Κυκλοφορία με αυτοκίνητο

Παραδοσιακά, για να κυκλοφορήσει κάποιος με αυτοκίνητο (όχι με τα μέσα μαζικής μεταφοράς δηλαδή) έχει δυο επιλογές: ή βγάζει δίπλωμα (άδεια οδήγησης το λένε επίσημα) και οδηγεί ο ίδιος ή δεν βγάζει. Κι αν δεν έχει δίπλωμα, ο μόνος τρόπος είναι να πάρει ταξί (να νοικιάσει δηλαδή αυτοκίνητο και οδηγό). Αν έχει, υπάρχουν δυο επιλογές. Μπορεί να έχει δικό του αυτοκίνητο ή να μην έχει. Κι αν μεν έχει δικό του αυτοκίνητο, κι είναι και στο μέρος που βρίσκεται το αυτοκίνητό του, μπαίνει μέσα και πάει όπου θέλει. Αν δεν έχει (ή αν είναι σε μέρος που το αυτοκίνητό του είναι μακριά όπως π.χ. αν πάει μια εκδρομή με αεροπλάνο) τότε, αυτό που ήξερα μέχρι τώρα, η μόνη λύση ήταν να νοικιάσει αυτοκίνητο. Πώς; Πήγαινε σε ένα γραφείο, έδινε το δίπλωμά του και την πιστωτική του και έκανε ένα συμβόλαιο. Με το ίντερνετ, αυτό γινόταν πιο εύκολα αφού μπορούσε να έχει κλείσει το αυτοκίνητο από πριν και όταν έφτανε στον προορισμό του να χρειάζεται μόνο να το παραλάβει.

Πηγές Αροάνιου

Ήταν το μακρινό 1990 που ξεκίνησα να δουλεύω σαν καθηγητής. Το πρώτο μου σχολείο ήταν το Λύκειο Δάφνης. Δάφνης Καλαβρύτων το σωστό. Η Δάφνη είναι ένα μικρό χωριό (τότε δήμος λόγω ιστορίας) στα σύνορα των νομών Αχαΐας και Αρκαδίας. Το πιο κοντινό χωριό είναι στα 3 χιλιόμετρα η Πουρναριά που ανήκει στο νομό Αρκαδίας. Αυτό δεν είναι τίποτα, υπάρχουν και χωριά που ανήκουν σε δυο νομούς (όπως παραπέρα τα Τριπόταμα, τυπικά χωριό της Αχαΐας κι αυτό αλλά που αρκετά σπίτια του ανήκουν στην Ηλεία) ή και ακόμα πιο δύσκολο όταν το χωριό μοιράζεται ανάμεσα σε δυο χώρες που τότε γίνεται δυο χωριά! Αλλά ξέφυγα απ' το θέμα μου.

Σουμποτίτσα

Ξεκίνησα να γράφω για την Σουμποτίτσα αλλά μου βγήκε το άρθρο για τα σύνορα και τα τελωνεία. Να επανέλθω λοιπόν στη πόλη. Η Σουμποτίτσα είναι μια συνοριακή πόλη της Σερβίας, 10 χιλιόμετρα από τα σύνορα με την Ουγγαρία. Αρκετά μεγάλη, με 100 χιλιάδες κόσμο περίπου. Δεν είναι απ' τους συνηθισμένους τουριστικούς προορισμούς, δεν την είχα ακούσει από κανένα τουριστικό πρόγραμμα ούτε όταν έμεινα σ' αυτήν για πρώτη φορά, αλλά ούτε αργότερα. Κι η πρώτη φορά ήταν το μακρινό 2010.

Περνώντας σύνορα

Για τη Σουμποτίτσα είπα να γράψω αλλά κάπου με την πρώτη επιλογή της ως προορισμό έμπλεκε μέσα το πέρασμα των συνόρων. Είπα να κάνω αναφορά σ' αυτά αλλά την έβλεπα να βγαίνει μεγάλη. Έτσι αποφάσισα να το αυτονομήσω. Έτσι κι αλλιώς την ώρα που το έγραφα οδηγούσε η Μαρία, πέρναγα κι άλλα σύνορα κι οι εμπειρίες πλουτίζονταν!

Σχολικές εκδρομές στη Γερμανία

Πώς πραγματοποιούνται οι εκδρομές των μαθητών στη Γερμανία; Γιατί πως πραγματοποιούνται είναι σίγουρο. Κι όχι μόνο στη Γερμανία, σ' όλες τις χώρες που έχω πάει έχει τύχει να δω μαθητές σε εκδρομή. Αλλά και στην Ελλάδα συναντά κανείς εκδρομείς - μαθητές. Ξεχωρίζουν από μακριά. Κινούνται όλοι μαζί και έχουν κάποιον που μεγαλύτερο που τους συνοδεύει.
Πώς μούρθε τώρα να μιλήσω γι' αυτό το θέμα; Με την αφορμή του κλεισίματος των σχολείων λόγω χιονιού τις τελευταίες μέρες, έγραψε ο Μανόλης (και το έβαλε και στο φέισμπουκ όπου έγιναν και κάποια σχόλια), κάνοντας κάποιες συγκρίσεις για το πώς δουλεύουν τα σχολεία σε Ελλάδα και Γερμανία (πήγαμε κι οι δυο στη Στουτγάρδη το 2009 - εγώ μόνο με τη Μαρία, αλλ' αυτός και μ' ένα μικρό παιδί).

Μια απίστευτη ιστορία

Το διάβασα στη Σχεδία του προηγούμενου μήνα. Τόχω ξαναπεί πως η Σχεδία έχει τρομερά ενδιαφέρουσα ύλη και την αγοράζει κάποιος όχι μόνο για να βοηθήσει κάποιον συνάνθρωπο που έχει ανάγκη (συνήθως άστεγο) αλλά και για το περιεχόμενό της. Το κακό είναι πως η ύλη αυτή δεν υπάρχει διαθέσιμη στο ίντερνετ (ούτε και για τα παλιότερα τεύχη). Στο τεύχος 64 (Νοέμβριος 2018) διάβασα κάτι που το θεώρησα απίστευτο και εξωφρενικό. Βέβαια, αν το καλοσκεφτούμε, αφού ζούμε σε καπιταλιστική (και καπιτα-ληστική θα τόγραφα, να παίξω και λίγο με τις λέξεις) κοινωνία, το κέρδος πάει πάνω απ' όλα. Άρα, οι καπιταλιστές δεν θα δίσταζαν να εκβιάσουν την όποια κατάσταση τους βόλευε, αρκεί να έβγαζαν κέρδος. Άδικα τόλεγαν πως ο καπιταλιστής θα πουλήσει ως και το σκοινί που θα τον κρεμάσουν; Μπορεί να φαίνεται ακραίο, αλλά και η ιστορία που διάβασα και μεταφέρω, ακραία είναι.

Μπουγατσάκια Αγγελικής

Στη γιορτή των Αρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ, η Αγγελική ήρθε με μια μεγάλη κούτα γλυκά και την τοποθέτησε στο τραπέζι μαζί με τη ζάχαρη άχνη και την κανέλα. Όταν άνοιξε η κούτα, μοσχομύρισε το περιεχόμενό της. Ήταν μπουγατσάκια ατομικά, σερβιριζόμενα σε πιατάκι ή σε απλή χαρτοπετσέτα και πασπάλιζες όσο ήθελες ζάχαρη και κανέλα. Απίθανη ιδέα, γρήγορη σε εκτέλεση και εύκολη στο σερβίρισμα. Αμ έπος, αμ έργον, τη συνταγή και φτιάξιμο. Δυο φορές μάλιστα.