Μετέωρα

Με αφορμή τον Βενέτικο, έγραφα τις προάλλες και για την περίπτωση των Μετεώρων. Ως γεωλογικό φαινόμενο. Γιατί τα Μετέωρα είναι σύνθετη περίπτωση. Εκτός απ' τους βράχους είναι και τα μοναστήρια. Έτσι κι αλλιώς θα περνάγαμε από Καλαμπάκα κι είχαμε στο πρόγραμμά μας να τα δούμε. Βέβαια, την ώρα που θα φτάναμε, μάλλον θα ήταν κλειστά τα μοναστήρια για να τα επισκεφτούμε, αλλά θα μπορούσαμε να πάρουμε μια γεύση απέξω.

Περιοδικά δρόμου

Όταν ήμουν στη Γερμανία έβλεπα πολλές φορές κάποιους που πουλάγανε ένα περιοδικό. Biss το λέγανε. Συνήθως ήταν στους σταθμούς του τρένου ή του μετρό. Προσπαθούσα να καταλάβω τι περιοδικό ήταν αυτό. Γιατί δεν το έβλεπα κάπου αλλού να το πουλάνε. Απ' την άλλη, οι πωλητές του στεκόντουσαν στο πόστο τους ακίνητοι και περίμεναν να τους πλησιάσει κάποιος ν' αγοράσει. Μου θύμιζαν του γιαχωβάδες αλλά απ' την άλλη, το στυλ του περιοδικού δεν έμοιαζε με τη Σκοπιά ή κάτι τέτοια που ήξερα από δω. Το είχα ψιλοψάξει στο ίντερνετ, αλλά δεν έβγαλα άκρη. Κι έφυγα απ' τη Γερμανία με την απορία.

Προσφυγικός τουρισμός, μέρος β'

Το καλοκαίρι, γυρίζοντας απ' τη Μυτιλήνη, έγραφα για τους πρόσφυγες που είχαν κατακλύσει το νησί. Ξαναπήγα όμως εκεί πρόσφατα, να κάνω Χριστούγεννα με τη μάνα μου κι έτσι λέω να γράψω πώς είδα τα πράγμα τώρα. Τι έχει αλλάξει αυτούς του μήνες. Γιατί όντως έχουν αλλάξει πολλά.

Αγία Φωτεινή Σμύρνης

Με τη θρησκεία έχω κόψει τις σχέσεις από το Μάη του 1976, 40 χρόνια τώρα. Μέχρι τότε ήμουν τακτικός στον εκκλησιασμό κι όχι μόνο αυτό, αλλά ήμουν το δεξί χέρι του παπά (και πιο μπροστά έλεγα να γίνω και παπάς, μην πω και δεσπότης). Από τότε, σπάνια πάω σε εκκλησία, συνήθως το Πάσχα (εκτός από γάμους - κηδείες - βαφτίσεις) αν και πάντα μ' αρέσει ν' ακούω τις ψαλμωδίες, ειδικά τα ιδιόμελα. Όμως, όταν είμαι στο εξωτερικό, δεν ξέρω γιατί, αλλά θεωρώ πως πρέπει να επισκεφτώ τους εκεί ελληνορθόδοξους ναούς. Επίσκεψη, όχι για να τους δω σαν μνημεία, αλλά για να τους δω σαν εκκλησίες. Και μάλιστα, να παρακολουθήσω και ακολουθίες.

Τρούλοι στη Λέσβο

Οι τρούλοι των εκκλησιών είναι συνήθως επιβλητικοί. Και συνηθίζονται όχι μόνο στις μεγάλες και τις στολιστές αλλά και σε μικρές κι απομονωμένες εκκλησιές. Το κακό είναι πως οι περισσότεροι έχουν μια ομοιομορφία απελπιστική. Ειδικά σε εκκλησίες που φτιάχνονται σήμερα ή που επισκευάζονται. Δεν ξέρω ποιος είναι αυτός που τα κανονίζει αυτά, αλλά συνήθως είναι μια αντιγραφή από ένα ιδεατό "βυζαντινό" μοντέλο. Αντίθετα, στη Μυτιλήνη οι τρούλοι έχουν ένα δικό τους σχέδιο και χρώμα: κόχες και βαμμένοι γκρι - μπλε. Χωρίς κεραμίδια.

Ομελέτα με πατάτες ραπέ

Για ομελέτα με λουκάνικα και πατάτες έχω ήδη βάλει συνταγή. Αυτή, που είναι παραλλαγή, την είδα στο σάιτ της Ελένης και την δοκίμασα (και την προσάρμοσα). Εκεί την έλεγε "με λουκάνικο και τυρί κρέμα". Για μένα το ιδιαίτερο, αυτό που την διαφοροποιεί, είναι είναι όμως ο τρόπος που είναι φτιαγμένες οι πατάτες! Κι όσο για το τι τυρί, γιατί να είναι τυρί κρέμα κι όχι ένα κλασσικό γευστικό τυρί; Ορίστε λοιπόν η ιδέα μου:

Σάλτσα βελουτέ

Εγώ είχα συνταγή για σάλτσα μπεσαμέλ. Τη βελουτέ την είχα ακουστά, αλλά δεν την ήξερα ποια είναι. Μέχρι που πριν μερικές μέρες, στα "Χριστουγεννιάτικα μεζεδάκια" του Σαραντάκου (για το οποίο έχω ξαναμιλήσει) έκανε αναφορά στο μπλογκ μπλογκμάγειρος (που τώρα έχει σταματήσει να ενημερώνεται). Εκεί λοιπόν έμαθα πως η μπεσαμέλ γίνεται με γάλα, ενώ αν είναι με ζωμό είναι σάλτσα βελουτέ. Άρα είχα τη συνταγή για σάλτσα βελουτέ κι είπα να την παρουσιάσω!

Πλωμάρι, χειμωνιάτικο

Το Πλωμάρι είναι το χωριό του πατέρα μου. Το δεύτερο σε πληθυσμό πάνω στο νησί, κάποτε με μεγάλη βιοτεχνία, που είχε να κάνει κυρίως με τα παράγωγα της ελιάς. Καινούριο σχετικά χωριό, μόλις δυο αιώνων, ιδρύθηκε με παρότρυνση του Βενιαμίν του Λέσβιου, όταν οι πειρατές πάψανε να είναι μεγάλος κίνδυνος. Το μέλλον βρίσκεται στην υγρή πεδιάδα έλεγε και πράγματι η θάλασσα έθρεψε κόσμο και ντουνιά (κι ακόμα θρέφει, με άλλους τρόπους όμως τώρα, όπως πχ. ο τουρισμός!).