Πάρκινγκ χωρίς πάρκινγκ

Απέδιδα προχτές τα εύσημα που, επιτέλους, υπάρχουν τουαλέτες στους ελληνικούς αυτοκινητόδρομους και με παροχή πόσιμου νερού (σε περιοχές που κάτι τέτοιο δεν είναι από κοντινή παροχή). Όμως για να μην μένουν μόνο οι θετικές εντυπώσεις, να γράψω σήμερα και τις αρνητικές για να υπάρχει ισοζύγιο. Πλησιάζεις σε μια τουαλέτα. Τι ποιο φυσικό απ' το να θέλεις να σταματήσεις κάπου και τ' αυτοκίνητό σου. Όμως όχι, δεν επιτρέπεται. Υπάρχουν κολωνάκια δεξιά που δείχνουν πως εκεί δεν μπορείς να τ' αφήσεις. Και τότε τι κάνεις; Το παίρνεις στον ώμο;

Νερό απ' τον αέρα

Τελευταία στους ελληνικούς αυτοκινητόδρομους έχουν κάνει την εμφάνισή τους τουαλέτες. Καιρός ήταν, μέχρι τώρα η σχετική εξυπηρέτηση γινόταν στα πάρκινγκ - εσοχές των δρόμων (με τις όποιες δυσκολίες υπήρχαν εκεί). Και μάλιστα, τουαλέτες που είναι καθαρές (από όσες έχω εμπειρία). Το μόνο πρόβλημα που είχαν ήταν πως το νερό που υπήρχε δε ήταν πόσιμο, αλλά μικρό το κακό, το νερό που ήθελες όταν πήγαινες εκεί ήταν για να ρίξεις στην τουαλέτα και να πλύνεις τα χέρια σου. Βέβαια, πιθανά νάθελες και να πιεις, αλλά δεν βαριέσαι, τι να γίνει. Το πρόβλημα αυτό φαίνεται να λύνεται, τουλάχιστον στην Ολυμπία οδό.

Σύγχρονος ΟΣΕ

Εντάξει, Hellenic train. Επέτειος από το πολύνεκρο δυστύχημα στα Τέμπη. Κι είπα να την τιμήσω μ' έναν άλλο τρόπο. Βάζοντας μια φωτογραφία που δείχνει πώς απαξιώνεται το τρένο στην πράξη. Είναι (και φαίνεται) απ' τη γραμμή του οδοντωτού. Που έχει τιμές μόνο στα ελληνικά. Σε πολλές περιπτώσεις βλέπω κατάλογο με τιμές μόνο στα αγγλικά (ή κι άλλη γλώσσα ανάλογα την περιοχή, συνήθως σε ταβέρνες ή τουριστικές προβολές) και σνομπάρω τις σχετικές επιχειρήσεις (δεν πάω σ' αυτές εκτός αν είναι μεγάλη ανάγκη). Εδώ συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Δεν θέλουμε τους τουρίστες. Και κάποιος φιλότιμος υπάλληλος (πιθανά γιατί βαρέθηκε να τον ρωτάνε) έκατσε κι έγραψε με το χέρι τη μετάφραση!

Αρκούδις μι τα κδούνια

Τη δεκαετία του 70 ξεκίνησαν να φτιάχνονται συντοπίτικοι σύλλογοι. Άνθρωποι με καταγωγή απ' το ίδιο μέρος που έμεναν σε άλλη περιοχή έφτιαχναν ένα σύλλογο για να θυμούνται τα ήθη και έθιμα της περιοχής τους. Στην Αθήνα φτιάχτηκε το 1975 ο "Σύνδεσμος Πλωμαριτών Αττικής Βενιαμίν ο Λέσβιος" και κάπου εκεί κι η Λεσβιακή Ένωση Σπουδαστών (ΛΕΣ). Όταν ήμουν φοιτητής ήμουν μέλος και στους δυο, αντεπιστέλλον, βέβαια, αφού εγώ ήμουνα στα Γιάννενα. Και η μεν ΛΕΣ δεν ξέρω αν υπάρχει σήμερα, ο σύλλογος των Πλωμαριτών όμως υπάρχει και χτες είχε τον αποκριάτικο χορό του.

