Κουβέρτες και παπλώματα

Από μικρός σκεπαζόμουνα με κουβέρτες. Μιας και το σπίτι ζεσταινόταν με μαγκάλι, άρα υποτυπωδώς, μια κουβέρτα δεν ήταν αρκετή. Υπήρχε και δεύτερη συνήθως αλλά κι μια άσπρη κουρέλου από πάνω που κράταγε κοντά μας τα σκεπάσματα. Αντίθετα οι γονείς μου σκεπάζονταν με πάπλωμα. Μάλλον βαμβακερό, αρκετά βαρύ και χοντρό. Τότε δεν ήταν της μόδας τα πουπουλένια που υπάρχουν σήμερα (και θα τα δούμε παρακάτω). Για πιο ζεστό πάπλωμα τότε, υπήρχαν αυτά που ήταν με μαλλί, αλλά βέβαια κόστιζαν πολλά. Όχι πως και τα άλλα με βαμβάκι ήταν φτηνά. Το πάπλωμα που λέγαμε ήταν η προίκα του πατέρα μου! Αλλά εγώ που είχα συνηθίσει με την κουβέρτα δεν το μπορούσα με τίποτα. Γιατί η κουβέρτα ερχόταν και τυλιγόταν γύρω μου, την καταλάβαινα. Ενώ το πάπλωμα έστεκε μακρυά και άφηνε μπόλικο αέρα που μου φαινόταν (τουλάχιστον) πως δεν με ζέσταινε.

Μιας κι ανέφερα για το μαγκάλι, πριν προχωρήσω στο θέμα ας ασχοληθώ λίγο γενικότερα με το πώς ζεσταινόμασταν. Το μαγκάλι ήταν πάντα επικίνδυνο. Ήμουνα μωρό, μάλλον γύρω στα 2. Ακόμα κοιμόμουνα σε κούνια στο δωμάτιο των γονιών μου. Ξυπνάω ξαφνικά μια νύχτα με διάθεση να κάνω εμετό, αν και δεν ήξερα πώς να το πω. Αφού μόλις είχα αρχίσει να μιλάω. Οπότε έκανα περιγραφή: "Στόμα τατά"! Δηλαδή θα έκανα κακά απ' το στόμα!!! Τέλος πάντων, ξυπνάει η μάνα μου, πάει να σηκωθεί αλλά δεν τα καταφέρνει. Ξυπνάει κι ο πατέρας μου, πάει να σηκωθεί κι αυτός αλλά τίποτα. Αλλά του κόβει το τι συμβαίνει. Και σπρώχνει με το χέρι του το μάνταλο στο παράθυρο, που ευτυχώς τότε ήταν εύκολο ν' ανοίξει. Μπαίνει αέρας καθαρός μέσα και σε πέντε λεπτά όλοι ήμασταν μια χαρά. Παρατρίχα δηλαδή τη γλιτώσαμε.

Το μαγκάλι στην αρχή ήταν με πυρήνα. Παραπροϊόν απ' το ελαιοεργοστάσιο. Η πυρήνα που έμενε από το άλεσμα πήγαινε στο πυρηνεργοστάσιο για να βγει το πυρηνέλαιο και μετά την έπαιρναν και τη μετέτρεπαν σε ένα είδος ψιλό κάρβουνο. Αργότερα, επειδή την πυρήνα την αγοράζαμε, αντικαταστάθηκε από καρβουνάκι που φτιαχνόταν όταν καίγαμε τα κλαδιά από το κλάδεμα της ελιάς. Αλλά κι αυτό, το ίδιο ήταν το ίδιο επικίνδυνο κι έτσι δεν μπορούσαμε να το έχουμε το βράδυ. Έγιναν κάποιες προσπάθειες για σόμπα πετρελαίου αλλά μάλλον λόγω κόστους δεν προχώρησε παραπάνω από ένα δυο χειμώνες. Ξαναγυρίσαμε στο μαγκάλι. Με το που γύριζα απ' το σχολείο η πρώτη μου δουλειά ήταν το άναμμά του. Αλλά όταν έβγαινα μετά από κάνα δίωρο να πάω για να ετοιμάσω για την επιστροφή των γονιών απ' τη κτήματα, μια ζαλάδα την είχα. Κι έτσι προχωρήσαμε σε σόμπα με τα ξύλα (που πάντα υπήρχαν). Πολλά χρόνια αργότερα, τη χρονιά που γεννήθηκε ο Δημήτρης, έβαλαν καλοριφέρ αλλά δυστυχώς ο πατέρας μου δεν πρόλαβε να το χαρεί. Αλλά πάμε παρακάτω.

