Γαρίδες σαγανάκι

Έγραφα για το απλό σαγανάκι και θυμήθηκα πως γίνεται ένα πολύ όμορφος και ιδιαίτερος μεζές όταν συνδυαστεί με γαρίδες. Και δεν χρειάζεται τίποτα μεγάλες, οι μικρές του ταιριάζουν πολύ καλύτερα. Αν και γράφω για κατεψυγμένες γαρίδες, μια χαρά γίνεται και με φρέσκες, ακαθάριστες, μόνο που τότε χρειάζεται να τις καθαρίζεις καθώς τις τρως (άρα είναι μεζές για τραπέζωμα). Κι όταν λέω το θυμήθηκα, εννοώ αφενός μεν για να το βάλω εδώ κι αφετέρου για να το μαγειρέψω:)

Σαγανάκι

Σαγάνι, σύμφωνα και με το λεξικό της νεοελληνικής, είναι ένα τηγάνι (μικρό συνήθως) με δυο χερούλια, όπως έχουν και οι κατσαρόλες. Έχω καιρό να δω και να χρησιμοποιήσω κάτι τέτοιο, έχει ξεμείνει ένα στο χωριό. Μάλλον ήταν πρόδρομος του τηγανιού, που επειδή όταν το τηγάνι είναι στη φωτιά είναι δύσκολο να βάλεις τα χέρια σου και να το βγάλεις μάκρυνε το χερούλι. Εν πάση περιπτώσει, δεν θα ασχοληθούμε τώρα με την ιστορία του τηγανιού, εδώ μας ενδιαφέρει το σαγανάκι. Η κατάληξη -άκι συνήθως δείχνει κάτι μικρό και πράγματι, η αρχική σημασία της λέξης σαγανάκι ήταν το μικρό σαγάνι (κι αυτήν έχει μόνο το ΛΚΝ), τηγανάκι δηλαδή, ειδικού σχήματος. Όμως, η λέξη έχει άλλη μια σημασία που ευτυχώς μας τη δίνει η Βικιπαίδεια: το τυρί που μαγειρεμένο σ' ένα τέτοιο σκεύος πήρε αυτό το όνομα και προφανώς αυτό είναι που μας ενδιαφέρει εδώ.

Φτώχεια στη Γερμανία

Υπάρχει φτώχεια στη Γερμανία; Αλίμονο. Ακόμα και στο πλούσιο Μόναχο. Το όριο φτώχειας για τη συγκεκριμένη περιοχή είναι στα 1.000 ευρώ. Περίπου το διπλό απ' ότι στην Ελλάδα. Αιτία; τα ιδιαίτερα ψηλά νοίκια. Το θυμάμαι καλά, για 50 τετραγωνικά (τόσο είναι για δυο άτομα) έδινα 560 ευρώ το 2009 κι όταν έφυγα το 2012 το νοίκιασε 600 και κάτι. Μόνο που αυτό είναι το νοίκι που παίρνει ο ιδιοκτήτης. Κάτι τα κοινόχρηστα, κάτι τα δημοτικά τέλη εγώ έδινα κάθε μήνα 800 ευρουλάκια. Πώς να τα βγάλει πέρα ένας απασχολούμενος (αυτοί που δουλεύουν με 400 ευρώ το μήνα κι είναι ανασφάλιστοι και περιμένουν συμπλήρωμα απ' την πρόνοια). Αυτά δεν τα λέω εγώ, τα λέει η Ζιντόιτσε Τσάιτουνγκ (Süddeutsche Zeitung, μια απ' τις μεγαλύτερες της Γερμανίας με έδρα το Μόναχο) με μια φωτογραφία από συσσίτια (που όμως τα προσφέρουν ιδιώτες) (Για όποιον δεν ξέρει Γερμανικά, ό,τι βγάλει το γκουγκλομεταφραστήρι).

«Ντολμαδάκια» Εύκολα (Βίκης)

Αχ, αυτή η Βίκη. Όλο ιδέες υπέροχες είναι, αλλά δεν αποφασίζει να τις γράψει στο μπλογκ, αυτό ή άλλο. Η βασική αιτία, πως δεν έχει τις κατάλληλες φωτογραφίες, λέει, για να συνοδέψει τα γραφόμενά της! Τέλος πάντων. Ας παρουσιάσω την ιδέα της. Που μπορεί να γίνει είτε αυτόνομα, είτε σαν συμπλήρωμα. Τι εννοώ: μπορεί να πάρω τα κληματόφυλλα μόνο και μόνο για να φτιάξω το μεζέ αυτόν που δεν είναι ακριβώς ντολμαδάκια, γι' αυτό και τα εισαγωγικά, μπορεί να το κάνω όμως και αν φτιάξω κάτι με κληματόφυλλα και μου περισσέψουν μερικά. Έτσι μου προέκυψε την τελευταία φορά. Είχα μερικά φύλλα κι αντί να τα πετάξω, είπα να τα εκμεταλλευτώ για ένα νοστιμότατο μεζεδάκι. Η ιδέα: να τυλίξω στα φύλλα φέτα και να την ψήσω ούτως ώστε η αρμύρα της φέτας να έρθει να δέσει με την ξυνάδα που έχουν τα φύλλα :) Απλούστατον και μεγαλοφυές.

