28 Οκτωβρίου 2015

Μανιτάρια με μουστάρδα και ούζο

Ανάμεσα στις τόσες συνταγές που έχω ανεβάσει, αυτή που έχει διαβαστεί περισσότερο απ' όλες είναι οι γαρίδες με μουστάρδα και ούζο. Είναι η μόνη συνταγή που είναι μέσα στην πεντάδα των αναρτήσεων που εμφανίζονται κάτω δεξιά στη σελίδα, με τις περισσότερες επισκέψεις (έχει ξεπεράσει τις τρεισήμισι χιλιάδες.Οι υπόλοιπες πολυδιαβασμένες αναρτήσεις είναι κάποιες οδηγίες και μακράν η πρώτη, αυτή για τις εμπειρίες της Ειρήνης απ' την επέμβαση με λέιζερ). Πρόσφατα, στη σελίδα αυτή έγινε ένα σχόλιο: οι γαρίδες μπορούν να αντικατασταθούν από μανιτάρια! υποσχέθηκα να δοκιμάσω και το έκανα. Δεν ακολούθησα την προτροπή του σχολιαστή. Έκανα την παραλλαγή αλλάζοντας μόνο τη βάση κι ακολουθώντας κατά τα λοιπά την αρχική (αν και με λίγα, τελικά, μανιτάρια). Ενδιαφέρον αποτέλεσμα και το παρουσιάζω κι εδώ:

26 Οκτωβρίου 2015

Μουστοκούλουρα πιπεράτα Κατερίνας

Πριν ξεκινήσω να ευχηθώ χρόνια πολλά στο Δημήτρη μου αλλά και σ' όλους τους Δημήτρηδες που γιορτάζουν σήμερα.
Πριν μερικές μέρες βρεθήκαμε με την Κατερίνα. Είχαμε χρόνια να βρεθούμε. Απ' το πανεπιστήμιο. Αλλά τον τελευταίο καιρό έχουμε αρχίσει να ξαναβρισκόμαστε με διάφορους από τα τότε. Στην αρχή ηλεκτρονικά, μέσω του φατσοβιβλίου και αργότερα κι από κοντά. Και πολύ μ' αρέσει. Εν πάση περιπτώσει, ας πάμε στα μουστοκούλουρα. Η Κατερίνα είν' απ' την Κέρκυρα. Βρεθήκαμε στο Θησείο. Και έφερε μαζί της μερικά μουστοκούλουρα να έχουμε για μεζέ. Μόνο που δεν ήταν σαν τα συνηθισμένα που φτιάχνω εγώ. Ήταν πικάντικα. Μ' άρεσαν. Ζήτησα τη συνταγή. Μου την έστειλε. Στη φωτογραφία είναι μερικά απ' τα δικά της που περίσσεψαν και μας τα έδωσε. Γιατί ενώ είχα τη συνταγή, όταν έφτιαξα καινούρια το ξέχασα. Στην επόμενη δόση πάλι.

24 Οκτωβρίου 2015

Καραχαγίτ

Στο ξενοδοχείο που μέναμε στο Παμούκαλε, είδα ένα σχεδιάγραμμα της περιοχής του πάρκου. Έδειχνε τρεις εξόδους, τις δυο που είχαμε δει και μια ακόμα που έλεγε πως οδηγούσε προς ένα κόκκινο βράχο ή κάπως έτσι που φτιαχνόταν γιατί ανάβλυζε Kirmizi su (πάει να πει κόκκινο νερό). Τ' απόγεμα λοιπόν είπαμε να κάνουμε μια βόλτα από κει, να δούμε τι είν' αυτό, αν και δεν μας ενθουσίαζε ιδιαίτερα, απ' τη φωτογραφία που είδαμε (αντίστοιχη με την παραπάνω). Τελικά είναι κι εδώ νερό που τρέχει και αφήνει ίζημα, μόνο που εδώ το ίζημα δεν είναι άσπρο όπως στο Παμούκαλε, αλλά κοκκινωπό (kırmızı su - κιρμιζί σου, κόκκινο νερό το λένε οι Τούρκοι).

