Χυλός για τηγάνισμα

Διάφορα που θέλω να τηγανίσω τα τυλίγω πρώτα σε χυλό. Αυτός π.χ. μπορεί ένας συνδετικός ιστός για να μαζέψει τα νερά από γύρω απ' αυτό που θα τηγανίσω (κάτι που μπορώ να το πετύχω και με απλό αλεύρωμα). Π.χ. στο μπακαλιάρο ή τα λουλουδάκια που μου έρχεται πρόχειρα. Ή μπορεί να προστεθεί από γύρω για περισσότερη γεύση π.χ. στα κολοκύθια ή τις μελιτζάνες.

Τα πάχη μου τα κάλλη μου

Σεντόνι μου βγαίνει το σημερινό θέμα. Γράφω, γράφω και τελειωμό δεν έχει. Έτσι αποφάσισα να το κόψω στα δύο. Ένα που να δημοσιευτεί σήμερα κι ένα κομμάτι που θα ολοκληρωθεί και θα ανέβει αύριο ή μεθαύριο. Μ' αυτόν τον τρόπο εκβιάζω και τον εαυτό μου να προχωρήσει στην ολοκλήρωση μιας και το έχω ξεκινήσει κάμποσο καιρό τώρα, αλλά πού να τελειώσει. Όμως δεν γίνεται να σέρνεται ακόμα, πρέπει κάποια στιγμή να τελειώνει. Το μέγεθος όμως είναι διπλά ανασταλτικός παράγοντας. Τόσο για το γράψιμο όσο και για το διάβασμά του στο μέλλον. Έτσι η μόνη λύση είναι να χωριστεί. Έστω κι αν αυτό μου φαίνεται δύσκολο. Ας ανέβει, λοιπόν, σήμερα η προϊστορία, το τι προηγήθηκε και θα ακολουθήσει και το δεύτερο μέρος με το πώς αντιμετωπίστηκε (που είναι και το πιο ενδιαφέρον). Και τα δυο κομμάτια πάντως αναφέρονται στη διατροφή. Όχι γενικά στο πώς διατρέφεται κάποιος αλλά πώς αυτό γίνεται στοχευμένα ώστε να έχει συγκεκριμένα αποτελέσματα.

Σκορδαλιά

Η σκορδαλιά (ή αλιάδα) χρησιμοποιείται ως συνοδευτικό. Είτε σαν σάλτσα, πιο αραιή συνήθως πάνω από παντζάρια ή αμπελοφάσουλα είτε σφιχτή σαν πουρές δίπλα από τηγανιτά, μπακαλιάρο ή γαλέο ή και μελιτζάνες ή ακόμα κι από κρεατικά. Είναι των ημερών, τη Δευτέρα θα έχει την τιμητική της. Σίγουρα η σκορδαλιά θέλει σκόρδο (θεωρείται αυτονόητο γι' αυτό και η παροιμία για κάτι που είναι τελείως απαραίτητο λέει πως χωρίς αυτό είναι "σαν σκορδαλιά χωρίς σκόρδο") έχει για βάση ψωμί ή πατάτα. Είναι θέμα προτίμησης αν και αυτή με την πατάτα γίνεται συνήθως σφιχτή όπως και το πόσο δυνατή θα είναι. Γενικά 3 - 4 σκελίδες σκόρδο είναι αρκετές. Και σκελίδες είναι τα κομμάτια που χωρίζεται το σκόρδο (το κεφάλι). Η διευκρίνιση γιατί πολλά χρόνια πριν κάπου είχαμε πάει βόλτα και προσφέρθηκε μια φίλη να μας έχει έτοιμο φαγητό που είχαμε στο νου μας πως θα περιλάμβανε και σκορδαλιά. Δεν ήξερε πώς να τη φτιάξει και ζήτησε οδηγίες. της είπαμε λοιπόν να βάλει δυο - τρεις σκελίδες. Αυτή δεν ήξερε τι είναι οι σκελίδες οπότε καθαρίζει ένα κεφάλι σκόρδο, ξεκινάει το δεύτερο, πολύ της φάνηκε, σταμάτησε. Κι όταν μπήκαμε στο σπίτι το καταλάβαμε πως κάτι έτρεχε αφού η μυρωδιά είχε κατακλύσει τα πάντα!

