Νοσοκομεία και σεκούριτι

Τα θέματα υγείας δεν έχουν τελειωμό. Όχι με την κατάσταση της υγείας τη δική μου ή κάποιου άλλου αλλά με την κατάσταση που επικρατεί στον χώρο παροχής υπηρεσιών υγείας. Κυρίως όσον αφορά τον ΕΟΠΠΥ. Κι είναι τόσο που όλο λέω να καταπιαστώ με κάποια απ' αυτά κι όλο το αναβάλω. Έτσι σήμερα αποφάσισα να ασχοληθώ με κάτι που άπτεται του θέματος αλλά είναι λίγο διαφορετικό. Πρόσφατα νοσηλεύτηκα για δυο μέρες σ' ένα νοσοκομείο. Με το που μπήκα, η γραμματέας της κλινικής αφού έγραψε τα στοιχεία μου σε 4 - 5 χαρτιά - παραπεμπτικά, μου έδωσε κι ένα χαρτάκι για να έχω μόνιμα ένα συνοδό. Το γιατί χρειαζόταν αυτό το χαρτάκι το κατάλαβα καλά τις αμέσως επόμενες ώρες.

Πάω για να δώσω το πρώτο χαρτί και να πάρω το εισιτήριο (μέχρι τότε δεν είχε γίνει η επίσημη εισαγωγή στο νοσοκομείο). Για να μπω στο συγκεκριμένο γραφείο πρέπει να περιμένω να μου δώσει την άδεια ένας σεκιουριτάς. Έχω πάρει νούμερο και όταν έρθει η σειρά μου του δείχνω το νουμεράκι μου για να περάσω. Ξαναδίνω τα στοιχεία μου και παίρνω το εισιτήριο.

Επόμενη στάση το μικροβιολογικό. Άλλος σεκιουριτάς εκεί. Ίδια διαδικασία. Νουμεράκι το δείχνω στον σεκιουριτά, περνάω, δίνω τα στοιχεία μου ξανά και φεύγω κι από κει.

Επόμενο το ακτινολογικό και το καρδιολογικό. Εδώ δεν υπήρχαν νούμερα και ουρές άρα ούτε σεκιουριτάδες. Μόνο να δώσω τα στοιχεία μου να τα γράψουν άλλη μια φορά. Κι αφού πήρα όλ' αυτά τα χαρτιά μπορούσα άνετα να κατευθυνθώ στο κρεβάτι μου. Αν εγώ δεν μπορούσα να τα κάνω μόνος μου, να που χρειαζόταν να υπάρχει ένας συνοδός. Μα εγώ μπορούσα; Δεν έχει σημασία. Η πάγια διαδικασία λέει να δοθεί ένα σημείωμα κι από κει και πέρα ο καθένας το χρησιμοποιεί όπως νομίζει.

Σεκουριτάς υπήρχαν ακόμα στη ρεσεψιόν αντί για υπάλληλο του νοσοκομείο. Αυτόν ρωτάγαμε να μας πει πού να πάμε. Σεκιουριτάς και στην κεντρική είσοδο. Υπήρχε βέβαια και ο θυρωρός του νοσοκομείου παραδίπλα. Έτσι κι αλλιώς στην πραγματικότητα κανένας απ' τους δυο δεν έκανε τίποτα. Ή μάλλον λάθος. Το βραδάκι ήρθε να μ' επισκεφτεί ο Δημήτρης. Σε κάθε θάλαμο αλλά και στον φωτεινό πίνακα ανακοινώσεων δίπλα στην είσοδο έγραφε τις ώρες του επισκεπτηρίου: 18:00 - 21:00 για το απογευματινό (για το πρωινό, ας τ' αφήσουμε). Ο Δημήτρης έφτασε στις 19:45 και του λέει ο σεκιουριτάς:"Πού πας τέτοια ώρα; Το επισκεπτήριο τελειώνει σ' ένα τέταρτο"!!! Καλά δεν θυμόταν τη διαφορά που είχε ανάμεσα σε χειμώνα - καλοκαίρι. Να σηκώσει τα μάτια του και να κοιτάξει τι γράφει ο πίνακας δεν μπορούσε;

Σεκιουριτάδες κυκλοφορούσαν και στους ορόφους και γενικά ήταν μπόλικοι. Μπορεί νοσοκόμες να μην είχε αυτές που δουλεύανε να τρέχαν σαν τον Βέγγο (εξού και το χαρτάκι για συνοδό) αλλά έλεφτά για "υπηρεσίες ασφαλείας" υπήρχαν.

Και σαν υστερόγραφο να θυμηθώ τι έγινε σε αντίστοιχη νοσηλεία σε νοσοκομείο του Μονάχου: Το μόνο που έδωσα στην είσοδο ήταν η κάρτα ασφάλισης. Από κει συμπληρώθηκαν όλα τα σχετικά χαρτιά αυτόματα. Για τον συνοδό υπήρχε ανοχή τη μέρα αλλά το μόνο που μπορούσε να κάνει ο συνοδός (εκτός από ηθική συμπαράσταση στον πάσχοντα) ήταν να πατήσει το κουμπί για να έρθει η νοσοκόμα. Για το βράδυ δεν συζητάω. Δεν έμενε με τίποτα. Ακόμα κι ένα 10χρονο παιδάκι φίλης που χρειάστηκε να νοσηλευτεί, το βράδυ έμεινε μόνο του. Η μαμά του διώχτηκε με τη λήξη του επισκεπτηρίου! Αλλά δεν πέτυχα κανέναν εξωτερικό σεκιουριτά.