Κολοκυθόπιτα με μέλι

Μιας και έδωσα την παραδοσιακή συνταγή για τα κολοκυθοπιτάκια ας δώσω και την άλλη, που βρήκα κάποια στιγμή μπροστά μου, μάλλον όταν είχα πάει μερικά απ' τα άλλα στο σχολείο μου, κάποιος άλλος έφερε απ' αυτά και τα δοκιμάσαμε για σύγκριση. Κάπως πιο γλυκά τα βρίσκω και δεν μπορώ να πω πως είναι στην πρώτη σειρά της προτίμησής μου, αλλά κάποιες φορές τα (ή την) φτιάχνω για αλλαγή! Το ιδιαίτερό τους, πως θέλουν σιρόπιασμα μετά το ψήσιμο και επίσης πως μπορεί να γίνει και μια μεγάλη ενιαία πίτα και να κοπεί σε κομμάτια μετά (κι αυτή την παραλλαγή δίνω εδώ - είναι πιο εύκολο ειδικά για το σιρόπιασμα). Φωτογραφία δεν έχει, μάλλον θ' αργήσω να τη φτιάξω για να βάλω:)

Μοσχάρι Ψητό Κατσαρόλας

.Συνηθισμένο φαγητό το μοσχαρίσιο κρέας, μπορεί να γίνει με πολλούς τρόπους. Κοκκινιστό, ή ψητό στο φούρνο ή στην κατσαρόλα, σε κιμά ή σε μπριζόλα. Και μετά μπορεί να συνδυαστεί με πουρέ (όπως είναι η πρόταση και η φωτογραφία) ή με πατάτα τηγανητή, με ρύζι ή μακαρόνι. Πολλοί οι συνδυασμοί, ίδια η λογική του μαγειρέματος. Σήμερα μια συνταγή για μοσχαράκι, με τα λιγότερα συνοδευτικά. Μπορεί να προσθέσει κανείς και κολοκύθι ή μελιτζάνα ή ό,τι τραβάει η ψυχή του.

Τα γρι γρι

Πάνε πολλά χρόνια που έμενα στη Μυτιλήνη για πρώτη φορά. Ήταν το 1967. Μόλις μετά την εγκατάσταση της χούντας κι ο πατέρας μου στριμωγμένος από το κυνηγητό, την παρακολούθηση και τις "διακριτικές" συστάσεις σε όποιον του έδινε δουλειά, φεύγει απ' το χωριό και πάει στη Μυτιλήνη και με το τέλος των σχολείων τον ακολουθάμε η μάνα μου κι εγώ. Από τότε θυμάμαι που τα βράδια χαζεύαμε τα γρι γρι, που φεύγανε απ' το λιμάνι. Φέτος το καλοκαίρι πέτυχα να μπαίνει ένα στο λιμάνι και μου ξύπνησαν αναμνήσεις.

Η δουλειά μου στον παγκόσμιο ιστό

Από το 1993 είχα μαζεμένες κάποιες πληροφορίες για τα σχολεία δευτεροβάθμιας στην Ελλάδα. Το όλο εγχείρημα ξεκίνησε όταν ένας συνάδελφος διορίστηκε στην (τότε) Β' Έβρου και μου ζήτησε πληροφορίες για το τι υπήρχε εκεί, μιας και εγώ μάζευα διάφορα χαρτιά πάντα. Έψαξα και του τα έγραψα σ' ένα χαρτί, αλλά μιας και τα γράμματά μου είναι δυσκολοδιάβαστα, τα πέρασα σ' ένα αρχείο κειμενογράφου (του Word; δεν θυμάμαι). Και αφού θα τα χρειαζόμουνα κι εγώ, κι όχι μόνο αυτά αλλά και άλλων περιοχών άρχισα να τα συγκεντρώνω όλα και να τα κωδικοποιώ σε γραμμές και στήλες. Αλλά το πράγμα ήταν κάπως δύσχρηστο κι έτσι τα πέρασα σ' ένα λογιστικό φύλλο.

Μπάμια Μπογιατίου

Τρέχω να φτιάξω αυτόν τον καιρό ένα σάιτ για την πρωτοβάθμια και δεν μου μένει χρόνος για το μπλογκ. Όλο και κάτι βρίσκω βέβαια, και το ωραίο είναι πως κάποια θέματα έρχονται και με βρίσκουν στο δοξαπατρί. Όπως το σημερινό, που περνάγαμε από ένα δρόμο που τον χρησιμοποιώ για να αποφύγω την κίνηση του κεντρικού. Επιστρέφαμε από το σουπερμάρκετ και το μάτι της Μαρίας πιάνει πως το χωράφι δίπλα στο δρόμο ήταν φυτεμένο με μπάμιες. Κι είπαμε να βγάλουμε μερικές φωτογραφίες, γιατί πού θα το ξαναδούμε στο μέλλον.

Κολοκυθοπιτάκια (Μαμάς)

Εποχικό το θέμα. Τώρα άρχισαν να κυκλοφορούν τα κόκκινα τα κολοκύθια, τα μεγάλα. Και μιας και τα βρήκαμε μπροστά μας είπαμε να πάρουμε ένα και να φτιάξουμε μερικά κολοκυθοπιτάκια. Τα κολοκύθια αυτά μπορούν να κρατηθούν για πολύν καιρό, και φτιάχνονται τα πιτάκια όλο το χειμώνα. Για τα συγκεκριμένα έχω δυο διαφορετικές συνταγές. Η μια είναι τα παραδοσιακά, αυτά που φτιάχνουνε στο χωριό μου και που είναι με ρύζι μέσα. Αναμφίβολα τρώγεται σαν γλύκισμα, αλλά η γεύση του είναι πιο γήινη αφού έχει και δυόσμο μέσα. Η μάνα μου συνηθίζει να τα τηγανίζει. Εγώ το τηγάνι δεν το πολυπάω και προτιμώ να τα βάζω στο φούρνο

Καλλιτεχνικά Συμπόσια - Ερεσός

Μετά από την Άνοιξη και το Διόνυσο, σειρά έχει η Ερεσός. Που όπως έγραφα τις προάλλες, την έχω επισκεφτεί πάρα πολλές φορές, αλλά ποτέ δεν είχα δει τα αποτελέσματα από το καλλιτεχνικό συμπόσιο που είχε γίνει εκεί (κι ούτε είχα πάρει χαμπάρι πως έγινε κάτι τέτοιο). Αλλά ένα βραδάκι που περπατάγαμε με τη Μαρία προς το λιμανάκι, είδαμε από μακριά την παραπάνω εικόνα και μείναμε. Κι είπαμε πως πρέπει να πάμε τα τα δούμε και μέρα τα έργα (κι ήταν αρκετά).