Τυρόπιτα σε φόρμα (πατσαβουρέ - Νατάσας)

Όταν έφερε τη συνταγή για την τυρόπιτα η Νατάσα, είχε γράψει στο πίσω μέρος του χαρτιού ακόμα μια συνταγή για τυρόπιτα, με τα ίδια βασικά υλικά αλλά λίγο διαφορετική αυτή, πιο εύκολη. Δεν πρόλαβα να τη δοκιμάσω αλλά είπα να την παρουσιάσω από δω, είμαι σίγουρος πως θα είναι πεντανόστιμη, το γεγονός πως είναι απ' τη Νατάσα είναι εγγύηση επιτυχίας :)

Γιαουρτλού κεμπάπ (Αναστασίας)

Το γιαουρτλού δεν το έχω φτιάξει καμιά φορά εγώ. Είναι όμως ένα καλοκαιρινό και δροσερό φαγητό, αν και, θέλει κάμποση ώρα η προετοιμασία του. Αρέσει στη  Ειρήνη και της το ψτιάχνει συνήθως η φίλη της η Αναστασία (όταν έχει όρεξη να μαγειρέψει, βέβαια). Και αν κάποιος δεν θέλει (ή βαριέται) να φτιάξει ο ίδιος τα κεμπάπ τα αγοράζει έτοιμα και το μόνο που έχει να κάνει είναι να τα ψήσει και να τα περιχύσει με τη σάλτσα. Αυτό της φωτογραφίας είναι ετοιματζίδικο, απ' την Τουρκία.

Απάντηση του κουίζ

Πριν μερικές μέρες ανέβασα τη φωτογραφία αυτή ζητώντας να μπούνε σε ηλικιακή σειρά οι γιαγιάδες. Καιρός να δούμε τι συμβαίνει στην πραγματικότητα.

Έχουμε και λέμε λοιπόν. Τέρμα αριστερά (η μόνη που δεν είναι χήρα γι' αυτό και δεν φοράει μαύρα) είναι η γιαγιά μου η Σοφία που είναι και η μικρότερη. Γεννημένη το 1900, είναι 80 χρονών (αν έχω δίκιο κι η φωτογραφία είναι του '80, +1 αν είναι του '81). Από κει και πέρα οι αδερφές κάθονται στη σειρά, απ' τη μεγαλύτερη προς τη μικρότερη!

Φραουλοχυμός (από Πολωνία)

Αυτή κι αν είναι κουφή συνταγή. Πρώτα πρώτα δεν έχει υλικά. Εντάξει, αν ήθελε κάποιος θα έβαζε φράουλες (αλλά δεν υπάρχει ποσότητα) και ζάχαρη (κι εδώ κατά τα γούστα του). Δεν θυμάμαι πού την είχα βρει. Μπορεί σε γερμανική εφημερίδα αλλά μπορεί να μου την έφερε η Ειρήνη όταν είχε πάει επίσκεψη στην Πολωνία (κι η σημείωση πως είναι από 'κει, αυτό μου υποδεικνύει). Κι είναι πανεύκολη. Την είχα λοιπόν στη συλλογή μου κι είπα να την παρουσιάσω σήμερα όχι γιατί είναι επίκαιρη, αλλά γιατί είναι η τελευταία, προς το παρόν, από την κατηγορία "ποτά" (η οποία περιλαμβάνει οινοπνευματώδη και μη) :) .

Ούζο

Το ούζο είναι "παραδοσιακό" προϊόν της Λέσβου. Τα εισαγωγικά δεν μπαίνουν τυχαία. Γιατί πώς μπορεί να θεωρηθεί παραδοσιακό ένα βιομηχανικό προϊόν; Μα είναι το τοπικό ποτό. Τρίχες. Αφενός μεν γιατί πίνεται σ' όλη την Ελλάδα κι αφετέρου γιατί κι οι Μυτιληνιοί πίνουμε κι άλλα ποτά (κανένα απ' τα οποία δεν είναι εντελώς τοπική παραγωγή). Κι εξηγούμαι: το ούζο είναι ένα ποτό που φτιάχνεται με απόσταξη οινοπνεύματος. Το οποίο οινόπνευμα θα πρέπει κανονικά να προέρχεται από σταφύλια, αλλά πόσο τηρείται αυτό δεν ξέρω, μιας και όταν το πάρεις κι είναι καθαρό, δύσκολα σου αποκαλύπτει τη γενιά του. Το οινόπνευμα παλιότερα το προμηθεύονταν οι τοπικές ποτοποιίες απ' τη Σάμο, αργότερα από τον ΑΣΟ (σταφιδικό οργανισμό) και σήμερα δεν ξέρω από που ακριβώς, πάντως στου Βαρβαγιάννη όταν πάω να κάνω τις προμήθειές μου (πιστός Βαρβαγιαννικός χρόνια τώρα) ακόμα βλέπω βαρέλια του ΑΣΟ.

Κουίζ

Πότε πότε βάζω και κάνα κουίζ. Καιρός του είναι.

Βάλτε τις γιαγιάδες στη σειρά ηλικίας (και ακόμα καλύτερα και πόση είν' αυτή)! (Γιαγιά μου είναι η μία, οι άλλες είναι αδελφές της). Η απάντηση σε λίγες μέρες, εδώ.

Βαλαάδες και Τουρκοκρητικοί

Στα σχόλια του χθεσινού άρθρου του Σαραντάκου έγινε αναφορά στους Βαλαάδες. Τον όρο μέχρι χθες δεν τον ήξερα, αλλά την περίπτωσή τους την ήξερα πολύ καλά. Βαλαάδες, λοιπόν, λέγονταν οι μουσουλμάνοι αλλά ελληνόφωνοι της δυτικής Μακεδονίας. Παρόμοια περίπτωση κι οι Τουρκοκρητικοί. Κι έχω γνωρίσει κι απ' τις δυο περιπτώσεις :) Και τους δυο το μακρινό 1998. Μόνο που οι πρώτοι δεν ήξεραν πως είχαν αυτό το όνομα. Αλλά ας διηγηθώ τα γεγονότα με τη σειρά, κι είναι αρκετά.