Μαθαίνω μπάνιο

Αν και ο πατέρας μου μεγάλωσε σε βάρκα κατά κάποιο τρόπο αφού ο πατέρας του ήταν ψαράς δεν είχε ιδιαίτερη διάθεση να πάει προς τη θάλασσα για μπάνιο. Καλά, η μάνα μου ούτε να επιπλέει δεν ήξερε, το μπάνιο στη θάλασσα, τα δικά της χρόνια, ήταν πολυτέλεια, ακόμα κι όταν έμενε στους μπαξέδες, στα 200 - 300 μέτρα απ' τη θάλασσα. Παρόλ' αυτά εμένα με προέτρεπαν να πάω για μπάνιο κι έψαχναν διάφορους τρόπους για να καταφέρουν να βρουν κάποιον να με επιβλέπει. Δεν θυμάμαι πότε πρωτοξεκίνησα, πάντως το θαλάσσιο μπάνιο γινόταν με τη βοήθεια "σωσιβίου", της γνωστής φουσκωτής κουλούρας που είχαν τα περισσότερα παιδιά τότε. Κατεβαίναμε με το λεωφορείο των 11, κι είχαμε περίπου δυο ώρες να κάνουμε το μπάνιο μας, να λιαστούμε και να επιστρέψουμε με το τοπικό των 13:15 (εκτός αν δεν χωράγαμε οπότε μπαίναμε και στης Μυτιλήνης, γενικά έπρεπε να παστωθεί τελείως το πρώτο για να επιτραπεί είσοδος στο δεύτερο).

Το τηλέφωνο στο χωριό

Με το τηλέφωνο του χωριού δεν είχα άμεση σχέση, όμως λέω να γράψω κάποια πράγματα που ίσχυαν και που δείχνει και την γενικότερη εξέλιξη της τηλεφωνίας τα τελευταία 60 χρόνια. Στο χωριό λοιπόν, στην αρχή υπήρχε ένα τηλέφωνο. Το είχε στην ευθύνη του ο παπάς του χωριού, κυρίως η μικρή του κόρη που ήταν ακόμα απάντρευτη. Ήταν στο γραφείο της εκκλησίας που υπήρχε τότε κάτω και δίπλα από το καμπαναριό (που κι αυτό γκρεμίστηκε μαζί με το ρολόι). Το τηλέφωνο ήταν μια μαύρη συσκευή με μια μανιβέλα στο πλάι που τη γύριζες και επικοινωνούσες με κάποιο πιο κεντρικό σημείο. Είχε και δυο βάζα δίπλα του που έπαιζαν το ρόλο της μπαταρίας. Για να επικοινωνήσει κανείς με άλλον έπρεπε να ειδοποιήσει το ένα κέντρο το άλλο και το τελευταίο τον ενδιαφερόμενο. Που θα όριζε κάποια ώρα που θα γινόταν όλη αυτή η αλληλουχία συνδέσεων για να μιλήσουν αυτοί που έπρεπε μεταξύ τους.

Το ρολόι του χωριού

Καλή χρονιά. Μπήκε ο Σεπτέμβρης, νέα σχολική χρονιά, τα σχολεία για μας άνοιξαν, για τους μαθητές έχουμε καιρό ακόμα και επανερχόμαστε στην κανονικότητα με αφηγήσεις απ' τα παλιά.
Πού είναι το ρολόι οέο; Γύρω στο 63 με 64 το χωριό απόκτησε ρολόι. Όχι πως δεν είχαμε στα σπίτια μας μέχρι τότε. Αλλά τη χρονιά εκείνη, οι εν Αμερική απόδημοι του χωριού (αν δεν κάνω λάθος) έκαναν δώρο στο χωριό ένα ρολόι πόλης, απ' αυτά που μπαίνουν στα καμπαναριά. Και το καμπαναριό μας είχε τη δυνατότητα να το πάρει αφού είχε τέσσερις στρογγυλές τρύπες πάνω απ' τις καμπάνες. Στις οποίες μπήκαν τέσσερις πλάκες ρολογιού να φαίνεται η ώρα απ' όλες τις μεριές. Οι δείκτες γύριζαν με τη βοήθεια μηχανισμού που εγκαταστάθηκε ακριβώς κάτω απ' τις καμπάνες και ο οποίος φρόντιζε να ακούγονται κιόλας αφού χτύπαγε ταχτικά.

Λεμονόπιτα (Όλγας)

Όλγας; Ποιας Όλγας; Σίγουρος δεν είμαι, αλλά έτσι την είχα σημειώσεις. Μάλλον συναδέλφισσα στο Μόναχο! 