Μάφιν Σοφίας

Πολλές συνταγές με μάφιν πέσανε. Η μία φέρνει την άλλη. Μιλάγαμε για πρωινό, η Σοφία πρότεινε μάφιν και είπε πως θα μου στείλει μια συνταγή, τελικά μου έστειλε δύο. Τη μια με τα εντελώς διαιτητικά την έδωσα τις προάλλες, να δώσω και την άλλη σήμερα, να ολοκληρώσω! Κι αυτή είναι σχετικά λάιτ, αν μειωθεί δε και η ζάχαρη στο μισό, όπως προτείνεται, γίνεται ακόμα πιο διαιτητική. Ή μπορεί να φτιαχτεί το μείγμα με τη μισή ζάχαρη, να μπουν κάποια μάφιν σε φορμάκια, να προστεθεί κι άλλη ζάχαρη στο υπόλοιπο μείγμα και να γίνουν δυο ειδών ανάλογα πόσο γλυκά τα θέλει κανένας. Κι εδώ ισχύει η παρατήρηση που έγινε και στις άλλες συνταγές: να μην ανακατευτούν τα υλικά για πολλή ώρα και να μην χρησιμοποιηθεί μίξερ. Μόνο με ένα κουτάλι και ίσα - ίσα για να γίνει η ανάμειξη! Κι εδώ (ή μάλλον πολύ περισσότερο εδώ) μπορεί να προστεθούν σταφίδες ή σταγόνες σοκολάτα (όπως στη φωτογραφία) ή κανέλα (οπότε περισσεύει η βανίλια) ή ό,τι άλλο τραβάει η όρεξη του καθενός (ή με ποικιλία γεύσεων σε τμήματα του μείγματος:) ).

Γιουβαρλάκια

Τα γιουβαρλάκια είναι από τα πρώτα φαγητά που έμαθα να φτιάχνω. Από τα πρώτα που είχε το τετράδιο που μου είχε φτιάξει η μάνα μου. Είναι ένα εύκολο φαγητό, το μόνο που έχεις να προσέξεις είναι να βράζει το νερό όταν τα ρίχνεις μέσα. Κι είναι ένα φαγητό με ουσία. Κρέας σχεδόν καθαρό. Ελάχιστο ρύζι είναι το μόνο επιπλέον που έχουν. Το μέγεθος είναι προσωπικό γούστο. Εγώ προτιμώ τα μικρά. Ακόμα κι αυτό που λέω παρακάτω, σε μέγεθος μεγάλου καρυδιού, κι αυτά τα θεωρώ μεγάλα. Μικρού καρυδιού το καλύτερο. Θυμάμαι στο πανεπιστήμιο που μας τα σέρβιραν τρία ή τέσσερα γιουβαρλάκια η μερίδα. Με τίποτα. Όμως από το πανεπιστήμιο μου έμεινε το συνοδευτικό: σαλάτα λάχανο και φέτα!

Ταραμοσαλάτα

Μεζές των ημερών υποτίθεται η ταραμοσαλάτα. Την Καθαροδευτέρα θα έχει την τιμητική της. Έτσι αποφάσισα να δώσω σήμερα τη συνταγή της για όποιον θέλει να τη φτιάξει το ίδιος για τις μέρες αυτές. Και το γράφω έτσι γιατί είναι ένα συνοδευτικό που εμάς μας αρέσει και την τρώμε όλο τον χρόνο. Έστω κι αν έχουμε μια διαφωνία με τη Μαρία. Εμένα μ' αρέσει να την φτιάχνω ο ίδιος με άσπρο ταραμά, της Μαρίας της αρέσει ο ετοιματζίδικος που είναι ροζ. Στην πραγματικότητα, το όνομα "ταραμάς" το δικαιούται μόνο ο άσπρος που θεωρείται και ποιοτικά ανώτερος. Ο άλλος είναι, λέει, παρόμοιο παρασκεύασμα αυγών ψαριού με προσθήκη χρωστικής. Η διαφορά τους φαίνεται και στην τιμή τους: ο άσπρος κοστίζει 4 - 5 φορές περισσότερο.

Λαχανοντολμάδες

Οι λαχανοντολμάδες είναι ένα φαγητό που θέλει αρκετή δουλειά. Και η δουλειά πληθαίνει όταν τους φτιάχνεις μικρούς. Συνήθως στα εστιατόρια η μερίδα έχει μέσα τρεις, άντε τέσσερις. Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς είπαμε να μαζευτούμε οι συνήθεις ύποπτοι και να υποδεχτούμε τον καινούριο χρόνο. Τις μέρες εκείνες ήταν κι η μάνα μου στο σπίτι και προσφέρθηκε να μας φτιάξει λαχανοντολμάδες για να ενισχύσουμε το μενού που θα βγάζαμε. Η ποσότητα θα ήταν αρκετή και έμειναν και για την επομένη. Εντωμεταξύ  είχαμε ήδη ξεκινήσει δίαιτα και ενημερώσαμε τη διαιτολόγο μας για την πρόθεση να φάμε λαχανοντολμάδες για μεσημεριανό. Εντάξει μας λέει, αλλά όχι πάνω από τρεις. Μα είναι μικροί της λέμε. Καλά, μέχρι 10 μας ανεβάζει την ποσότητα. Δεν μπορούσε να διανοηθεί το πόσο μικροί θα ήταν. Τελικά εμείς στη μερίδα μας βάλαμε καμιά 25αριά!