Γέφυρα του Ευρίπου

Μιας και έγραφα προχτές για τη γέφυρα της Λευκάδας κι έκανα και αναφορά στην Εύβοια, να βάλω κάτι και για την ιστορική γέφυρα που ενώνει το νησί με την απέναντι στεριά, τη γέφυρα του Ευρίπου. Δεν μιλάω για την καινούρια (την ψηλή όπως τη λένε) που είναι σταθερή και σε τέτοιο ύψος και με τέτοιο τρόπο που τα καράβια περνάνε από κάτω της χωρίς κανένα πρόβλημα, αλλά για την παλιά, αυτή που χρόνια τώρα ενώνει τα δυο κομμάτια της πόλης (κι ας έχει αλλαχτεί αρκετές φορές).

Η γέφυρα της Λευκάδας

Έγραφα για τους καταρράκτες της Λευκάδας και διαλέγοντας τις φωτογραφίες είδα που είχα τραβήξει τη γέφυρά της κι είπα να γράψω. Πέφτουν απανωτές οι δημοσιεύσεις, να χαρεί η Ντίνα που μπαίνει ταχτικά στο μπλογκ και μούκανε παρατήρηση στην επιστροφή από κει. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.
Η Λευκάδα είναι νησί μεν αλλά έχει μια ιδιαιτερότητα: πας σ' αυτό με γεφύρι, δεν χρειάζεσαι φέρι μποτ. Απ' τα λίγα τέτοια νησιά (το άλλο είναι η Εύβοια με δυο γέφυρες, αλλά και η Πελοπόννησος μ΄άλλες δυο (συν δυο βοηθητικές) :) ). Αυτός ήταν κι ο λόγος που επιλέχτηκε για την τελευταία βόλτα. Πας σε νησί αλλά δεν πληρώνεις κερατιάτικα στα βαπόρια (όχι πως τα διόδια είναι λίγα. Μπορείς να τα αποφύγεις αλλά θες τη διπλή ώρα ενώ απ' τους καινούριους αυτοκινητόδρομους σε 4 ώρες είσ' εκεί απ' την Αθήνα). Πάλι ξέφυγα όμως.

Καταρράκτες Λευκάδας

Για καταρράκτες έχω γράψει κι άλλες φορές. Από τους "ψηλότερους καταρράκτες της Γερμανίας" στο Τρίμπεργκ, στα Μαύρα Δάση και τους πραγματικά καταπληκτικούς καταρράκτες στην περιοχή των λιμνών Πλίτβιτσε της Κροατίας μέχρι τους ελληνικούς καταρράκτες στην Έδεσα, στην Αττική ακόμα και στη Λέσβο (που βέβαια τον βρήκα ξερό όταν αποφάσισα να τον επισκεφτώ). Κι αφού στη Μυτιλήνη ήταν ξερός δεν περίμενα πως σε ένα πολύ μικρότερο νησί όπως η Λευκάδα θα υπήρχε καταρράκτης που να έχει νερό καλοκαιριάτικα (ή περίπου καλοκαιριάτικα). Κι όμως, υπάρχει.

Μους ανανά

Την πατρότητα* αυτής της συνταγής την διεκδικούν (ή την αποποιούνται :) ) πολλοί. Εγώ την δοκίμασα από την Ελένη που την έφερε στο σχολείο ένεκα της γιορτής της. Όμως είπε πως η συνταγή είναι της Στέλλας. Κι αν την ρώταγα κι αυτήν ούτε ξέρω που θα την απέδιδε. Το θέμα όμως δεν είναι ποιος τη βρήκε τη συνταγή και πού, το θέμα είναι πως πρόκειται για ένα δροσερό κι ελαφρύ γλυκό, νοστιμότατο που αξίζει τον κόπο να το φτιάξει κανείς (και να το τρώει :) ). Αλλά πριν προχωρήσω στη συνταγή, θα πρέπει να εξηγήσω αυτόν τον αστερίσκο που έχω βάλει παραπάνω γιατί υπάρχει εδώ ένα γλωσσικό παράδοξο.

