρία τέσσερα μόνο". Εγώ γελάω και προσπαθώ να εξηγήσω πώς έχουν τα πράγματα και υποχωρεί στα 10! Εκεί λοιπόν εγώ σταμάτησα την προσπάθεια, αλλά στο πιάτο μου βάζω καμιά εικοσιπενταριά!