Λονδίνο, η γέφυρα του πύργου

 Η γέφυρα του πύργου του Λονδίνου (Tower Bridge) είναι εμβληματική για την πόλη. Θυμάμαι πως από παλιά όταν μιλάγαμε για Λονδίνο, αυτήν έβλεπα. Και πρόσφατα απέκτησε και γυάλινο πάτωμα ώστε κάποιος που την περπατάει να έχει τη δυνατότητα να βλέπει κάτω. Η είδηση κυκλοφόρησε πριν κάνα μήνα και μιας και είχα στο πρόγραμμα να πάω προς τα κει είπα να να δω το καινούριο επίτευγμα από κοντά. Αλλά τελικά δεν έγινε κάτι τέτοιο.

Λονδίνο, 3 χρόνια μετά.

Τις μέρες της πρωτοχρονιάς βρέθηκα ξανά στο Λονδίνο. Είναι μια πόλη που την έχω επισκεφτεί πάρα πολλές φορές. Άμα έχεις ανθρώπους σ' ένα μέρος... Η προηγούμενη ήταν πριν τρία χρόνια και τις εντυπώσεις μου τις είχα βάλει στο παλιό το μπλογκ (κι είχα γράψει κάμποσα). Έτσι, αυτή τη φορά ούτε πολλές φωτογραφίες έβγαλα (ούτε μιάμιση χιλιάδα) ούτε πολλά να γράψω βρήκα. Θυμάμαι την άλλη φορά είχα μπλοκάκι και σημείωνα! Τώρα λέω να βάλω κάποια πράγματα που έχουν να κάνουν κυρίως με διαφορές απ' την προηγούμενη φορά. Για παράδειγμα, έγραφα τότε για τα ποδήλατα: πως υπάρχουν ποδηλατόδρομοι αλλά τα ποδήλατα που κυκλοφορούν είναι λίγα. Ε, τώρα τα ποδήλατα έχουν πληθύνει. Κι επειδή επιτρέπεται να χρησιμοποιούν τις λεωφορειολουρίδες (που είναι στενές), είναι συνηθισμένο να πηγαίνει μπροστά ένα ποδήλατο (συνήθως ποδηλατοταξί) και ν' ακολουθάει το λεωφορείο από πίσω ανάλογα με την ταχύτητα των ποδιών.

Αστακομακαρονάδα

Η αστακομακαρονάδα έγινε της μόδας τις τελευταίες δεκαετίες. Αλλά πάντα ήταν φαγητό για τους έχοντες αφού ο αστακός δεν είναι απ' τα φτηνά εδέσματα, χώρια που αν θέλουν να φάνε κάμποσοι δεν φτάνει ο ένας. Κι επειδή ο αστακός δεν έχει αίμα είναι και νηστίσιμος άρα συνδυάζει όλες σε επίσημα γεύματα προς μητροπολίτες και λοιπούς αξιωματούχους της εκκλησίας. Μέχρι την παραμονή της πρωτοχρονιάς που βρέθηκα σε σπίτι που είχε αστακομακαρονάδα για το ρεβεγιόν (άλα της). Κι είδα κι έμαθα κι εγώ πώς γίνεται κι είπα να την παρουσιάσω κι εδώ.

Βούτυρο

Καλή χρονιά. Το σκεφτόμουνα με τι να ξεκινήσω, δεν ήθελα να είναι οι εμπειρίες της Τουρκίας. Αλλά τις προάλλες έγραφε ο Σαραντάκος για τα γλυκά των ημερών, τα μελομακάρονα και τους κουραμπιέδες. Από λεξιλογική πλευρά. Πώς βγήκαν αυτές οι λέξεις. Και για μεν τους κουραμπιέδες μάλλον η διαδρομή είναι περσικά - αραβικά - τούρκικα - ελληνικά, απ' το gülābiye, πάει να πει ροδοπαξίμαδο ή κάτι τέτοιο, στον κουραμπιέ (που κλίνεται κανονικότατα παρόλο που είναι ξένη λέξη - μπηχτή για τους φαν της ακλισιάς). Δεν ξέρω αν κάπου μπλέκει και το κουρού το τούρκικο που σημαίνει το σκληρό (βλέπε και τυροπιτάκια κουρού) κι ίσως από παρετυμολογία μπήκε πιο εύκολα στη γλώσσα. Απ' την άλλη για το μελομακάρονο αναζητείται πώς προέκυψε αυτό το πάντρεμα μελιού και μακαρονιού κι άκρη δεν βρέθηκε. Βέβαια, δεν ήταν τα λεξικολογικά που με κάνανε να γράψω σήμερα. Αλλά μια συζήτηση για τα βούτυρα.

