Τάρτα με φράουλες

Όπως έγραφα προχτές, την περασμένη Τετάρτη ήταν τα γενέθλια της Ειρήνης. Εκείνη η μέρα της βγήκε λίγο τρέχοντας, τις προκύψανε διάφορες υποχρεώσεις κι είπαμε σε ένα κενό που θα είχε να κόβαμε κάτι σαν τούρτα. Και λέω σαν τούρτα μιας και καλοκαιριάτικα δεν ήθελε τούρτα, αλλά κάτι πιο δροσιστικό, πιο καλοκαιρινό. Και ω του θαύματος, σε ένα περιοδικό που πήρε έπεσε πάνω στη συγκεκριμένη τάρτα. Της άρεσε η ιδέα και τη φτιάξαμε (πληθυντικός της μεγαλοπρεπείας, η Μαρία την έφτιαξε) αν και, με αρκετές τροποποιήσεις είτε από πρακτική δυσκολία είτε από κακή επιλογή. Το βασικό ήταν να βρούμε φράουλες, που αυτή την εποχή δεν είναι πολύ δύσκολο, υπάρχουν ακόμα. (Αν δεν βρίσκαμε είχε βρει κάτι εναλλακτικό). Το δύσκολο όμως ήταν να βρούμε ρυζάλευρο. Όπου κι αν έψαξα δεν τα κατάφερα. Σε πολλά σουπερμάρκετ πήγαμε, ρυζάλευρο δεν βρήκαμε. Έτσι, αποφασίσαμε να αντικατασταθεί από κορνφλάουρ, κάτι όμως που το έκανε πιο σφιχτό (μάλλον τότε δεν θέλει αλεύρι καθόλου). Άλλη ιδέα είναι να χρησιμοποιηθεί "άνθος ορύζης" (αν βρεθεί κι αυτό) ή να βραστεί λίγο ρύζι (μισό φλιτζάνι) και να πάρουμε το νεράκι με όλη του την κόλλα. Αλλά αρκετά με τα εισαγωγικά, ας προχωρήσω στη συνταγή.

Σταφιδόψωμο

Την Τετάρτη ήταν τα γενέθλια της Ειρήνης. Κι είπα να πάω κάτι απλό στο σχολείο μου για κέρασμα. Έτσι αποφάσισα να φτιάξω ένα σταφιδόψωμο στον αρτοπαρασκευαστή. Που όπως έχω ξαναγράψει, ρίχνεις όλα τα υλικά μέσα, φεύγεις για ύπνο και μετά από κάποιες ώρες που θα ξυπνήσεις, παίρνεις έτοιμο το αποτέλεσμα. Τόφτιαξα λοιπόν, το πήγα, το φάγαμε κι όταν γύρισα στο σπίτι είπα να ρίξω μια ματιά να δω τι έχω γράψει και τι φωτογραφία έχω βάλει, μιας και έγινε κάμποση κουβέντα για τη συνταγή στο σχολείο. Κι ανακαλύπτω πως δεν την είχα ανεβάσει. Ευκαιρία λοιπόν να την παρουσιάσω από δω, αλλά δεν έχω φωτογραφία προς το παρόν αφού δεν φρόντισα (μ' έφαγε η υπερβολική σιγουριά πως ήδη το είχα κάνει). Επειδή συνήθως μου έβγαινε έξω απ' τη φόρμα, χρόνια αργότερα του προσάρμοσα τις ποσότητες προς τα κάτω λίγο.

(Ανύπαρκτες) Γέφυρες

Η Ελλάδα είναι μια νησιωτική χώρα. Το λέμε πολλές φορές και κάποιες απ' αυτές το λέμε καμαρώνοντας. Άλλες πάλι το λέμε για να δικαιολογήσουμε το γεγονός πως υπάρχουν ιδιαιτερότητες στη χώρα μας ιδιαίτερα όταν θέλουμε να αναφερθούμε στις δυσκολίες που αντιμετωπίζει τόσο η κεντρική διοίκηση όσο και οι άνθρωποι που μένουν στα νησιά. Τα κυριότερα προβλήματα εμφανίζονται όταν χρειαστεί να έρθουν σε επαφή με διάφορες υπηρεσίες. Πρώτα για την υγεία αλλά και με σχολεία, με εφορίες και άλλα τέτοια. Κι ίσως όπως φανερώνει ο τίτλος, το σημερινό μου θέμα έχει να κάνει με το γεγονός αυτής της δυσκολίας που για γνωστούς - άγνωστους λόγους, οι αρμόδιοι δεν κάνουν τίποτα για να το αντιμετωπίσουν.

