Πλατεία Ταξίμ

Η πλατεία Ταξίμ στην Κωνσταντινούπολη είναι κάτι σαν την δική μας πλατεία Συντάγματος. Είναι η κεντρική πλατεία της πόλης, απ' αυτή ξεκινάει ένας ιδιαίτερα εμπορικός δρόμος, εδώ γίνονται οι μεγάλες διαδηλώσεις. Η διαφορά είναι πως στο κέντρο της δεσπόζει ένα μνημείο. Και αυτό το μνημείο είναι για την ίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας αλλά και για την νίκη των Τούρκων εναντίον των Ελλήνων το Σεπτέμβρη του 1922 :( (με ό,τι μνήμες μπορεί να ξυπνάει στους Έλληνες).

Δίπλα απ' την πλατεία Ταξίμ βρίσκεται ο ναός της Αγίας Τριάδας. Μεγαλοπρεπής και εντυπωσιακός. Τον κοίταζα και προσπαθούσα να καταλάβω τι είναι αυτό το κτίριο :) Θες η στραβομάρα μου που δεν είδα το σταυρό στην κορυφή του τρούλου, ούτε αναγνώρισα τα καμπαναριά, θες γιατί δεν περίμενα κάτι τέτοιο στο κέντρο της Πόλης ειδικά που μόλις είχα φύγει απ' το Πατριαρχείο, θες γιατί δεν το είχα διαβάσει εγκαίρως, δεν πήγα πιο κοντά να τον δω. Ψάχνοντας για την Ταξίμ στη Βικιπαίδεια, τον είδα σε μια φωτογραφία, αλλά ήταν αργά.

Η πλατεία είναι μεγάλη και μπορεί να μην υπάρχει κάτι αντίστοιχο με τη Βουλή που είναι στο Σύνταγμα, αλλά έχει μαγαζάκια με λουλούδια, (φρέσκα και πλαστικά) όπως υπήρχαν κάποτε και σε μας. Δίπλα ένα μεγάλο πάρκο, αντίστοιχο ας πούμε με τον Εθνικό Κήπο, αλλά όχι και τόσο πυκνό.

Έχει και τα συνεργεία των καναλιών έτοιμα για παν ενδεχόμενο αλλά και αστυνομικές δυνάμεις παραλλαγμένες σε παράπλευρο πάρκινγκ όπου είχα βάλει το αυτοκίνητο κι όταν πήγα να το πάρω με κοιτάζαν καλά καλά. Βέβαια, η συγκεκριμένη μέρα ήταν η μέρα των προεδρικών εκλογών στη χώρα, άρα υπήρχε ένας επιπλέον λόγος.

Από την Ταξίμ ξεκινάει κι η λεωφόρος Ιστικλάλ, η περίφημη Μεγάλη Οδός του Πέραν (κάτι σαν Ερμού ένα πράγμα). Κίνηση κάθε ώρα. Και κάπου υπάρχουν ακόμα κάποια σημάδια πως εδώ υπήρχε έντονη ελληνική παρουσία.

Δεν με συγκίνησε η Ταξίμ. Δεν με είχε συγκινήσει ούτε το 1998 που είχα περάσει για πρώτη φορά. Τότε είχα περάσει και την είχα δει με τ' αυτοκίνητο, αυτή τη φορά σταμάτησα να την δω παραπάνω. Μπα, Δεν τα κατάφερε να μου μιλήσει ούτε τώρα. Η ιδέα που είχα σχηματίσει έμεινε η ίδια.

Το τραμάκι στην Ιστικλάλ ήταν το μόνο ενδιαφέρον. Το χάζεψα. Χρονολογείται από τα τέλη του 19ου αιώνα και είναι από τα πρώτα της Ευρώπης. Παρατήρησα πως και τα καροτσάκια των κουλουρτζήδων είχαν το ίδιο σχήμα. Κι αυτό μ' άρεσε. Από κει και πέρα, μακριά κι αγαπημένοι.

Η πλάκα είναι πως όταν σχεδιάζαμε την εκδρομή, είχε πέσει η ιδέα να ψάξουμε ξενοδοχείο κάπου στην περιοχή. Μιας και εδώ είναι τα μεγάλα και καλά ξενοδοχεία. Αλλά εγώ προτιμούσα να είμαι στην παλιά Πόλη. Και δεν μετάνιωσα (παρόλο που το ξενοδοχείο δεν βγήκε και πρώτο και παρά το γεγονός πως ρίξαμε πολύ περπάτημα, αφού δεν είχαμε κοντά μας συγκοινωνία - αν παραπονιόμαστε στην Αθήνα, τι να πουν κι αυτοί - αλλά τα συγκοινωνιακά, μια άλλη φορά).