Κάτω στον Πειραιά στο λιμάνι

Το λιμάνι του Πειραιά είναι ένας φυσικός όρμος, αρκετά μεγάλος. Κάποτε ήταν χωρισμένο σε τρία τμήματα, ένα εμπορικό και δυο επιβατικά το ένα για τις γραμμές εσωτερικού και το άλλο για τις διεθνείς. Οι επιβατικές ανάγκες μεγάλωσαν κι έτσι σήμερα όλο χρησιμοποιείται μόνο για διακίνηση επιβατών ενώ το εμπορικό κομμάτι έχει πάει στο Κερατσίνι (που θεωρείται προέκταση του Πειραιά). Πάντως, οι αποθήκες που υπήρχαν κάποτε εξακολουθούν να υπάρχουν ακόμα και στην κορυφή τους ένα ρολόι. Που δείχνει στις τέσσερις πλευρές του ό,τι ώρα θέλει, αλλά και χτυπάει μ' όποιο ρολόι γουστάρει :) Έχει δυο χτυπήματα: το ένα το πόσες ώρες είναι και το άλλο "τα παιδιά του Πειραιά". Έβλεπα το ρολόι κι έλεγα να το καθυστερήσω γιατί θα χτυπήσει σε 10'. Έμπαινε ένα βαπόρι και τράβαγα βίντεο κι ακούω να χτυπάει 3 αλλά τίποτα παραπέρα. Σκέφτομαι πως για κάποιο λόγο δεν θα χτυπήσει τη μουσική. Κι αργότερα, την ώρα που έφευγα, αρχίζει να παίζει. Σταματάμε τ' αυτοκίνητο και τράβηξα όσο πρόλαβα (αρκετό είναι, ένα λεπτό).

Το ιστολόγιο πενθεί

Δύσκολα να βρίσκεται άρθρο κάθε δεύτερη μέρα. Έχω συνταγές αλλά όχι φωτογραφίες κι έτσι το καθυστερώ. Χθες είχα κατέβει στον Πειραιά κι είχα σκοπό να βάλω κάποιες φωτογραφίες απ' το λιμάνι. Το ξεκίνησα, ανέβασα στο γιουτιούμπι κι ένα βίντεο κι είχα σκοπό να το ολοκληρώσω σήμερα. Αλλά μ' έχει ταράξει η είδηση του θανάτου του Αντρέα. Κολλητός, απ' τα πανεπιστημιακά χρόνια. Στο ίδιος έτος, αλλά φιλόλογος. Κάποια χρονιά μέναμε και στο ίδιο σπίτι. Και τώρα...

Δεν μπορώ να συνεχίσω. Άλλη μέρα.

Τρουφάκια (Κικής)

Φωτογραφία στο μέλλον

Τα τρουφάκια ήταν κάποτε στη μόδα. Θυμάμαι τα πρωτοδοκίμασα όταν ήμουν στο Διδυμότειχο. Τα είχε φέρει η Κική. Μ' άρεσαν και πήρα τη συνταγή. Την ίδια εποχή με κερνάει κι η Κατερίνα που ήταν παρόμοια αλλά διαφορετικά. Πήρα κι αυτή τη συνταγή (θα τη βάλω κι αυτή στο μέλλον). Και σε λίγο καιρό ακόμα μία :) Κάποτε τα έφτιαχνα ταχτικά, αλλά τώρα τελευταία είχα πολύ καιρό να φτιάξω κάτι τέτοιο. Είναι ένα γλυκό για να κεράσεις πολλούς (ανάλογα και με το μέγεθος μπορούν να βγουν και 50 κομμάτια). Τα είχα σχεδόν ξεχάσει και μου τα θύμισαν οι μαθητές μου. Δεν θυμάμαι αν έχω γράψει πως στο σχολείο στα πλαίσια του μαθήματος του πρότζεκτ φτιάχνουμε διάφορα φαγητά και τα συνδυάζουμε με γενικότερες σχετικές γνώσεις. Το πρόγραμμα τελειώνει με το τέλος της χρονιάς κι οι μαθητές μου μου πρότειναν να φτιάξουμε τρουφάκια για να κεράσουμε τους υπόλοιπους στα πλαίσια της παρουσίασης της δουλειάς μας! Κι έτσι τα ανέσυρα στην επιφάνεια ξανά!

Έρχονται εκλογές

Την Κυριακή ψηφίζουμε. Ναι, είναι γεγονός, έφτασε ο καιρός να ψηφίσουμε για δημάρχους και...; Νομάρχες λέγαμε παλιά, τώρα κάτι σε περιφερειάρχες μιας και οι νομαρχίες έχουν χαθεί, έχουν αλλάξει όνομα, δεν ξέρω πώς ακριβώς είναι η διάρθρωση. Είναι και που έλειπα στις προηγούμενες, ήμουνα στη Γερμανία τότε. Οι εκλογές της ερχόμενης Κυριακής γίνονται στα 3,5 χρόνια κι όχι στα τέσσερα όπως συνέβαινε απ' το '74 και μετά (δηλ. κι οι πρώτες εκείνες έγιναν καλοκαίρι του '75 και ήταν για 3,5 χρόνια, απ' τη μεταπολίτευση και μέχρι τότε χρέη δημάρχων και κοινοταρχών είχαν αναλάβει δικαστικοί ή δημόσιοι υπάλληλοι). Επίσης η θητεία των καινούριων θα είναι 5 χρόνια, από 1ης Ιουλίου.

