Κωνσταντινούπολη: Φαγητό του δρόμου

Όταν περπατάει κανείς στους δρόμους της Αθήνας, τι πάγκο μπορεί να βρει για να αγοράσει να φάει κάτι; Βασικά με κουλούρια. Σε καμιά βόλτα (και βραδάκι) μπορεί να βρεθεί κάποιος με καλαμπόκια ψητά ή μαλλί της γριάς. Το χειμώνα ίσως με κάστανα. Γενικά οι πάγκοι εξαφανίζονται. Μόνο σε εκδηλώσεις μπορεί να δεις επιπλέον σουβλάκι (το λεγόμενο βρώμικο). Αντίστοιχα στο Μόναχο θυμάμαι πως μόνο καστανάδες ήταν στο δρόμο (κι αυτοί σε σπιτάκια, όχι έτσι χύμα). Αντίθετα στην Κωνσταντινούπολη βρήκαμε μεγάλη ποικιλία και κάθε ώρα. Πολλές επιλογές για φαγητό πρόχειρο ή και πιο ουσιαστικό.

Βρήκαμε ποικιλία με φρούτα (καρπούζι κυρίως αλλά και πεπόνι, αχλάδια, ανανά) έτοιμα για κατανάλωση, κάτι που έκανε τη διαφορά,

αλλά και ψάρι σε ψωμί. Όχι το φις εντ τσιπς των εγγλέζων αλλά το ψωμί με ψάρι (σκουμπρί ψητό) και σαλάτα.

Εξαιρετικά πετυχημένη συνταγή που το σερβίριζαν ίδιο στα μαγαζιά (και σε παρόμοια τιμή 5 ή 6 λίρες).

Βεβαίως και είχε κάστανα (κι ας ήταν καλοκαίρι) - έτσι κι αλλιώς η Προύσα φημίζεται για τα κάστανά της.

όπως και καλαμπόκι (ψητό ή βραστό).

Κουλούρια, οπωσδήποτε (αν και, αν αναλογιστεί κανείς, δυτικός, το πώς μεταφέρονται - τυλιγμένα σε εφημερίδα, παρακαλώ - μάλλον θα το ξανασκεφτότανε πριν αγοράσει)!

Κι αν πεινάς στον αυτοκινητόδρομο; Κουλούρι μπορείς να βρεις κι εκεί!!!

Γύρο από περίπτερο (όπως Βιέννη - εντάξει, δεν είναι ακριβώς σε πάγκο, αλλά ο γύρος χρειάζεται παραπάνω εγκαταστάσεις)

Αντίθετα το κοκορέτσι είναι πιο εύκολο κι έτσι υπήρχαν περιφερόμενοι πάγκοι. Κι αν στις φωτογραφίες έχω τραβήξει μόνιμους, δεν υπήρχε καμιά διαφορά. Το ίδιο σε ροδάκια (ή μήπως στην πρώτη είναι απ' το δρόμο; Μπα. Δεν νομίζω).

Μύδια αχνισμένα που προσφέρονται με λεμόνι. Στ' ανοίγει ο πωλητής, σου στύβει το λεμονάκι και κατευθείαν στο στόμα σου. Δεν λερώνονται τα χέρια σου καθόλου.

Και για να μην μπουχτίζεις με τα κρεατικά, έχει και πάγκους με τουρσιά. Για μεζέ (αλλά αφού δεν πίνουνε, άρα, τι μεζές είν' αυτός; ).

Ακόμα και πιλάφι με ρεβίθια και κοτόπουλο. Πολύ συνηθισμένο φαγητό, το έχω συναντήσει και σε άλλες πόλεις. Και μπορεί στη φωτογραφία να είναι βραδάκι, άρα οι συνθήκες συντήρησης να είναι κάπως ανεκτές, αλλά το πέτυχα και μέρα μεσημέρι με ντάλα ήλιο. Και ξέρω πως το ρύζι είν' ευαίσθητο. Πώς δεν χαλάει, δεν ξέρω το μυστικό.

Επίσης και τζουσλεμέδες. Τι είν' αυτό; Μια λεπτή πίτα, σαν φύλλο, γεμιστή με τυρί ή πατάτα βραστή ή δεν θυμάμαι τι άλλο, που ψήνεται πάνω σε καυτή λαμαρίνα (αν και τους έχω δοκιμάσει και τηγανητούς, πάντα το τηγάνι είναι πιο εύκολο). Σαν να λέμε τυρόπιτα, αλλά ψημένη εκείνη τη στιγμή.

Επίσης έπεσα και σε πάγκο με κεφτέδες στη σχάρα (που όμως εκείνη τη στιγμή βιαζόμουνα να μπω σε καραβάκι κι έτσι δεν πρόλαβα να βγάλω φωτογραφία :( ). Επίσης, και γλειφιτζούρια που φτιάχνονται επί τόπου (ούτ' αυτά τα τράβηξα, απλά γιατί δεν το θεώρησα φαγητό αλλά η παρέα είχα άλλη άποψη όταν προσπαθήσαμε να θυμηθούμε τι είδαμε) και ξηρούς καρπούς (π.χ. φιστίκια ή καρύδια με μέλι!!!).

Καλή η ποικιλία νομίζω. Δύσκολα να μην βρει κάποιος κάτι του γούστου του.