Γέρα (ξανά)

Έγραφα, λοιπόν, την περασμένη βδομάδα για το πώς αποφάσισα να γράψω για τα χωριά της Γέρας (και έβαλα ένα παλιό βίντεο του χωριού μου). Και ρίχνοντας μια ματιά στα παλιά βλέπω πως έχω γράψει ήδη και μάλιστα με τις ίδιες φωτογραφίες (περίπου) και τη δομή που σκεφτόμουνα να έχω σ' αυτό που θα έγραφα! Ο θείος Άλτσι έχει κάνει τη δουλειά του μου φαίνεται και δεν το θυμόμουνα καθόλου! Ταλαντεύτηκα να βάλω άρθρο για τη Γέρα ή να πάω κατευθείαν για το Ντίπι που ήταν η αφορμή. Τελικά σκέφτηκα να βάλω λίγες ακόμα γεραγώτικες φωτογραφίες, να μην πάει χαμένη όλη η προετοιμασία! Και ξεκινάω με τον ανεμόμυλο στο Πέραμα, απέναντι απ' του Σουρλάγκα το εργοστάσιο (για παραπάνω πληροφορίες στο παλιό άρθρο).

Το παλιό ελαιουργείο στον Παπάδο. Τώρα έχει κλείσει αλλά κάνουν καμιά πολιτιστική εκδήλωση στο χώρο του.

Κι άλλο παρατημένο ελαιουργείο στο Πέραμα. Αναστυλωμένο μεν, φαίνεται σαν καινούριο αλλά στην πραγματικότητα απλά υπάρχει εκεί.

μυ

Να βάλω κι ένα καμπαναριό. Του Ταξιάρχη στον Παπάδο. Άλλες γνωστές εκκλησίες της περιοχής της Μαγδαληνής στο Σκόπελο με τις κατακόμβες της (που φαίνεται και στο βίντεο στο τέλος) και του Άγιου Βλάση στον Πλακάδο.

Ο άγιος Ισίδωρος. Όχι η πανέμορφη παραλία έξω απ' το Πλωμάρι (εκεί που κάνω το μπάνιο μου το καλοκαίρι) αλλά το νησάκι στη μέση του κόλπου της Γέρας (βλέπετε ο άγιος ήταν γείτονας, Χιώτης οπότε έχει παρουσία στα μέρη μας).

Κι αφού αναφέρθηκα στον κόλπο, ιδού μια φωτογραφία του. Το νησί έχει δυο κόλπους που είναι πολύ χαρακτηριστικοί, κλειστοί με μικρό άνοιγμα. Ανατολικά ο μικρότερος είναι ο κόλπος της Γέρας και δυτικά ο μεγάλος ο κόλπος της Καλλονής. Κι οι δυο βγάζουν ένα ιδιαίτερο είδος σαρδέλας την παπαλίνα (που είναι σαν μικρή σαρδέλα αλλά πολύ πιο νόστιμη και εκτιμάται δεόντως από τους ντόπιους - τα μικρά είναι νόστιμα, δεν λέει η παροιμία);

Ένα βίντεο τραβηγμένο κοντά 30 χρόνια πριν. Εκτός από τις κατακόμβες που έλεγα παραπάνω, στο βίντεο πρωταγωνιστεί κι ο μιναρές απ' το τζαμί που υπήρχε στο Μεσαγρό (κι έχω να πάω προς τα κει, μπορεί και από τότε)!

Και μια επιπλέον φωτογραφία. Άγαλμα μαζώχτηριας. Γυναίκας δηλαδή που μαζεύει ελιές. Φοράει σαλβάρι (σαν στενή βράκα, συνηθισμένο παλιότερα που οι γυναίκες δεν φόραγαν πανταλόνια) και κρατάει την καλαθίδα της. Είναι (ή ήταν) στημένο στο Πέραμα. Τη φωτογραφία την έχω πάρει από βίντεο που βρήκα στο γιουτιούμπ. Κι όμως είμαι σίγουρος πως την έχω φωτογραφίσει ή βιντεογραφίσει (που να φαίνεται και καλύτερα). Κι αυτό γιατί την είχα δείξει θυμάμαι στη μάνα μου, που τόχε καημό πως για τις γυναίκες δεν υπάρχει κάποιο άγαλμα (παραδοσιακά το μάζεμα ήταν δουλειά γυναικεία, οι άντρες ήταν για το ράβδισμα, για να ρίχνουν τις ελιές από τα δέντρα). Στον τοίχο δεξιά ήταν ζωγραφισμένη η Λέσβος και δίπλα παραφρασμένος ο στίχος του Ελύτη "γκριζοπράσινο φύλλο ριγμένο στο πέλαγος". Δεν ξέρω - θυμάμαι αν υπάρχει ακόμα.

Και η άχρηστη πληροφορία της ημέρας: Το Πέραμα, την εποχή της ακμής του (τότε που δούλευε το εργοστάσιο του Σουρλάγκα και τα περάματα πηγαινοέρχονταν) είχε τακτικότατη συγκοινωνία με τη Μυτιλήνη. Αφενός μεν απευθείας με αστικό λεωφορείο (το μόνο μέρος δώθε απ' τον κόλπο που πήγαινε αστικό - παρά τα 23 χιλιόμετρα απόσταση και τον χωματόδρομο σ' ένα τμήμα του, την υπόλοιπη Γέρα την εξυπηρετούσαν τα δρομολόγια του υπεραστικού για Πλωμάρι) κι αφετέρου μέσω του περάματος του αστικού που έφτανε στην Κουντουριδιά, απ' την απέναντι μεριά.