Υλικά

500 γρ. αλεύρι
1 κουταλάκι μπέικιν πάουντερ
½ φλιτζάνι ζάχαρη
5 αυγά
250 γρ. μαργαρίνη
300 γρ. γιαούρτι
ξύσμα από 2 λεμόνια
1 βανίλια
1 πρέζα αλάτι
Για το σιρόπι
χυμό από ½ λεμόνι
2 φλιτζάνια ζάχαρη (ή λιγότερη)
1 φλιτζάνι νερό
κανέλα

Εκτέλεση

Χτυπάω στη μεσαία ταχύτητα του μίξερ το βούτυρο (που το έχω αφήσει αρκετά σε θερμοκρασία δωματίου να μαλακώσει). Προσθέτω τμηματικά τη ζάχαρη, ένα – ένα τα αυγά, χτυπώντας συνεχώς, το ξύσμα, το αλάτι, τη βανίλια και τέλος εναλλάξ το γιαούρτι με το αλεύρι, μέχρι να γίνει μια αφράτη μάζα. Βουτυρώνω μια φόρμα, την αλευρώνω και βάζω μέσα το μείγμα. Ψήνω στους 180º C για 45’ – 1 ώρα.

Βάσεις εισαγωγής σε ΑΕΙ

Το σημερινό θέμα είναι έκτακτο, της επικαιρότητας. Βγήκαν χτες οι βάσεις για την εισαγωγή των απόφοιτων σε ΑΕΙ (τα ΤΕΙ μας τέλειωσαν νομίζω). Κι άρχισαν οι κλαυθμοί κι οι οδυρμοί για το ότι κάποιοι μπήκαν σε σχολές απαιτητικές όπως τα τμήματα μαθηματικών και φυσικής με χαμηλές βαθμολογίες, μόλις 3.500 μόρια περίπου (σε κάποια). Όλοι στέκονται στα νούμερα σαν να είναι τα νούμερα που δείχνουν τις γνώσεις και την αξία του καθένα. Και κανένας δεν στέκεται στο τι αντιπροσωπεύουν αυτές οι περίφημες βάσεις. Κι επειδή διαφωνώ με τις κραυγές αυτές και το έχω ξαναγράψει (έστω μέσα σε πολλά άλλα) αποφάσισα να το γράψω ξεκάθαρα: Τα νούμερα δεν λένε τίποτα. Αλλά προετοιμάζουν ένα έδαφος (που θα το πω παρακάτω).

Κανταΐφι με κρέμα

Υλικά

Για το κανταΐφι

500 γρ. κανταΐφι
250 γρ. καρύδια ψιλοκομμένα
125 γρ. βούτυρο λιωμένο
Για την κρέμα

1 κιλό γάλα
300 γρ. ζάχαρη
150 γρ. σιμιγδάλι χοντρό
3 αυγά

Για το σιρόπι

500 γρ. νερό
1 κιλό ζάχαρη
χυμό μισού λεμονιού

Για το γαρνίρισμα

500 γρ. σαντιγί άγλυκη
καρύδια κομμένα στη μέση

Εκτέλεση

Βάζω το γάλα με τη ζάχαρη και τ’ αυγά χτυπημένα σ’ ένα κατσαρολάκι σε σιγανή φωτιά. Μόλις ζεσταθεί προσθέτω το σιμιγδάλι ανακατεύοντας συνέχεια με κουτάλι ή σύρμα μέχρι να βράσει η κρέμα και να πήξει. Την βγάζω από τη φωτιά και την αφήνω να κρυώσει ανακατεύοντας τακτικά για να μην κάνει κρούστα.
Βράζω το σιρόπι βάζοντας όλα τα υλικά μαζί μέχρι να δέσει. Λιώνω και το βούτυρο.
Βουτυρώνω ένα ταψί (25x40) και ανοίγω (ξένω) το μισό κανταΐφι και το στρώνω στη βάση. Αλείφω το κανταΐφι με το μισό βούτυρο, ρίχνω από πάνω τα καρύδια, απλώνω την κρέμα και τη στρώνω με μια σπάτουλα ομοιόμορφα. Απλώνω από πάνω το υπόλοιπο κανταΐφι αλειμμένο με το υπόλοιπο βούτυρο.
Ψήνω το γλυκό σε προθερμασμένο φούρνο στους 200º C για 40’ – 45’ μέχρι να πάρει χρώμα. Μόλις βγει από το φούρνο το περιχύνω με το σιρόπι (δηλ. καυτό γλυκό – κρύο σιρόπι) και το γαρνίρω με τη σαντιγί.

Παξιμαδάκια Γερμανίας

Υλικά

600 γρ. τυρί
600 γρ. αλεύρι
200 γρ. βούτυρο
νερό ανθρακούχο
κύμινο ή πράσινο πιπέρι ή σκόρδο σε σκόνη

Εκτέλεση

Ζυμώνω το αλεύρι με το βούτυρο προσθέτω το νερό και το τυρί και πλάθω δυο φρατζόλες. Τις αφήνω να φουσκώσουν και τις ψήνω στο φούρνο. Τις βγάζω και τις αφήνω να κρυώσουν καλά. Τις κόβω σε κομμάτια (παξιμάδια) τα οποία ψήνω στο φούρνο, Σερβίρω πασπαλίζοντας από πάνω κάποιο από τα μυρωδικά.