Τα μποφόρια

Με μπουνάτσες και μποφόρια
ταξιδεύουν τα βαπόρια.
Στα λιμάνια όλης της γης,
δύσης και ανατολής.

Έτσι αρχίζει ένα τραγούδι που τραγούδησε η Γλυκερία το 1986, αλλά η ιστορία η δική μου είναι μερικά χρόνια πιο μπροστά, το Γενάρη του 1978 κι έχει μόνο μποφόρια. Την ιστορία την έχω πει πολλές φορές και πρόσφατα ο Δημήτρης μου έλεγε για τη μεγάλη κακοκαιρία που ήταν κάπου γύρω στα Χριστούγεννα του 77 και την ξανάπα με ημερομηνίες που ήταν για μένα σημαδιακές (συν το ότι θυμάμαι καλά - ακόμα). Την είχα πει λίγες μέρες πιο μπροστά ξανά και τότε ήταν που με προέτρεψε η Μαρία να την γράψω κι αυτήν εδώ. Έβαλα τον τίλο και περίμενα την ώρα. Έγινε κι αυτό με τον Μήτσο, ε, είπα πως η ώρα ήρθε κι έπρεπε να στρωθώ!

Μελιτζάνες με γιαούρτι στο φούρνο

Κι ενώ είχα βρει το νέο μου φαγητό, με τις μελιτζάνες με τυρί, και τις είχα κάνει κάνα δυο φορές, άλλη ιδέα μου ήρθε, δεν ξέρω πώς. Να προσθέσω και γιαούρτι. Η δική μου ιδέα έλεγε να είναι το γιαούρτι από πάνω, κάτι σαν την μπεσαμέλ στο μουσακά. Έψαξα στο δίκτυο (σήμερα είναι πανεύκολο να βρεις ό,τι σκεφτείς) και βρήκα δυο συνταγές που μ' άρεσαν, μια του Μαμαλάκη που ήταν κάπως έτσι (αλλά σε στρώμα όπως στα λαζάνια) και μια του Σκαρμούτσου που ήταν κάπως σαν τα παπουτσάκια. Τι έκανα εγώ; Προφανώς τα πάντρεψα όλα! Και τ' αποτέλεσμα εξαιρετικό.

Μελιτζάνες με φέτα στο φούρνο

Γυρίζοντας από τη Λευκάδα, κάναμε μια στάση στην Πάτρα να δούμε την Ντίνα. Που μας πρότεινε να πάμε για φαγητό στα Βραχνέικα, κι εκεί είχε μελιτζάνες με τυρί στο φούρνο. Τις πήρα, τις δοκίμασα και πολύ μ' αρέσανε κι έλεγα να βρω τη συνταγή αλλά δεν χρειάστηκε να ψάξω πολύ γιατί τις επόμενες μέρες το μπλογκ της Ελένης έβαλε μια σχετική συνταγή, που μου θύμιζε περισσότερο σουφλέ μελιτζάνας, αλλά ήταν μια καλή βάση. Πάνω στην ώρα! Τη δοκίμασα, αλλά φωτογραφίες δεν έβγαλα. Εδώ η δική μου παραλλαγή, αν και δεν σταμάτησα σ' αυτήν. Υπάρχει και συνέχεια...

Τι μας λέει ο άνθρωπος...

Για τις ειδήσεις έχω αποκλείσει την τηλεόραση. Έτσι κι αλλιώς γενικά δεν πολυβλέπω τηλεόραση αφού και τις φορές που "βλέπω" συνήθως ασχολούμαι παράλληλα με κάτι άλλο (να παίζω ή να διαβάζω στο υπολογιστή, να φτιάχνω κάτι κλπ). Αντί τηλεόραση ακούω ραδιόφωνο που είναι εύκολο να το συνδυάσεις με το να κάνεις και κάτι άλλο. Παλιότερα, διάβαζα εφημερίδα, μετά την σταμάτησα κι αυτή κι ενημερώνομαι από το ίντερνετ. Που έχει τα πάντα, αλλά πρέπει να σκάψεις για να τα βρεις κι όσο σκάβεις, να ψιλοκοσκινίζεις. Γιατί μαζί με τις ειδήσεις που σ' ενδιαφέρουν κυκλοφορεί και μπόλικη σαβούρα.

