Τεμπελόπιτα της Παυλίνας

Τις προάλλες στο σχολείο μου είχαν μπαζάρ οι μαθητές της Γ' Λυκείου για να βγάλουν κάνα φράγκο για την εκδρομή τους. Άλλοι αγόρασαν κι άλλοι έφτιαξαν (ένας μάλιστα είχε φέρει κρεπιέρα κι έφτιαχνε κρέπες επιτόπου!). Άλλα αρμυρά, άλλα γλυκά. Σε τιμές εξαιρετικά φιλικές. Δοκίμασα διάφορα αλλά ξεχώρισα μια τυρόπιτα χωρίς φύλλο που είχε φτιάξει η Παυλίνα. Αφράτη αφράτη και γευστικότατη. Προφανώς ζήτησα τη συνταγή και προφανώς την παρουσιάζω εδώ. Το τεμπελόπιτα είναι δικό της. Μπρουστ μου την έγραψε, δεν ξέρω τι πάει να πει και γιατί, εγώ απ' την Παυλίνα την έμαθα, της Παυλίνας τη γράφω. Η διαδικασία θυμίζει κάπως την Κικιτσόπιτα, μόνο που τούτη γίνεται πιο ψηλή και (πολύ) πιο αφράτη. Όταν την έφτιαξα το ταψί μου φάνηκε μικρό κι έτσι έβαλα λίγη και σ' ένα άλλο, κι είχα δίκιο.

Εμπειρίες από τουαλέτες

Σήμερα στου Σαραντάκου είχε θέμα σχετικά με τις τουαλέτες. Τα αποχωρητήρια ή όπως αλλιώς το λέει ο καθένας (ο Νίκος έχει κάμποσες λέξεις που λέγονται για το ίδιο "μέρος" :) ). Και θυμήθηκα κι εγώ κάποιες σχετικές προσωπικές εμπειρίες. Με το θέμα έχω ασχοληθεί διάφορες φορές, κάθε φορά που επισκέπτομαι ένα μέρος πάντα παρατηρώ τι συμβαίνει εκεί σχετικά με τις τουαλέτες, είμαι ώρες στο δρόμο και τις χρειάζομαι συχνά. Απ' όλες όμως τις ιστορίες, μια ξεχωρίζει. Πρόκειται για εμπειρία μοναδική και μάλιστα απ' το μακρινό 1998, απ' τις πρώτες φορές που ταξίδευα στο εξωτερικό που είπα να τη μεταφέρω κι εδώ.

Γλυκοπατάτες αλά κρεμ

Να και ένα φαγητό που το έφτιαξα όπως μου κατέβηκε, χωρίς να βρω κάπου συνταγή έτοιμη. Βέβαια, το είχα φάει σε κάποιο μαγαζί και μου άρεσε (αν και δεν θυμάμαι πώς τις είπαν εκεί). Και σκέφτηκα να το φτιάξω κι εγώ, αλλά όσο κι αν έψαξα δεν βρήκα συνταγή. Έτσι λοιπόν έβαλα διάφορες ιδέες που σχημάτισα τρώγοντάς το ή από άλλες συνταγές με γλυκοπατάτες και έτοιμο το φαγητό. Το αποτέλεσμα μου άρεσε εξαιρετικά (αν και με αστερίσκους, με σημεία δηλ. που θα μπορούσε να είναι καλύτερο). Απ' την άλλη η Ειρήνη δήλωσε πως δεν θα ήθελε να το ξαναφάει. Τι να πω, γούστα είν' αυτά.

Κολοκυθόπιτα με κίτρινη κολοκύθα

Κολοκύθια υπάρχουν πολλών ειδών και συνταγές τους ακόμα περισσότερες. Εγώ έχω ανεβάσει μέχρι τώρα πάνω από 10. Οι περισσότερες με τα κλασσικά κολοκυθάκια που βρίσκουμε σχεδόν όλον τον χρόνο πια. Αλλά αυτή την εποχή εμφανίζονται στην αγορά κι άλλα, "εξωτικά", κολοκύθια. Συνήθως μεγάλου μεγέθους που τα λέμε κολοκύθες. Είναι οι κόκκινες που χρησιμοποιώ για να φτιάχνω κολοκυθοπιτάκια, γλυκά. Αλλά και κίτρινες που έχω δει, αλλά δεν είχα χρησιμοποιήσει, δεν τις συνηθίζουμε στο χωριό μας (να τις φυτεύουμε). Αλλά πριν μερικές μέρες έδωσε στη Μαρία μια συναδέλφισσά της μια τέτοια κίτρινη κολοκύθα. Κι είπαμε να την φτιάξουμε αρμυρή αυτή τη φορά, κάτι σαν σπανακόπιτα που είχαμε φάει στο Γιώργο. Αλλά αντί να τον πάρουμε τηλέφωνο και να μάθουμε τη συνταγή του, έψαξε η Μαρία και βρήκε μία της Αργυρώς. Στην αρχή που μου το είπε μου φάνηκε κάπως αλλά όταν  τη διάβασα είδα πως ήταν στα μέτρα μου κι έτσι τη φτιάξαμε. Αν εξαιρέσει κανείς πως η ποσότητα της κολοκύθας που προτείνει μου φαίνεται μεγάλη αναλογικά με τα υπόλοιπα, το αποτέλεσμα ήταν μια χαρά. Έτσι εδώ πληθαίνω λίγο τα συνοδευτικά κι αλλάζω το μυρωδικό. Ο δυόσμος μου φαίνεται πως δένει καλύτερα.