Φρεσκοτριμμένα μπαχαρικά

Πάνε πάρα πολλά χρόνια από τότε που είχα δει γραμμένο στο τμήμα μπαχαρικών του σουπερμάρκετ ΑΒ που μόλις είχε ανοίξει στο Ελληνικό "Αν λείψουν τα πιπέρια σου, να δω τη μαστοριά σου". Μου έμεινε η φράση γιατί ακριβώς το τελικό αποτέλεσμα σ' ένα φαγητό επηρεάζεται πάρα πολύ απ' αυτές τις μικρές ποσότητες μπαχαρικών που προστίθενται. Γιατί τα μπαχαρικά έχουν αυτή την καταπληκτική ιδιότητα να νοστιμεύουν τα φαγιά όπως λέει και στην "Πολίτικη κουζίνα". Για χρόνια τα χρησιμοποιούσα, πάντα τα εκτιμούσα, αλλά τελευταία έχω προσθέσει κάποια καινούρια στοιχεία που λέω να τα μοιραστώ μαζί σας.

Πάσχα στο Λεωνίδιο

Πριν από τρία χρόνια ήταν η πρώτη φορά που έκανα Πάσχα στο σπίτι μου αλλά δεν ήταν όλη η οικογένεια μαζί. Η Ειρήνη έλειπε, είχε πάει με φίλους της στο Λεωνίδιο και την είχε εντυπωσιάσει. Τότε το πήρα απόφαση πως δεν έχει νόημα να προσπαθώ για παραδοσιακό Πάσχα αφού η οικογένεια όπως την είχα στο νου μου είχε πια αλλάξει, πέρα απ' το γεγονός πως κι η παρέα που ερχόταν για τον οβελία ερχόταν λίγη ώρα πριν τον κατεβάσω απ' τα δίχαλα! Έτσι από τότε άρχισα να προγραμματίζω με τη Μαρία διακοπές σ' άλλα μέρη. Στην πορεία τα πράγματα χάλασαν ακόμα παραπάνω, το περσινό Πάσχα π.χ. ήταν άστα να πάνε και κατέληξε με το θάνατο της μάνας μου ενώ και αργότερα είχαμε ακόμα ένα θάνατο ενός απ' τους τακτικούς πασχαλινούς θαμώνες. Οπότε μου έφυγε κάθε διάθεση να μείνω σπίτι φέτος πασχαλιάτικα, άσχετα αν τα παιδιά μου δεν είχαν στο νου τους να πάνε κάπου αλλού. Και θυμήθηκα που η Ειρήνη συνιστούσε πως μια φορά τουλάχιστον αξίζει να κάνει κανείς Πάσχα στο Λεωνίδιο.

Ρεβίθια φούρνου

Πριν κάνα μήνα και κάτι είχα πάει μια περιοδεία :) στη Βόρεια Ελλάδα. Δηλαδή μέχρι τη Θεσσαλονίκη πετάχτηκα, να μην τα παραλέω, αλλά εντάξει, πετάχτηκα και μέχρι την Έδεσσα, έκανα και μια στάση στη Λάρισα, ε, ας υπερβάλω κι εγώ λίγο. Τέλος πάντων, στη διαδρομή προς το βορρά είχαμε μπόλικο χρόνο (πολύ παραπάνω απ' ό,τι προβλέπαμε) κι έτσι κάναμε μια καλή στάση στην Αγία Παρασκευή στα Τέμπη (ίσως η τελευταία φορά που περάσαμε από κει αφού το Σάββατο δίνεται στην κυκλοφορία ο καινούριος δρόμος με τα τούνελ. Λάθος, πάει τη Δευτέρα αφού ο πρωθυπουργός είναι απασχολημένος άρα εγκαίνια αργότερα, ας κυκλοφορήσουμε ένα Σαββατοκύριακο ακόμα απ' τον παλιό). Εκεί, παραδοσιακά πουλάνε διάφορα πήλινα (και σε καλές τιμές) και πήραμε δυο για δώρο. Στην Έδεσσα η Κατερίνα μας είπε πόσο ωραία γίνονται τα ρεβίθια στη γάστρα. Στην επιστροφή πήραμε ακόμα μια για μας (είχα ήδη άλλες δυο!) και προχτές είπαμε να τα δοκιμάσουμε. Καλό το αποτέλεσμα και το παρουσιάζω εδώ.