Λιμναίος οικισμός Καστοριάς

Επιστρέφοντας απ' τις Πρέσπες, είπαμε να περάσουμε απ' τη μεριά της Καστοριάς (λίγα νερά ακόμα). Εκεί, στο χωριό Δισπηλιό, στη νότια μεριά της Λίμνης, υπήρχε κάποτε ένας οικισμός στημένος μέσ' τη λίμνη. Πάνω σε πασσάλους. Πότε κάποτε; Κάπου εκεί στη νεολιθική εποχή. Τόσο παλιά. Απ' αυτόν τον οικισμό, δεν έχει μείνει τίποτα, εκτός από διάφορα εργαλεία ή αγγεία και τέτοια. Όμως, υπάρχει μια αναπαράστασή του. Με βάση το πώς σκέπτονται οι επιστήμονες πως ήταν (και πώς θέλουν οι ιδιοκτήτες του να τον παρουσιάζουν). Γιατί ο συγκεκριμένος χώρος ΔΕΝ είναι αρχαιολογική θέση αλλά ιδιωτική παρουσίαση του θέματος. Ο αρχαιολογικός χώρος είναι λίγα μέτρα παραπέρα. Όχι πως δεν έχει τη γοητεία του κι αυτό. Το να "βλέπεις" δηλαδή πώς ήταν κάτι πριν από 7 χιλιάδες χρόνια και βάλε, Αρκεί να το ξέρεις πως βλέπεις αναπαράσταση. Κι οι άνθρωποι εδώ το λένε. Κι είναι απείρως καλύτερα από άλλα μέρη που δύσκολα το καταλαβαίνεις (όπως στην Κνωσσό).

Φασόλια μαυρομύτικα (ή μαυρομάτικα)

Τα συγκεκριμένα μικρά και σκούρα φασόλια, επίσημα λέγονται μαυρομάτικα. Όμως στο χωριό μου τα λέμε μαυρομύτικα και τα αντιδιαστέλουμε όχι με τα άσπρα (κοινά) φασόλια αλλά με τα ασπρομύτικα, φασόλια που μοιάζουν μ' αυτά αλλά αντί για σκούρο καφέ στη μέση, είναι ένα πολύ ανοιχτό (και για τα οποία δεν βρίσκω φωτογραφία ούτε από τον γκούγκλη, μάλλον πρέπει να φροντίσω το επόμενο καλοκαίρι, αρκεί να το θυμηθώ :) ). Αυτά τέλος πάντων τα φασόλια είναι ένα πολύ εύκολο φαγητό. Δεν χρειάζονται καμιά προετοιμασία κι απ' τη στιγμή που τ' αποφασίσεις, σε λιγότερη από μισή ώρα είναι έτοιμα (στη χύτρα πάντα).

Κυδώνι ψητό

Φθινόπωρο. Όπως λέει και τ' όνομά του, τα φρούτα λιγοστεύουν. Τέρμα η ποικιλία του καλοκαιριού. Κι ακόμα δεν άρχισαν τα χειμωνιάτικα. Η εποχή έχει λίγα και καινούρια φρούτα. Όχι τόσο εντυπωσιακά, αλλά ενδιαφέροντα κι αυτά. Έν' απ' αυτά το κυδώνι. Που αν πεις να το φας σκέτο, ωμό, δεν έχει και πολύ γούστο. Είναι κομματάκι στυφό. Μπορεί όμως να γίνει διάφορα γλυκά. Γλυκό του κουταλιού, κομπόστα, κυδωνόπαστο, πελτές, μαρμελάδα αλλά το πιο απλό και εύκολο είναι το ψητό στο φούρνο.

Η χρονιά του νερού

(Φωτογραφίες σε επανάληψη ;) ). Τελικά, η χρονιά που πέρασε ήταν για μένα η χρονιά του (γλυκού) νερού. Η χρονιά που ξεκίνησε πέρυσι τέτοια εποχή με μια αποτυχημένη προσπάθεια για επίσκεψη στη λίμνη Δύστο, στην Εύβοια (και λέω αποτυχημένη γιατί η λίμνη αυτή υπάρχει μόνο στο χάρτη. Από κοντά που πήγαμε, δεν βρήκαμε τίποτα. Τσάμπα ο κόπος), και έληξε πριν λίγες μέρες με επίσκεψη στις λίμνες της ορεινής Κορινθίας. Όλο αυτό το διάστημα, όπου πήγα εκδρομή είχε κάποια σχέση με νερά. Τα περισσότερα μέρη τα έχω ήδη παρουσιάσει.

Πρέσπες, στα χωριά

Πρεσπών συνέχεια 4η (και τελευταία). Μερικές φωτογραφίες απ' τα πιο φημισμένα χωριά της περιοχής. Καθόλου αντιπροσωπευτικές, αφού δεν σταματήσαμε και σε πολλά. Για αρχή η πανσέληνος τ' Αυγούστου προβάλει πάνω απ' τους Ψαράδες.

Πρέσπες, τα πουλιά

Πρεσπών συνέχεια 3η. Πρωινό ξύπνημα στους Ψαράδες. Εντάξει, όχι και πολύ πρωινό, κατά τις 8. Κι απ' τα παράθυρα ν' ακούγεται μια τρελή φασαρία από κελαηδήματα πουλιών. Χελιδόνια και γλάροι σε συναγωνισμό. Μαγεία.

Πρέσπες, θρησκευτικές

Πρεσπών συνέχεια. Στην περιοχή λοιπόν, υπάρχουν αρκετά και ιδιαίτερα χριστιανικά στοιχεία. Πρώτα - πρώτα υπάρχουν τοπικοί Άγιοι. Όπως ο Άγιος Αχίλλειος. Που με το όνομά του υπάρχει και ένα νησάκι στη Μικρή Πρέσπα το οποίο είναι ένα απ' τα δυο κατοικημένα λιμναία νησιά της Ελλάδας, μαζί με το Νησί της λίμνης Παμβώτιδας, των Ιωαννίνων. Μπορεί η διαφορά μεγέθους να είναι συντριπτική σε βάρος του Αγίου Αχιλλείου (έχει μόλις 20 κατοίκους σε 12 σπίτια, δεν κάνει λέει να χτιστούν παραπάνω!, έναντι 200), όμως ως προς τον αριθμό των εκκλησιών - μοναστηριών κλπ, δεν πάει καθόλου πίσω.

Πρέσπες

Επιστρέψαμε στην Ελλάδα χωρίς να απομακρυνθούμε απ' την περιοχή. Κατευθυνθήκαμε προς τις Πρέσπες, που βασικά είναι η φυσική συνέχεια την Οχρίδας ή μάλλον η φυσική αρχή της αφού βρίσκονται σε μεγαλύτερο υψόμετρο και τα νερά απ' αυτές πάνε στην άλλη. Γιατί πληθυντικός; Γιατί οι Πρέσπες είναι δύο: η Μικρή και η Μεγάλη (από πάνω προς τα κάτω :) ).