Σκοτώνουν τ' άλογα όταν γεράσουν;

Η φράση έχει μεταφορική σημασία, ενώ έχει γίνει και τίτλος βιβλίου και ταινίας. Εγώ βάζω κι ένα ερωτηματικό στο τέλος. Συμβαίνει ή όχι; Ήταν σημείο τριβής με τη μακαρίτισσα τη μάνα  μου. Αν και είμαι φειδωλός στο να πετάω πράγματα που έχουν πάψει να χρησιμοποιούνται, εκείνη δεν ήθελε να πετάγεται τίποτα που κάποτε έκανε δουλειά. Σε ένδειξη τιμής και σεβασμού. Δεν μιλάω για τριμμένα ρούχα και τέτοια αλλά π.χ. για εργαλεία. Το θεωρούσε πως αντανακλούσε στην ίδια, που, ναι, είχε γεράσει. Εν πάση περιπτώσει το θέμα μου δεν είναι η διαφωνία μου αυτή αλλά αν κάτι που δεν έχει την αρχική του χρήση θα πρέπει να καταστρέφεται ή να αλλάζει χρήση. Κι ο λόγος είναι από σύγκριση δυο παλιών σχολείων που δεν εξυπηρετούσαν πια τον αρχικό τους σκοπό.

Είμαι η κυρία Τάδε

Πολλές φορές ακούω στο τηλέφωνο τη φράση "είμαι η κυρία Τάδε". Ποιο σπάνιο το "είμαι ο κύριος Τάδε", γι' αυτό και ο τίτλος επικεντρωμένος στην κυρία. Εγώ όταν παίρνω τηλέφωνο λέω τ' όνομά μου. Ανάλογα σε ποιον, μπορεί να πω το μικρό μόνο, ή το μεγάλο ή και τα δυο. Π.χ. "Μαλλιαρός ονομάζομαι και θάθελα..." Και το κάνω ακόμα και σε γνωστούς όταν δω πως δεν έχουν καταλάβει ποιος τους πήρε τηλέφωνο (αν και τώρα με την αναγνώριση κλήσης το πράγμα έχει αλλάξει κάπως). Μια θεία της Μαρίας μόνιμα όταν έπαιρνε τηλέφωνο τη μπέρδευα αλλά όταν ρώταγα να μου πει ποια είναι θα με πέρναγε από σαράντα κύματα. Μα δεν με κατάλαβες, πώς γίνεται κι άλλα τέτοια. Αλλά ξέφυγα.

Η ντοπιολαλιά μας

Διαφορετικό το σημερινό άρθρο. Πρώτα πρώτα είναι μεγάλο. Δεύτερον είναι αναδημοσίευση. Αλλά δικού μου κειμένου. Όπως έχω γράψει σε διάφορες φάσεις, παρακολουθώ ανελλιπώς το ιστολόγιο του Νίκου Σαραντάκου "Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία". Το ιστολόγιο είναι με επίκεντρο την ελληνική γλώσσα και τις λέξεις που την απαρτίζουν. Έχει κάποιες τακτικές "στήλες", θέματα που μπαίνουν σε συγκεκριμένες μέρες (π.χ. το Σάββατο γλωσσικά μεζεδάκια ή την Κυριακή λογοτεχνία) ενώ τις άλλες μέρες έχει διάφορα θέματα πολλές φορές με αφορμή την επικαιρότητα. Ο Νίκος καταφέρνει να ανεβάζει ένα άρθρο κάθε μέρα τα τελευταία πολλά χρόνια. Κι αν αυτό θέλει κόπο (να βρεις τι θα βάλεις και να το συντάξεις και να το πληκτρολογήσεις) σκεφτείτε πως κάθε μέρα έχει πολλά πολλά σχόλια που τα διαβάζει όλα και απαντάει όπου κρίνει. Ανάμεσα στα ενδιαφέροντά του είναι και οι λέξεις που χρησιμοποιούνται σε μια περιοχή κι ακόμα περισσότερο αυτές που σήμερα χάνονται. Έτσι αποφάσισα να γράψω κι εγώ για το χωριό μου. Κι ο Νίκος έκανε κάποιες συμπληρώσεις σε αγκύλες που μ' άρεσαν κι είπα να τις φέρω κι εδώ. Αλλά αρκεί η εισαγωγή, ας βάλω το άρθρο όπως δημοσιεύτηκε εκεί.