Στο πανεπιστήμιο όταν ήμουνα, έμενα στην αρχή δυο χρόνια στη φοιτητική εστία. Εκεί η θέρμανση ήταν εξασφαλισμένη. Για σκέπασμα μια κουβέρτα ήταν υπεραρκετή. Τον τρίτο χρόνο, εστία τέλος. Σπίτι στην πόλη και πρέπει να προμηθευτώ σκεπάσματα. Σεντόνια είχα αλλά κουβέρτα; Πήρα μια απ' τον Αλέκο που βγήκε καταπληκτική. Την αγάπησα πολύ. Και την είχα όλ' αυτά τα χρόνια. Η Μαρία είχε τις διαφωνίες της. Προσπαθήσαμε σε διάφορες φάσεις να την αντικαταστήσουμε με άλλη αλλά καμιά δεν μου καθόταν καλά. Άλλη ήταν μικρή, άλλη γλίστραγε, πάντα κάτι μου έφταιγε. Μετά από τόσα χρόνια η καημένη είχε φυράνει τελείως. Αλλά δεν ήθελα να την αποχωριστώ. Έτσι μπήκε ενίσχυση από μια πικέ, αλλά ούτ' αυτό μπορούσα να πω πως μ' ενθουσίαζε.

Τα παπλώματα πολλές φορές μπήκαν στη συζήτηση αλλά πάντα απορρίπτονταν μετά πολλών επαίνων. Οι εμπειρίες μου από τις επαφές μαζί τους ήταν αρνητικές. Κι οι εμπειρίες μου ήταν συνήθως από ξενοδοχεία. Που πάντα τα παπλώματα ήταν ή κοντά ή υπερβολικά στητά, πάντως ποτέ δεν τα χώνεψα. Ώσπου...

Ώσπου το Νοέμβριο πήγα σ' ένα ξενοδοχείο στο Μαρμάρι Ευβοίας. Εξαιρετικό σαν ξενοδοχείο, εξαιρετική η περιποίηση αλλά το βασικό πως είχε πάπλωμα που δεν με δυσκόλεψε καθόλου. Αντίθετα, μπορώ να πω πως το φχαριστήθηκα. Κι άλλαξα γνώμη για τα παπλώματα. Άρχισα να σκέφτομαι πως δεν ήταν απαγορευμένα για μένα :).

Την ίδια εποχή είχε προσφορά για παπλώματα το ΙΚΕΑ. Αυτό μου έδωσε την ευκαιρία να μελετήσω λίγο παραπάνω το τι υπάρχει στην πιάτσα από παπλώματα. Έμαθα λοιπόν πως το γέμισμα στο πάπλωμα παίζει μεγάλο ρόλο στο πόσο ζεστό είναι. Μπορεί να είναι από βαμβάκι (μάλλον σπάνια) από συνθετικές ίνες διάφορες ή από φτερά και πούπουλα. Όσο πιο πολύ υλικό τόσο πιο βαρύ και τόσο πιο ζεστό. Και μάλιστα υπάρχουν κατηγορίες για το πόσο ζεστό είναι. Από το 1 μέχρι το 6 απ' το πιο λαφρύ στο πιο ζεστό. Αλλά πως υπάρχει κι άλλη μια κατηγοριοποίηση. Tog λέγεται. Πάλι 6 κατηγορίες μόνο που τώρα το 1 είναι 4,5 κι η κάθε κατηγορία ανεβαίνει κατά 1,5, άρα η 6 (τα πιο ζεστά) είναι στο νούμερο 13,5. Γιατί πάνε έτσι, δεν έμαθα.

Κατέληξα πως ήθελα ένα 3ης κατηγορίας. Σύμφωνα και με τους πωλητές αυτό θα ήταν το καταλληλότερο. Αποφάσισα πως άξιζε τον κόπο να δώσω κάτι παραπάνω αλλά όχι και πολύ και να πάρω ένα με 60% πούπουλα χήνας και το υπόλοιπο με φτερά. Το πούπουλο είναι καλύτερο, ελαφρύτερο, θερμότερο κι επιτρέπει καλύτερη απαγωγή της υγρασίας, αλλά είναι σαφώς ακριβότερο. Από διαστάσεις, αυτό που ήθελα ήταν ένα υπέρδιπλο ώστε να με χωράει. Και προχώρησα στην αγορά του, αν και κράταγα τις επιφυλάξεις μου.

Παραμερίστηκαν όλες. Απ' την πρώτη στιγμή που σκεπάστηκα με το καινούριο πάπλωμά μου, τ' αγάπησα. Η κουβέρτα μου μετά από 35 και βάλε χρόνια, μπήκε στην άκρη. Γλιστράω κάτ' απ' το πάπλωμα και μ' αγκαλιάζει υπέροχα. Χωράω ολόκληρος. Και τ' απολαμβάνω. Ούτε που το πίστευα πως θα άλλαζα τόσο τις απόψεις μου.