Μηχανάκια, το τέλος

Ακόμα συνεχίζονται οι ιστορίες με τα μηχανάκια. Κι ακόμα είμαστε στο δεύτερο. Το ηρωικό!
Το 1985, αφού απολύθηκα από φαντάρος, μείναμε λίγο στη Μυτιλήνη μέχρι να τελειώσει η σεζόν και τα μαθήματα που έκανε η Μαρία και μετακομίσαμε στην Αθήνα. Μείναμε στους Αμπελόκηπους για να είμαστε σε ένα μέρος που να έχει συγκοινωνία με πολλές περιοχές ώστε να μπορούμε να μετακινηθούμε που θα πιάναμε δουλειά σε φροντιστήρια ή σε ιδιαίτερα. Πήγαμε και στον ΟΑΕΔ της γειτονιάς και γραφτήκαμε στους άνεργους. Τους ρωτήσαμε για δουλειά και μας λένε να τους ξαναρωτήσουμε από Δευτέρα,

Με μηχανάκι, συνέχεια

Συνεχίζω λοιπόν σήμερα για τις ιστορίες μου με τα μηχανάκια. Συνολικά τέσσερα ήταν, στο προηγούμενο αναφέρθηκα στα δύο πρώτα, αλλά με το δεύτερο δεν τελειώσαμε. Από προχτές είχα στο νου μου να τ' ανεβάσω, αλλά οι τελευταίες μέρες ήταν γεμάτες δραστηριότητες :) κι έτσι καθυστέρησε λίγο. Το δεύτερο λοιπόν αυτό το κράτησα 7 χρόνια κι ήταν το μηχανάκι με το οποίο έκανα τα περισσότερα χιλιόμετρα. Αυτό με ταξίδεψε βδομάδα του μέλιτος στην Κρήτη. Σάββατο ο γάμος, Δευτέρα βράδυ στο βαπόρι, Τρίτη πρωί βγαίνουμε στο Ηράκλειο. Είχαμε και παρέα, αυτοί με το λεωφορείο (και καν δεν σκεφτήκαμε να τους δώσουμε τα μπαγκάζια μας που τα είχε η Μαρία στην πλάτη της) εμείς οι νιόπαντροι με το παπί, τραβάμε για Σητεία. Στο δρόμο ανηφόρα, όλο ανεβαίνουμε, το υψόμετρο μεγαλώνει, το μηχανάκι ζορίζεται, λέω πάει χάλασε, αλλά τα κατάφερε τελικά.

Και με μηχανάκι

Τέλη της δεκαετίας του 70, η θεία μου η Ελένη απέκτησε ένα μοτοποδήλατο. Από αυτά που έπαιρναν μπρος με πετάλι. Το πήρα μια βόλτα, έγδαρα λίγο με το πόδι μου μια μάντρα, ενδιαφέρον το βρήκα. Μ' άρεσε. Τον επόμενο χρόνο πήρε ένα παρόμοιο αλλά μεταχειρισμένο η κόρη της. Το κράτησε κάποιο διάστημα αλλά αποφάσισε να το αλλάξει μ' ένα παπάκι Χόντα. Οπότε αποφάσισα και αγόρασα εγώ το παλιό της. Κι έτσι, το 1981 με βρίσκει ιδιοκτήτη μηχανοκίνητου! 17 ή 18 χιλιάδες δραχμές η τιμή του. Το μετέφερα στα Γιάννενα και κυκλοφορούσαμε με τη Μαρία. Όταν πέφταμε σε ανηφόρα (και τα Γιάννενα έχουν κι απ' αυτές) βοηθούσαν και τα πετάλια και κάτι γινότανε.