Φύλλο Περέκ

Το σημερινό θα είναι κατά κύριο λόγο φωτογραφικό. Για να ισορροπήσουμε το προχτεσινό της χαβίτσας που δεν είχε καθόλου φωτογραφίες. Να κρατήσουμε το ισοζύγιο. Καταρχάς να πω τι είν' αυτό το φύλλο το περέκ (που το βλέπω και σαν μπασλαμά). Είναι φύλλο για πίτες προψημένο, πράγμα που σημαίνει πως μπορεί να διατηρηθεί για πολύν καιρό χωρίς να χρειάζεται ψυγείο. Αυτό έχει και το μειονέκτημα πως τρίβεται εύκολα (σπάει σε κομμάτια) αλλά δεν μου δημιούργησε πρόβλημα στη χρήση. Αυτό που έχω στην αρχή είναι από τη Δράμα, γενικά βρίσκεται στη Μακεδονία όπου ζουν Πόντιοι (ποντιακό υλικό είναι), στην Αθήνα τέτοιο φύλλο βρίσκεται σε λίγα μέρη.

Χαβίτσα

Για την χαβίτσα δεν έχω φωτογραφία. Πού να την βρω αφού ούτε την έφτιαξα ποτέ εγώ, ούτε πρόκειται να την φτιάξω. Γιατί, όπως έγραψα και αλλού, πρόκειται για μια θερμιδική βόμβα. Κι όχι μόνο. Και για χοληστερινική βόμβα. Τότε γιατί βάζω τη συνταγή; Μα για να υπάρχει στην αναζήτηση της Γκουγκλ. Αν το ψάξει κανείς σήμερα θα το βρει σ' ένα σχόλιο δικό μου (αυτό που αναφέρω παραπάνω) και μια συνταγή σ' ένα Παλιοχωριανό σάιτ, που όμως αφενός είναι ανάμεσα σε άλλα φαγητά αλλά κυρίως εκεί δεν αναφέρει τίποτα για νερό. Καλά, ρε πατριώτες, με τι θα φουσκώσει τ' αλεύρι; Και για να το επιβεβαιώσω, πήρα και τη Βατώ. Αλλά πολλά τα εισαγωγικά, ας πάμε στο από τι αποτελείται και πώς φτιάχνεται η χαβίτσα.

Μετρητά vs πλαστικό χρήμα

Έγραφα για το ότι το πλαστικό χρήμα (οι κάρτες) δεν γίνονται δεκτά σε κάποια μαγαζιά στη Γερμανία. Και στην Ελλάδα δεν γίνεται δεκτό με χαρά, άσχετα αν υπάρχουν οι πιέσεις από την κυβέρνηση. Τότε είχα αναφέρει για το μαγαζί που έχει μόνιμα κολλημένη στο παράθυρο ανακοίνωση πως το μηχάνημά του είναι χαλασμένο, ενώ σε άλλο μαγαζί που ήμαστε παρέα πήγε να πληρώσει ένα με μετρητά. Το ποσό ήταν 15,50€. Δίνει 20άρικο και το γκαρσόνι ζητάει αν υπάρχουν τα 50 λεπτά (δεν έχουν ψιλά στα μαγαζιά εδώ). Άλλος απ' την παρέα προσφέρεται να πληρώσει με κάρτα ώστε να μην χρειάζονται ρέστα και η προσφορά απορρίπτεται διακριτικά. (Για να είμαι δίκαιος, μου έχει συμβεί και το αντίστροφο: να πάω να πληρώσω με μετρητά 3,5€, να δίνω 5 και να μου λένε δεν έχεις κάρτα να μην ψάχνω ψιλά). Πριν λίγες μέρες μέσα από το τζάμι της πόρτας ενός μαγαζιού είδα κολλημένο το παρακάτω που λέει γιατί τα μετρητά είναι πιο καλά για όλους μας. Επειδή το μαγαζί εκείνη την ώρα ήταν κλειστό κι έτσι η φωτογραφία δεν διαβάζεται και τόσο εύκολα, κάνω την αντιγραφή (διατηρώ την ορθογραφία και σύνταξη όπως το είδα).