Φόροι

Το κράτος, το κάθε κράτος, χρειάζεται να έχει χρήμα για να καλύπτει τις ανάγκες του. Το πώς θα το βρει είναι ένα θέμα. Συνήθως πουλώντας. Είτε πρώτες ύλες, είτε υπηρεσίες είτε κάτι άλλο. Το πρόβλημα εμφανίζεται όταν δεν έχει τι να πουλήσει γιατί φρόντισε ό,τι είχε να το ξεπουλήσει, να το σκορπίσει. Τότε δανίζεται. Όμως τα δανεικά δεν μπορούν να είναι αγύριστα. Κι οι δανειστές (ω, τι περίεργο) σου βάζουν το μαχαίρι στο λαιμό όταν δεν τους γυρίζεις τα δανεικά. Εκτός κι αν τους δώσεις ανταλλάγματα (ανάλογα τι έχεις) τέτοια που να τους συμφέρει να σε ξαναδανείσουνε. Έτσι γίνεται και με το δικό μας κράτος. Οι κυβερνώντες μας μοιράζουν το έχι μας πέρα δώθε και μετά ψάχνουνε πώς θα τα βγάλουν να δώσουν τα δανεικά (πρώτα) και τις τρέχουσες υποχρεώσεις (μετά). Και για να εξασφαλίσουν τα τρέχοντα δανείζονται κι οι δανειστάδες για να μας έχουν δεμένους τους βάζουν κι υπογράφουν μνημόνια.

Προεκλογικά

Το καλοκαίρι του 1996 ήρθε ο πολυαναμενόμενος διορισμός μου ως μόνιμου καθηγητή. Τότε υπήρχα ακόμα η επετηρίδα, δηλαδή διοριζόμασταν ανάλογα με τη σειρά που είχαμε κάνει αίτηση (κι αυτό είχε να κάνει με το πότε πήραμε το πτυχίο. Η πλάκα είναι πως ο Γιώργος είχε τελειώσει μια βδομάδα πριν από μένα αλλά το καθυστέρησε για να ορκιστούμε μαζί. Μαζί φύγαμε απ' τη γραμματεία και πήγαμε στη νομαρχία Ιωαννίνων και μαζί καταθέσαμε τα χαρτιά μας, αλλά τελικά βρέθηκα εγώ εκείνη τη μέρα κι ο Γιώργος την επόμενη!). Το '96 λοιπόν αποφάσισα να κάνω αίτηση για διορισμό στα "δυσπρόσιτα", περιοχές δηλαδή που δεν ήταν εύκολες και δεν τις ήθελαν για διορισμό εκεί. Μπαίναμε σε μια ξεχωριστή λίστα κι αναλαμβάναμε την υποχρέωση να παραμείνουμε για 3 χρόνια στο σχολείο διορισμού (γιατί διοριζόμασταν κατευθείαν σε συγκεκριμένο σχολείο). Φεύγω από τον Πύργο που με είχε θρέψει για τέσσερα χρόνια (δούλευα αναπληρωτής σε σχολεία της περιοχής, αλλά και σε άλλες δουλειές απ' έξω, είχα βγάλει τότε πολλά λεφτά, όλα δηλωμένα στην εφορία, αλλά δεν μ' ένοιαζε, λεφτά να βγαίνανε) και πάω για Διδυμότειχο.

Πόρτες ασφαλείας

Ένα θέμα που από καιρό το έχω στο νου μου, αλλά όλο το αναβάλω ήρθε η στιγμή να το καταπιαστώ. Είναι το θέμα με τις πόρτες ασφαλείας που έχουν γίνει μόδα. Δεν νοείται π.χ. ανακαίνιση σπιτιού χωρίς να αλλάξει και η πόρτα του και να μπει μια σούπερ ντούπερ θωρακισμένη, βαριά κλπ πόρτα. Μπορεί όλα τα υπόλοιπα ανοίγματα να είναι της πλάκας, αλλά η πόρτα θεωρείται απαραίτητο να είναι "ασφαλείας". Μιλάμε για την κύρια είσοδο μόνο, προς το παρόν δεν έχω πάρει χαμπάρι να βάζουν πόρτες ασφαλείας στα μπαλκόνια κλπ. Και το κόστος μιας πόρτας ασφαλείας είναι το διπλό και βάλε από μια κλασσική, συνηθισμένη πόρτα. Γιατί γίνεται αυτό δεν το ξέρω. Πιστεύω ότι βοηθάει η τηλεοπτική τρομολαγνεία που δίνει την εντύπωση πως όλοι κινδυνεύουμε να μας σκοτώσουν, γι' αυτό και πόρτες ασφαλείας συναντάμε και σε σπίτια που αν μπει μέσα κλέφτης δεν θα βρει να πάρει τίποτα.