Έξω οι άστεγοι

Οι άστεγοι δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο ή μόνο των μη αναπτυγμένων χωρών. Άνθρωποι που για διάφορους λόγους έχουν χάσει το σπίτι τους υπάρχουν σ' όλες τις χώρες. Για παράδειγμα στη Νέα Υόρκη της πλούσιας Αμερικής κάθε χρόνο το χειμώνα γίνεται κουβέντα για τους άστεγους που υπάρχουν και που προσπαθούν με διάφορους τρόπους να ζεσταθούνε, κυρίως στις εξόδους του εξαερισμού του μετρό. Αλλά και στη Γερμανία όταν ήμουνα, υπήρχε οργάνωση που ασχολιόταν με το να κοιμίζει ή έστω να ζεστάνει κάπως τους άστεγους του Μονάχου, μιας απ' τις πιο πλούσιες πόλεις της χώρας. Ή μήπως θα ξεχάσω τους άστεγους που κοιμόντουσαν στις όχθες του Σηκουάνα στο Παρίσι και τους βλέπαμε καθώς εμείς απολαμβάναμε τη βαρκάδα μας στο ποτάμι;

Τυρόπιτα Νατάσας

Στο σχολείο που είμαι φέτος είμαστε κάμποσοι που έχουμε καλές σχέσεις με τη μαγειρική κι έτσι τακτικά ανταλλάσσουμε εμπειρίες. Όχι στο κουβεντιαστό. Κάθε άλλο. Στο πρακτικό. Κάθε λίγο όλο και κάποιος (βασικά κάποια, εγώ είμαι η εξαίρεση) φέρνει μεζέ. Πότε αρμυρά, πότε γλυκά, οι γευστικές δοκιμές δεν μας απολείπουν. Και βέβαια αφορμές πάντα δίνονται. Οι γιορτές οι δικές μας ή των παιδιών μας ή κάποια επιτυχία τους κλπ, είναι μια καλή ευκαιρία να το γιορτάσουμε τρώγοντας κάτι (το πίνοντας είναι πιο δύσκολο, δεν μπορεί να έχεις τραβήξει τα ποτηράκια σου και μετά να πας για μάθημα). Επίσης, παλιά συνήθεια θέλει αυτός που έχει θέματα μια μέρα, να κερνάει τους υπόλοιπους, άρα τώρα που είναι εποχή εξετάσεων είναι σχεδόν καθημερινό το φαινόμενο να υπάρχουν ένα δυο δισκάκια στο γραφείο.

Φροντιστήρια

Πολλές φορές ακούγεται, ακόμα και σήμερα, πως τα φροντιστήρια είναι ελληνική πρωτοτυπία και δεν υπάρχουν αλλού. Κάποιοι βάζουν λίγο νερό στο κρασί τους και προσθέτουν το Ισραήλ ή την Ιαπωνία, αλλά σίγουρα όχι τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες (τουλάχιστον). Ίσως κάποτε να πίστευα κι εγώ σ' αυτό το παραμύθι, αλλά έλα που έμαθα από κοντά πως δεν είναι έτσι. Για παράδειγμα, ο ανιψιός μου στις Βρυξέλλες δέχτηκε τη διακριτική σύσταση από τον καθηγητή του της μουσικής να κάνει ιδιαίτερα (και μάλιστα όχι στον ίδιον αλλά σε συστημένο δάσκαλο) αν ήθελε να περάσει το μάθημα. Επίσης, όπως έγραφα στο παλιό μου μπλογκ, όταν ήμουν στη Γερμανία έβρισκα στο γραμματοκιβώτιό μου διαφημιστικά για ιδιαίτερα, αλλά και μια ταμπέλα γερμανικού φροντιστηρίου υπήρχε στη γειτονιά.

Γιουβέτσι

Το γιουβέτσι είναι μια επέκταση απ' το κοκκινιστό. Μέχρις ένα σημείο η διαδικασία είναι η ίδια. Παίρνεις το κρέας και το μαγειρεύεις. Βάζεις τα κρεμμυδάκια του, την ντοματούλα του, τα μπαχαρικά και τα μυρωδικά κι έχεις ένα κρέας έτοιμο είτε να το φας επιτόπου είτε να το συνεχίσεις για το φούρνο. Το μόνο που δεν σε στεναχωρεί αν πρόκειται να το φουρνίσεις είναι το αν έχει παραπάνω ζουμί. Αφού θα του προσθέσεις κι άλλο για να γίνει το γιουβέτσι. Α! άλλη μια διαφορά είναι πως αφού θα του βάλεις ζυμαρικό σηκώνει να έχει έντονη τη μυρωδιά απ' το μοσχοκάρυδο.