Γραφειοκρατία του κερατά

Ένας δήμος αποφασίζει να καθιερώσει την "Κάρτα Δημότη". Ποιος δήμος; Δεν έχει και τόση σημασία, ο δικός μου είναι, αλλά το ίδιο θα μπορούσε να είναι και σε όποιον άλλο δήμο ή υπηρεσία. Η νοοτροπία είν' η ίδια. Τι περιλαμβάνει η κάρτα; Ονοματεπώνυμο και φωτογραφία του κατόχου. Τι προσφέρει; Εκπτώσεις σε κάποιες υπηρεσίες τόσο του δήμου (και σιγά που θα πρέπει να έχεις κάρτα για κάτι τέτοιο), σε κάποιες επιχειρήσεις (προφανώς για να έχει νόημα, θα πρέπει να είναι τοπικές). Βασικός στόχος η τόνωση της τοπικής αγοράς. Μέχρις εδώ όλα καλά.

Με αφορμή μια φωτογραφία

Τον τελευταίο χρόνο συμμετέχω σε κάποιες ομάδες στο φέισμπουκ (ΦΒ για συντομία). Και όταν λέω συμμετέχω δεν εννοώ πως διαβάζω τι γράφεται εκεί, αλλά πως συμβάλω στις ομάδες αυτές τόσο με φωτογραφίες (και έχω μπόλικες) όσο και με σχόλια. Οι δυο απ' τις ομάδες αυτές έχουν σχέση με το Πλωμάρι, το μέρος απ' όπου κατάγομαι (και ναι μεν μεγάλωσα στην Πλαγιά, ένα διπλανό χωριό, αλλά στο προσδιορισμό καταγωγής, όταν με ρωτάνε από πού είμαι δηλαδή, η σειρά είναι Μυτηλινιός, Πλωμαρίτης, Πλαγιώτης! Πρόσφατα, ανήμερα τ' αη-Νικόλα που είναι ο πολιούχος του Πλωμαριού (ναυτικό μέρος γαρ) δημοσίευσα σε μια απ' τις ομάδες αυτές την παραπάνω φωτογραφία με μόνο σχόλιο πως είναι πριν από 42 χρόνια. Όμως, το πώς βρέθηκα εγώ εκεί κι αγόρασα τη φωτογραφία αυτή (γιατί είναι στα χρόνια πριν αποκτήσω τη δικιά μου φωτογραφική) έχει την ιστορία της. Στην αρχή σκέφτηκα να τη συμπληρώσω από κάτω, σαν σχόλιο, όμως καθώς την κατέστρωνα στο μυαλό μου, είδα πως είναι μεγαλούτσικη κι έτσι είπα να την ανεβάσω εδώ (και θα της κοινοποιήσω κι εκεί).

Μελομακάρονα με σιμιγδάλι

Και μιας και έβαλα τα μελομακάρονα του χωριού μου, να βάλω και άλλη μια συνταγή για μελομακάρονα, με σιμιγδάλι αυτή τη φορά. Κάθε φορά που λέω για μελομακάρονα, με ρωτάνε αν είναι με αλεύρι ή με σιμιγδάλι. Δεν το ήξερα πως γίνονται κι έτσι και κάποτε ρώτησα και πήρα τη συνταγή, αλλά δεν την έχω φτιάξει ποτέ. Αλλά για να μην πει κανένας πως κάνω διακρίσεις, την δίνω κι αυτή :)

Μελομακάρονα (Φοινίκια)

Σπιτικά μεν, αλλά όχι από μένα. Μου τα φέρανε.

Χριστούγεννα έρχονται, ήδη στα σουπερμάρκετ άρχισαν να εμφανίζονται τα μελομακάρονα, άρα καιρός να βάλω κι εγώ τα δικά μου. Δικά μου τρόπος του λέγειν, είν' η συνταγή της μάνας μου η οποία και τα φτιάχνει και μας τα προμηθεύει. Κι επειδή φτιάχνει και δίνει σε διάφορους συγγενείς, κι επειδή τα φτιάχνει πολλές φορές το χρόνο κι όχι μόνο τα Χριστούγεννα, ξοδεύει τεράστιες ποσότητες λαδιού. Και της κάνει εντύπωση που εμείς ξοδεύουμε τόσο λίγο :)

Φακές σούπα

Σούπες έχω βάλει μερικές. Και για φακές έχω γράψει. Όμως αυτή τη συνταγή την είχα ξεχάσει. Έβαλα τις φακές σαλάτα που μόλις είχα μάθει και ξέχασα τη σούπα, όπως τις φτιάχνω χρόνια τώρα. Καιρός να επανορθώσω λοιπόν. Να σημειώσω εδώ πως το πόσο νερό θα έχει η σούπα είναι θέμα γούστου. Εμένα μ' αρέσει να έχει ζουμί, αντίθετα η Ειρήνη τη θέλει να είναι στεγνή!

Λιμναίος οικισμός Καστοριάς

Επιστρέφοντας απ' τις Πρέσπες, είπαμε να περάσουμε απ' τη μεριά της Καστοριάς (λίγα νερά ακόμα). Εκεί, στο χωριό Δισπηλιό, στη νότια μεριά της Λίμνης, υπήρχε κάποτε ένας οικισμός στημένος μέσ' τη λίμνη. Πάνω σε πασσάλους. Πότε κάποτε; Κάπου εκεί στη νεολιθική εποχή. Τόσο παλιά. Απ' αυτόν τον οικισμό, δεν έχει μείνει τίποτα, εκτός από διάφορα εργαλεία ή αγγεία και τέτοια. Όμως, υπάρχει μια αναπαράστασή του. Με βάση το πώς σκέπτονται οι επιστήμονες πως ήταν (και πώς θέλουν οι ιδιοκτήτες του να τον παρουσιάζουν). Γιατί ο συγκεκριμένος χώρος ΔΕΝ είναι αρχαιολογική θέση αλλά ιδιωτική παρουσίαση του θέματος. Ο αρχαιολογικός χώρος είναι λίγα μέτρα παραπέρα. Όχι πως δεν έχει τη γοητεία του κι αυτό. Το να "βλέπεις" δηλαδή πώς ήταν κάτι πριν από 7 χιλιάδες χρόνια και βάλε, Αρκεί να το ξέρεις πως βλέπεις αναπαράσταση. Κι οι άνθρωποι εδώ το λένε. Κι είναι απείρως καλύτερα από άλλα μέρη που δύσκολα το καταλαβαίνεις (όπως στην Κνωσσό).

Φασόλια μαυρομύτικα (ή μαυρομάτικα)

Τα συγκεκριμένα μικρά και σκούρα φασόλια, επίσημα λέγονται μαυρομάτικα. Όμως στο χωριό μου τα λέμε μαυρομύτικα και τα αντιδιαστέλουμε όχι με τα άσπρα (κοινά) φασόλια αλλά με τα ασπρομύτικα, φασόλια που μοιάζουν μ' αυτά αλλά αντί για σκούρο καφέ στη μέση, είναι ένα πολύ ανοιχτό (και για τα οποία δεν βρίσκω φωτογραφία ούτε από τον γκούγκλη, μάλλον πρέπει να φροντίσω το επόμενο καλοκαίρι, αρκεί να το θυμηθώ :) ). Αυτά τέλος πάντων τα φασόλια είναι ένα πολύ εύκολο φαγητό. Δεν χρειάζονται καμιά προετοιμασία κι απ' τη στιγμή που τ' αποφασίσεις, σε λιγότερη από μισή ώρα είναι έτοιμα (στη χύτρα πάντα).