Καταρράκτης στην Αττική

Απίστευτο κι όμως αληθινό. Στην Αττική υπάρχει καταρράκτης. Κι είναι απίστευτο όχι για το ότι υπάρχει αλλά γιατί δεν είναι καθόλου γνωστό. Αν και ο τύπος το αναφέρει σε διάφορες φάσεις. Είχε γραφτεί και την Πρωτομαγιά ξανά κι έτσι υπήρχε μπόλικος κόσμος όταν τον επισκέφτηκα εγώ εκείνο το τριήμερο. ΤΟ είχα μάθει πριν λίγα χρόνια, μετά την επιστροφή πάντως απ' τη Γερμανία. Μου το είχε στείλει κάποιος φίλος, ο Θοδωρής θυμήθηκε πως αυτός ήταν. Το είχα κάπου σημειώσει, αλλά πιο πολύ στο μυαλό μου, σε χαρτί ή σε ηλε-σημείωση δεν το βρήκα όταν το χρειάστηκα, αλλά ο γκούγκλης τα ξέρει όλα :) Μια αναζήτηση μου έδωσε ό,τι πληροφορίες χρειαζόμουνα. Ας πούμε μια καλή περιγραφή του τι θα δούμε ή οδηγίες πώς να πάμε (αλλά από συγκεκριμένο σημείο που εμένα με βόλευε αλλά όχι όλους) ή και φωτογραφίες του.

Άγιος Στέφανος, Μπούντβα

Δεύτερη μέρα της εκδρομής μας και ξεκινάμε για το Κότορ. Το πρόγραμμα λέει πως θα διανυκτερεύσουμε λίγο πριν κι απλά ίσως πεταχτούμε να το δούμε τη νύχτα που είναι όμορφο όπως το είδα και στη φωτογραφία που βρήκα στο πανοράμιο. Αναλυτικά θα το δούμε την τρίτη μέρα, για σήμερα θα δούμε τον Άγιο Στέφανο (όχι αυτόν απ' τον οποίο ξεκινήσαμε) και την Μπούντβα. Έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας, 300 χλμ "μόνο" αλλά 6 ώρες λέει, βάλε και τα σύνορα. Κι οι ώρες πληθαίνουν μιας κι οι δρόμοι της Αλβανίας μας άφησαν κατάλοιπα. Από ένα σημείο και μετά το αυτοκίνητο δυσκολεύεται. Πρώτη ιδέα πως φταίει το γκάζι. Ή σαν γκάζι ή σαν ποιότητα. Το γυρίζουμε στη βενζίνα (γι' αυτό και κάψαμε και τόσα λίτρα) αλλά βελτίωση καμιά. Απώλεια ισχύος.

Μπεράτι

Πρώτη μέρα ταξιδιού. Ξεκινάμε απ' την κεντρική Ελλάδα με πρώτο προορισμό το Μπεράτι (Berat) της Αλβανίας του οποίου το κέντρο είναι στα Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO. Το ταξίδι ξεκίνησε καλά, αλλά στο δρόμο μας έπιασε βροχή. Ευτυχώς, μας έκανε και διαλείμματα να μπορέσουμε να δούμε την πόλη.

Κότσι χοιρινό

Το κότσι το είχα πρωτοδοκιμάσει σε μια ταβέρνα στα Λιόσια. Προ του 55 λεγότανε (και λέγεται) κι είχαμε πάει εκεί μιας και τραγουδούσε κάποιος γνωστός μας. Έψαχνα πολύ να βρω ένα ταβερνάκι που να έχει και μουσική, κάτι που στη Θεσσαλονίκη ήταν στάνταρ. Έτσι το θεώρησα δώρο εξ ουρανού. Και πράγματι η ταβέρνα αποδείχτηκε εξαιρετική. Από τότε πήγα και ξαναπήγα (τελευταία φορά φέτος το Γενάρη). Εκεί λοιπόν δοκίμασα κότσι κι όταν πάω συνήθως παραγγέλνω ένα. Που είναι φαγητό για δυο άτομα συνήθως. Το ξαναβρήκα στη Γερμανία. Κλασσικό πιάτο μπιραρίας. Όπως στη Χόμπροϊχαους απ' την οποία κι η φωτογραφία. Εκεί συνοδευτικό είναι τα κνέντελ, Μπαλάκια από πουρέ πατάτας στην καλύτερη περίπτωση όπως αυτά που τρωγόντουσαν.

Μπάμιες

Πολύ τουριστικό ταξίδι έπεσε κι άφησα πίσω τα γευστικά. Διακοπή λοιπόν σήμερα, να βάλω μια συνταγή. Τις μπάμιες δεν τις χώνευα και πολύ. Θες γιατί είχαν διαδικασία για να γίνουνε (γιατί παλιότερα τις καθαρίζαμε και τις αφήναμε με ξύδι στον ήλιο να μαραθούνε) θες γιατί έχουν μια περίεργη υφή δεν τις μαγείρευα. Μέχρι που κάποια στιγμή συζητάγαμε στο σπίτι για το ότι πρέπει να έχουμε ποικιλία στο φαγητό μας και πως εμείς (εγώ κι η Μαρία δηλ.) τρώμε απόλα τα φαγητά. Και πετάγετ' ο Δημήτρης και μας λέει "ναι, αλλά μπάμιες δεν τρώτε και δεν μαγειρεύετε". Απ' αυτή την αφορμή και για να καταρρίψουμε την ιστορία εντάχθηκαν κι οι μπάμιες στα λαδερά. Βέβαια, πιο απλοποιημένα τα πράγματα. Κατεψυγμένη μπάμια που υπάρχει όποτε τη θες κι είναι και πιο εύκολη.

Ξύσιμο κεφαλιού

Έγραφα προχτές για την βόλτα που κάναμε στους τόπους κράτησης που υπήρχαν επί χούντας στον δήμο Διονύσου. Για να πραγματοποιηθεί η βόλτα υπήρχε ένα λεωφορείο του δήμου και πολλά ιδιωτικά αυτοκίνητα. Κάποια στιγμή βλέπω την οδηγίνα του λεωφορείου να σηκώνει το χέρι της και να ξύνει το κεφάλι της. Και θυμήθηκα μια παρόμοια φάση στα Γιάννενα. Όταν ήμουνα φοιτητής. Που ήμουνα εγώ που ξυνόμουνα αλλά για πλάκα. Αλλιώς γιατί να θυμάμαι τη συγκεκριμένη φορά.

Κέικ με φρούτα του δάσους

Προχτές ήταν η γιορτή της Ειρήνης. Την παραμονή φτιάχτηκαν στο σπίτι 4 + 1 γλυκά. Το συν ένα ήταν τα μουστοκούλουρα που μας είχαν τελειώσει κι έπρεπε να ανανεώσουμε :) Τα 4 ήταν ένα για το σχολείο της Ειρήνης κι από ένα για το δικό μου και της Μαρίας, ε, να μην έχουμε κι ένα για το σπίτι ;) Για το σπίτι αποφασίσαμε ένα τσίζκεϊκ. Η Ειρήνη έφτιαξε μάφιν. Η Μαρία ήθελε κέικ με καρύδια. Εγώ θάθελα κάτι παρόμοιο, αλλά το καρύδι δεν το πολυπάω (εκτός απ' την καρυδόπιτα). Έτσι είπα να το παραλλάξ χρησιμοποιώντας κάτι φρούτα του δάσους που είχα στην κατάψυξη. Κι έγινε καταπληκτικό. Και δεν το λέω μόνο εγώ που το έφτιαξα. Το είπαν όσοι το δοκίμασα.