Τουρκία: Λούστροι

Κάποτε στην Ελλάδα ήταν πολύ συνηθισμένο το επάγγελμα του λούστρου. Και το ταπεινό κασελάκι έδινε ψωμί σε κάμποσο κόσμο κι αυτό αποθανατίστηκε και στον ελληνικό σινεμά. Μέχρι πριν μερικά χρόνια συναντούσα κάναν ξεχασμένο στο κέντρο αλλά σήμερα δεν μου τυχαίνει να συναντήσω κανέναν. Δεν ξέρω αν υπάρχουν. Όπως και σε άλλες χώρες και πόλεις τις Ευρώπης που γύρισα. Δεν συνάντησα λούστρους. Όμως στην Τουρκία το επάγγελμα εξακολουθεί. Στην παραπάνω φωτογραφία είναι ένας απ' τους πολλούς που είδα. Κι είναι σε στενό, όχι στα κεντρικά μέρη (που είναι πιο συνηθισμένο).

Τουρκία: Τα τρένα

Κάποτε τα τρένα στην Τουρκία γνώριζαν ανάπτυξη. Αλλά δυστυχώς από τότε πρέπει να έχουν περάσει πολλά χρόνια. Τουλάχιστον στην ευρωπαϊκή μεριά. Οι γραμμές σκουριασμένες, Κι ενώ μέναμε σχεδόν δίπλα στις γραμμές δεν ακούσαμε ούτε ένα τρένο να περνάει. Βέβαια, απ' ότι λένε άλλα μπλόγκια, σ' άλλες περιοχές μπαίνουν τρένα υψηλών ταχυτήτων (όπως ICE), αλλά στην Πόλη;

Κωνσταντινούπολη: Καθαριότητα στους έξω χώρους

Πολλές φορές έχ' ακούσει το ότι οι Έλληνες είμαστε βρομιάρηδες ενώ οι Ευρωπαίοι είναι καθαροί και προσεκτικοί. Όχι για τον εαυτό μας τόσο, όσο για τον περιβάλλοντα χώρο. Πρόσφατα ας πούμε, είχε έρθει η κουβέντα για άλλη μια φορά στο θέμα αυτό κι η Ελένη μου έφερνε για παράδειγμα τους οδηγούς που στην εθνική πετάνε τ' άδειο τους πακέτο απ' το παράθυρο του αυτοκινήτου. Κι εκεί τη ρώτησα σε ποια κατηγορία βάζει τους Τούρκους. Η άποψή της (χωρίς βέβαια αντίστοιχες γνώσεις, απ' τα στερεότυπα και μόνο) πως αντίστοιχα θα συμβαίνουν και στην Τουρκία. Κι όμως. Όπου πήγαμε κι όπου σταθήκαμε, είτε στην τουριστική Κωνσταντινούπολη είτε σε μη τουριστικά μέρη οι δρόμοι τα πάρκα κι όλοι οι έξω χώροι ήταν πεντακάθαροι.

Καλούα στιλ

Καλούα (kahlua) είναι μια μάρκα λικέρ με καφέ. Με προέλευση από κει που υπάρχει καφές και επιτρέπονται τα οινοπνευματώδη :) από τη Λατινική Αμερική δηλαδή. Συνήθως πίνεται κρύο (ως παγωμένο) αλλά με ποτά ασχολούμαστε τώρα που χειμωνιάζει! Και πρόσφατα η Ελένη έβαλε μια συνταγή για καλούα και μ' άρεσε. Και η ιδέα και η συνταγή. Κι είναι κι εύκολο. Έτσι αποφάσισα να δοκιμάσω. Βέβαια εκεί ήταν για μεγάλη ποσότητα, έτσι την κατέβασα ώστε να χωράει σ' ένα μπουκάλι 0,7 λίτρων που είναι το συνηθισμένο από ούζο κλπ. Κατά τα άλλα επεμβάσεις δεν έκανα (εκτός απ' τη βανίλια που την άλλαξα σε σκόνη μιας και βαριόμουνα να πάω να πάρω ολόκληρη εκείνη την ώρα). Α! επίσης εγώ προτίμησα να βάλω τσίπουρο (εννοείται χωρίς γλυκάνισο). Επίσης, όπως γράφει η Ελένη, θα μπορούσε να μπει και απλή ζάχαρη αντί για τις καραμέλες που όμως του προσθέτουν το κατιτίς τους (αλλά φτιάχνουν και ίζημα). Ακόμα δεν έχει ολοκληρωθεί (θέλουν το χρόνο τους τα λικεράκια για να δέσουν τα υλικά τους) αλλά δοκιμές κάναμε. Και το δοκίμασε και επαγγελματίας σεφ και είπε καλά λόγια. Αυτό μέτρησε για μένα να το παρουσιάσω από τώρα!