Και με μηχανάκι

Τέλη της δεκαετίας του 70, η θεία μου η Ελένη απέκτησε ένα μοτοποδήλατο. Από αυτά που έπαιρναν μπρος με πετάλι. Το πήρα μια βόλτα, έγδαρα λίγο με το πόδι μου μια μάντρα, ενδιαφέρον το βρήκα. Μ' άρεσε. Τον επόμενο χρόνο πήρε ένα παρόμοιο αλλά μεταχειρισμένο η κόρη της. Το κράτησε κάποιο διάστημα αλλά αποφάσισε να το αλλάξει μ' ένα παπάκι Χόντα. Οπότε αποφάσισα και αγόρασα εγώ το παλιό της. Κι έτσι, το 1981 με βρίσκει ιδιοκτήτη μηχανοκίνητου! 17 ή 18 χιλιάδες δραχμές η τιμή του. Το μετέφερα στα Γιάννενα και κυκλοφορούσαμε με τη Μαρία. Όταν πέφταμε σε ανηφόρα (και τα Γιάννενα έχουν κι απ' αυτές) βοηθούσαν και τα πετάλια και κάτι γινότανε.

Ποδηλατικές ιστορίες, η συνέχεια

Έλεγα λοιπόν, πως το πρώτο μου ποδήλατο ήταν ένα 20άρι Βέλαμος που το απόκτησα εφτά χρονών. Καλό για την ηλικία αυτή, αλλά τα εφτάχρονα έχουν την κακιά συνήθεια καθώς μεγαλώνουν στα χρόνια να μεγαλώνουν και στο σώμα. Κι εγώ ψήλωνα γρήγορα. Έτσι, μέχρι να βγάλω το δημοτικό το ποδήλατο αυτό μού ήταν οριακό. Οπότε πηγαίνοντας στο Γυμνάσιο ο πατέρας μου παίρνει, πάλι, την πρωτοβουλία για αγορά άλλου, μεγαλύτερου. Να μπορώ να πηγαίνω και μέχρι το σχολείο άμα λάχει.

Ποδηλατικές ιστορίες: Το πρώτο μου ποδήλατο

Βασικά θα τις έλεγα δικυκλιστικές τις ιστορίες αυτές, αλλά όπως το σκεφτόμουνα, αν έβαζα όλη τη σχέση μου με τα δίκυκλα, θα τράβαγε πολύ σε μάκρος η ανάρτηση κι έτσι είπα να την κόψω στα δύο. Ξεκινάω λοιπόν με την ή μάλλον τις ποδηλατικές ιστορίες και έπονται άλλες με μηχανοκίνητα δίκυκλα :).

Σεισμός στο Πλωμάρι, μια βδομάδα μετά

Πέρασε μια βδομάδα από τον μεγάλο σεισμό που ταρακούνησε τη Λέσβο (ή τη Μυτιλήνη; η Μυρσίνα τα χώνει σ' αυτούς που χρησιμοποιούν το δεύτερο για το νησί, εγώ έχω άλλη άποψη, αλλά δεν είν' η ώρα). Η εστία του σεισμού (το κέντρο του) ήταν λίγα χιλιόμετρα έξω απ' το Πλωμάρι, απ' την περιοχή καταγωγής μου δηλαδή. Καταστρεπτικός και δυστυχώς και φονικός, αφού μια γυναίκα καταπλακώθηκε από το σπίτι της που έπεσε. Για το μέγεθος τη καταγραμμένης μέχρι στιγμής καταστροφής γράφει το in.gr (έχω επέμβει και έχω χρωματίσει με πράσινο αυτά που κρίθηκαν εντάξει και με κόκκινο τα ακατάλληλα, ενώ πρόσθεσα και τον πληθυσμό σύμφωνα με την τελευταία απογραφή του 2011. Επίσης σημειώνω με πορτοκαλί το χωριό με τις μεγαλύτερες καταστροφές και με κίτρινο το δικό μου - που κι εκεί από καταστροφές δεν πάει πίσω. Υπόψη πως τα νούμερα έχουν να κάνουν μόνο με τα κτίρια που είχαν ελεγχθεί μέχρι χτες Κυριακή το βράδυ. Οι έλεγχοι δεν έχουν τελειώσει ακόμα, υπάρχουν αρκετά κτίρια που έχει ζητηθεί να ελεγχθούν αλλά είναι ακόμα στην αράδα. Ομολογώ - με βάση εμπειρίες από άλλους σεισμούς - πως τα συνεργεία που υπάρχουν είναι πολυπληθή, αλλά οι ανάγκες περισσότερες).

Οι αριθμοί της ζωής μας

Για ποιους αριθμούς μιλάω; Μα για όλους αυτούς τους αριθμούς που έχουν μπει στη ζωή μας και συνέχεια χρειάζεται ν' αναφερόμαστε σ' αυτούς στις συναλλαγές μας (κυρίως) με τις δημόσιες υπηρεσίες. Κι είναι τόσοι πολλοί και πληθαίνουν συνέχεια. Κάποτε, χρειαζόσουνα μόνο τον αριθμό της ταυτότητάς σου (ΑΔΤ), κι αυτόν όποτε. Ακόμα έναν αριθμό είχαμε οι δημόσιοι υπάλληλοι, τον αριθμό μητρώου (ΑΜ). Το χρησιμοποιούμε στις επαφές μας με την υπηρεσία. Υπήρχε ακόμα ένας αριθμός που είχαμε όλοι οι ασφαλισμένοι σε κάποιο φορέα υγείας που τον έγραφε το βιβλιάριό μας και τον χρησιμοποιούσε ο γιατρός μας για τη συνταγογράφηση. Σε μας του δημοσίου αυτός ο ένας έγινε τρεις - για τους άλλους δύο (χωρίς να είναι σίγουρο).

Πλαστικές σακούλες

Μια είδηση των προηγούμενων ημερών. Ούτε μονόστηλο δεν θάπιανε στις κλασσικές εφημερίδες φαντάζομαι. αλλά μιας και δεν διαβάζω εφημερίδα πια δεν ξέρω αν η υπόθεσή μου αυτή είναι σωστή. Αλλά απ' τις σειρές που διάβασα, υποθέτω πως ναι. Ποια είδηση; Μα πως από τον επόμενο χρόνο δεν θα επιτρέπεται να δίνονται τσάμπα οι σακούλες στα μαγαζιά. Ποια μαγαζιά; Η είδηση αναφέρει τα σουπερμάρκετ αλλά είμαι σίγουρος πως θα είναι γενικότερο το θέμα. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά μπαίνει και διατίμηση. Η σακούλα θα χρεώνεται με 0,08€. Τιμή πολύ μεγαλύτερη από αυτήν που χρεώνει το Λιντλ που ήδη ακολουθεί αυτή την τακτική. Ή το ΙΚΕΑ κλπ.

Γέφυρα του Ευρίπου

Μιας και έγραφα προχτές για τη γέφυρα της Λευκάδας κι έκανα και αναφορά στην Εύβοια, να βάλω κάτι και για την ιστορική γέφυρα που ενώνει το νησί με την απέναντι στεριά, τη γέφυρα του Ευρίπου. Δεν μιλάω για την καινούρια (την ψηλή όπως τη λένε) που είναι σταθερή και σε τέτοιο ύψος και με τέτοιο τρόπο που τα καράβια περνάνε από κάτω της χωρίς κανένα πρόβλημα, αλλά για την παλιά, αυτή που χρόνια τώρα ενώνει τα δυο κομμάτια της πόλης (κι ας έχει αλλαχτεί αρκετές φορές).