Ντάκος (κρητικός)

Ένας ακόμα μεζές. Κλασσικός κρητικός που όμως σερβίρεται κι από μη κρητικούς (όπως εγώ). Καταπληκτικός μεζές για τα ρακιά. Κι όχι μόνο. Εγώ το έχω και για βραδινό. Βέβαια, υπάρχει ένα προβληματάκι: είναι μάλλον καλοκαιρινό φαγητό, όταν υπάρχει φρέσκια, σωστή ντομάτα. Θα μου πει κανείς πως ντομάτα υπάρχει όλον το χρόνο. Αναμφίβολα. Αλλά άλλη η ντομάτα του θερμοκηπίου κι άλλο η ζουμερή καλοκαιρινή υπαίθρια ντοματούλα που θα βρέξει το παξιμάδι με το ζουμάκι της και δεν θα χρειαστεί καθόλου νερό. Ντάκο έχω φάει με πολλούς τρόπους. Π.χ. για πιο εντυπωσιακό, η κριθαροκουλούρα να είναι σερβιρισμένη πάνω σε μαρουλόφυλλο. Ή αντί για κριθαροκουλούρα μικρά ντακάκια ή κρίθινα παξιμαδάκια - μπουκιές. Με τα υλικά από πάνω τριμμένα στον τρίφτη (που προτιμώ) ή κομμένα σε κυβάκια. Και με δυο φύλλα δυόσμο για χρώμα.

Πληρώνουμε ακριβά (και με τη βούλα)

Μπορεί ο πρωθυπουργός να προσπάθησε να πείσει τους Γερμανούς πως δεν είναι φτωχότεροι απ' τους Έλληνες (το έχω ξαναγράψει πως οι στατιστικές καταφέρνουν να φέρνουν τ' αποτελέσματα που θέλουν) αλλά πώς να πειστούν οι Γερμανοί όταν έρχονται στην Ελλάδα και βλέπουν από κοντά τις τιμές που πληρώνουμε ό,τι αγοράζουμε. Αφού και το "καλάθι της νοικοκυράς" (δηλ, αυτά που συνήθως αγοράζει και καταναλώνει μια οικογένεια) είναι ακριβότερο απ' ότι στη Γερμανία (γι' αυτό είμαι σίγουρος γιατί το έζησα) ή από αρκετές άλλες Ευρωπαϊκές χώρες (κι αυτό το λένε οι στατιστικές υπηρεσίες της Ευρώπης που δεν έχουν κι ιδιαίτερη όρεξη να μας καλοπιάσουνε, χώρια που στατιστική = μαγείρεμα) και οι υπηρεσίες εστίασης (π.χ. ένας καφές ή κάτι σχετικό) για αντίστοιχη ποιότητα υπηρεσιών στη Γερμανία κοστίζει λιγότερο. Απ' την άλλη του λένε πως έχουμε και ακίνητα (που ο ίδιος δεν έχει, όσα βγάζει φροντίζει να τα τρώει), οπότε πώς να μην τρελαίνεται που τον πρήζουνε πως πρέπει να βοηθήσει (άσχετα αν η "βοήθεια" είναι δάνεια που τα χρεώνεται ο ελληνικός λαός για να κονομάνε οι τράπεζες, ελληνικές και γερμανικές και όποιες άλλες είναι στο κόλπο)

Το κυνήγι των αποδείξεων

Δεν είμαστε μόνο εμείς εδώ στην Ελλάδα που η κυβέρνηση μας ζαλίζει για να μαζεύουμε αποδείξεις. Τα ίδια γίνονται και στην Πορτογαλία: Εκεί η κυβέρνηση θα κληρώνει λέει πολυτελή αυτοκίνητα κάθε βδομάδα για τους πολίτες που ζήτησαν και πήρα απόδειξη από κάποιες κατηγορίες επιχειρήσεων. Προφανώς η κατοχή πολυτελούς αυτοκινήτου δεν θα τιμωρείται με αυξημένους φόρους γιατί αλλιώς θα είναι σαν με το ένα χέρι να τα δίνει και με το άλλο να τα παίρνει. Απ' την άλλη στη Γερμανία οι αποδείξεις δεν έχουν μεγάλη πέραση. Μπορεί να μας παραμυθιάζουν πως όλα γίνονται τυπικά και πως τον κόβουν αποδείξεις είναι αυτονόητο, αλλά εγώ δεν το είδα. Σ' ένα σωρό μαγαζιά, εστιατόρια, καφετέριες και τέτοια ο λογαριασμός γινόταν σ' ένα κομματάκι χαρτί από μπλοκάκι. Στο έδειχνε, το πλήρωνες και τέλος.

Μηλόπιτα αναποδογυριστή

Έγραφα τις προάλλες για τη μηλόπιτα και η Μαίρη που παρακολουθεί ανελλιπώς, μου στέλνει μήνυμα: "έχω μια πιο εύκολη συνταγή". Μα άμα έχεις κάτι, δεν το γράφεις έτσι. Γράφεις τη συνταγή, της απαντώ. Κι αυτή μου τη στέλνει. Κι εγώ την ανεβάζω σήμερα. Τι να γίνει, αφού δεν αποφασίζει να το κάνει η ίδια. Που θα είχε πολλές ενδιαφέρουσες προσθήκες να κάνει. Τέλος πάντων, ας συνεχίσω με τη μηλόπιτα. Η συγκεκριμένη είναι η λεγόμενη "αναποδογυριστή". Την είχα στο νου μου (ανάποδη την ήξερα εγώ, δεν αλλάζει ιδιαίτερα η έννοια), αλλά δεν την έχω φτιάξει. Η Μαίρη λέει πως γίνεται καταπληκτική :)