22 Οκτωβρίου 2015

Παμούκαλε - Ιεράπολη

Συνέχεια εκ του προηγουμένου. Ξεκίνημα με μια φωτογραφία αντίστοιχη με την αρχή του προηγούμενου. Μόνο που εδώ δεν έχει νερά ούτε κόσμο να τσαλαβουτάει. Κι αυτή την έβγαλα εγώ. Έχουν κόψει τα νερά και τα στέλνουν προς άλλες μεριές. Κάποτε ήταν το πιο εντυπωσιακό κομμάτι. Τώρα τις πανέμορφες αυτές γούρνες τις βλέπεις από μακριά και στεγνές :(

20 Οκτωβρίου 2015

Παμούκαλε

Το Παμούκαλε ήταν ένα προορισμός αποθηκευμένος για χρόνια στη μνήμη. Τακτικά ερχόταν στο προσκήνιο σαν επιθυμητός προορισμός αλλά όλο και ξέμενε αφού δεν είναι κοντά στα παράλια, άρα πρέπει το ταξίδι να οργανωθεί για τον συγκεκριμένο προορισμό. Πρωτοέμαθα γι' αυτό την Πρωτομαγιά του 1998. Ήταν η πρώτη φορά που οδηγούσα το αυτοκίνητο εκτός συνόρων. Από το Διδυμότειχο πήγαμε στην Αδριανούπολη, κάναμε τη βόλτα μας εκεί και θα επιστρέφαμε έτσι κι αλλιώς από Κήπους αφού τα σύνορα στις Καστανιές ήταν ανοιχτά εννιά με μία τις καθημερινές και με 11 σαββατοκύριακα και αργίες. Έτσι είπαμε στη γύρα μας να περάσουμε κι απ' το Τεκίρνταγκ (την παλιά Ραιδεστό που βρίσκεται στη θάλασσα του Μαρμαρά παρά το ότι το όνομά της έχει μέσα τη λέξη - νταγκ που πάει να πει βουνό :) ). Εκεί λοιπόν, πήραμε από ένα πληροφοριακό κιόσκι διάφορα τουριστικά διαφημιστικά, ανάμεσα στα οποία ένα ήταν για το Παμούκαλε. Είχε φωτογραφίες σαν αυτή της αρχής και μας έκανε τρομερή εντύπωση κι είπαμε πως θα πάμε κάποια στιγμή.

18 Οκτωβρίου 2015

Φώτα αυτοκινήτων

Όταν περνάς τα βόρεια σύνορα της Ελλάδας χρειάζεται να έχεις τα φώτα του αυτοκινήτου αναμμένα συνέχεια 24 ώρες το 24ωρο. Δεν είμαι σίγουρος αν αυτό ισχύει και για τη Βουλγαρία, αλλά τόσο η Αλβανία όσο και οι χώρες της πρώην Γιουγκοσλαβίας το έχουν καθιερώσει. Και στην Ουγγαρία και δεν θυμάμαι πού αλλού ακόμα. Αυτό δεν είναι παράξενο. Θεωρητικά και στην Ελλάδα σήμερα υπάρχει αντίστοιχη υποχρέωση αλλά μόνο για μηχανές και μηχανάκι. Για τα αυτοκίνητα όχι, αν και πολλά αυτοκίνητα είναι εφοδιασμένα απ' τη μάνα τους (την κατασκευάστρια εταιρία δηλαδή) με ένα σύστημα που μόλις ανάβεις τη μηχανή να ανοίγουν και τα ειδικά φώτα ημέρας, συνήθως μια σειρά από λεντάκια.

16 Οκτωβρίου 2015

Ο Woolly

Σε ποιον θα παραδίνατε ένα δέμα στην Ελλάδα όταν ερχόταν μ' αυτόν τον παραλήπτη; Ή αν έπρεπε να πάτε κάτι στην Constitution Square πού ακριβώς θα πηγαίνατε; Η απάντηση στο τέλος!