Συγκοινωνίες Αθήνας 1: σταθερής τροχιάς

Πάει κάνας χρόνος από τότε που τράβηξα τις φωτογραφίες, και δεν ξέρω κι εγώ πόσοι μήνες που άρχισα να γράφω για το θέμα των συγκοινωνιών της Αθήνας, αλλά για κάποιο λόγο έμεινε στη μέση. Κι άντε να βρεθεί καιρός (και διάθεση) για τη συνέχεια. Τέλος πάντων, μάλλον ήρθε το πλήρωμα του χρόνου κι άντε να το ολοκληρώσω. Ευτυχώς, είχα σημειώσει τα σημεία που ήθελα να θίξω κι έτσι θα τα καταφέρω. Γιατί για τις συγκοινωνίες στην Αθήνα έχω αναφερθεί κάμποσες φορές στο παρελθόν στο παλιό μπλογκ. Τότε γιατί επανέρχομαι; Γιατί μετά από κάποιους μήνες που βρίσκομαι ξανά στην πόλη και έχοντας κυκλοφορήσει με τα μέσα, έχω μερικές συγκρίσεις να κάνω για το πώς είναι οργανωμένες οι συγκοινωνίες εδώ και πώς θα μπορούσαν να βελτιωθούν. Βέβαια, θα πρέπει να ακούσουν και οι αρμόδιοι, κάτι που δεν είναι σίγουρο, αλλά γι' αυτό δεν μπορώ να κάνω κάτι.

Πιλάφι

Το πιλάφι είναι σήμερα ένα φαγητό της σειράς, αλλά κάποτε το είχαν για καλό φαγητό και το μαγείρευαν σπάνια. Αιτία το γεγονός πως το βασικό συστατικό του πιλαφιού είναι το ρύζι που ήταν εισαγόμενο και κατά συνέπεια πανάκριβο. Έτσι, όλα τα εδέσματα που είχαν ρύζι, είτε ήταν πιλάφι, είτε ρυζόγαλο κλπ τα απέφευγαν, κρατώντας το πολύτιμο αυτό συστατικό για κάνα γεμιστό! Το πιλάφι πάντως είναι ένα εύκολο φαγητό, που συνήθως είναι συνοδευτικό σε κάποιο κρεατικό, όπως κι αν είναι μαγειρεμένο. Αν δεν υπάρχει κρέας, μπορεί να συνοδευτεί με αυγό μάτι. Ανάλογα με τι θα το συνοδέψω είναι και το πόσο ρύζι θα φτιάξω. Ένα ποτήρι είναι για δυο άτομα αν το φάνε σκέτο, αλλά μπορεί να φτάνει και για τέσσερα αν θα πάει σαν συμπλήρωμα. Στο πιλάφι της φωτογραφίας έχω προσθέσει και σταφίδα, αλλά τα πρόσθετα, που αναφέρονται και παρακάτω, είναι θέμα γούστου και έμπνευσης της στιγμής.

Λαχανοσαλάτα (με σάλτσα)

Χειμώνας ήρθε, οι ντομάτες βρίσκονται μεν στην αγορά αλλά δεν είναι και πολύ σόι (γευστικά και από πλευράς οικολογικής!) και τις έχω σταματήσει ήδη από τον περασμένο μήνα. Καιρός για πιο εποχιακές σαλάτες. Μαρούλι ή λάχανο είναι επίκαιρα (αλλά και οι βραστές). Το λάχανο βέβαια είναι νοστιμότερο όταν έχουν σφίξει τα κρύα. Το λάχανο για τη λαχανοσαλάτα δεν μ' αρέσει να είναι πολύ σφιχτό. Το θέλω με λεπτό φύλλο και λεπτοκομμένο. Η απλή εκδοχή της λαχανοσαλάτας θέλει να προστίθεται στο λάχανο αλάτι, λάδι και ξύδι μόνο (ή για κάποιους λεμόνι). Άντε και λίγη πάπρικα, (γλυκιά ή καυτερή κατά τα γούστα). Η εκδοχή που παρουσιάζεται εδώ είναι με πιο έντονη γεύση. Και με περισσότερες θερμίδες. Δεν την κάνω κάθε φορά, αλλά είναι μια ενδιαφέρουσα περίπτωση.

Εύκολη σάλτσα

Μια πανεύκολη σάλτσα. Με υλικά που μπορούν να υπάρχουν στο ψυγείο. Και μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να συνοδέψει είτε ρύζι είτε λάχανο ή κρέας κλπ. Μου την είχε πρωτοπαρουσιάσει ο Γιαννάκης στη Θεσσαλονίκη. Στην αρχή παραξενεύτηκα. Αλλά όταν τη δοκίμασα την υιοθέτησα. Τι χρειάζεται; Μαγιονέζα, κέτσαπ και μουστάρδα. Αλλά προσοχή στην αναλογία: πρέπει να βάλω απ' το καθένα την ποσότητα που μ' αρέσει και που ταιριάζει στη γεύση μου:)

Εκτέλεση

Βάζω σ' ένα μπολ τα υλικά μου και τα ανακατεύω καλά. Προσθέτω και μια κουταλιά λάδι κι έτοιμη η σάλτσα μου σε λιγότερο από δυο λεπτά.

Φασολάδα

Το εθνικό μας φαγητό (λένε). Φασολάδα που θρέφει την Ελλάδα. Μπα. Ξέμεινε η παροιμία απ' τα παλιά. Τότε που τα όσπρια ήταν το πιο συνηθισμένο μενού. Σήμερα η φασολάδα έχει παραμεριστεί και μένει ταπεινή στην άκρη της. Κι όμως είναι ένα φαγητό πλούσιο σε πρωτεΐνη γι' αυτό και παλιότερα, που η αγορά και η κατανάλωση κρέατος ήταν απαγορευτική για τους περισσότερους και περιοριζόταν μόνο σε κάποιες ιδιαίτερες μέρες του χρόνου, η κύρια πηγή για πρόσληψη πρωτεΐνης ήταν τα όσπρια, που τότε ήταν φτηνά. Νοστιμότατο πιάτο, συνδυάζεται υπέροχα με τη φέτα αλλά και με παστό ψάρι (όπως σαρδέλα Καλλονής ή ρέγκα ή κολιό ή αντζούγιες) ή με σαλαμάκι.

Ελληνογερμανικές γλωσσικές ανταλλαγές

Παλιό δημοσίευμα από το γνωστό ιστολόγιο του Ν. Σαραντάκου (έχω αναφερθεί πολλές φορές σ' αυτό). Για περισσότερα στο πλήρες κείμενο που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον (με Apotheke, Artztpraxis και πάει λέγοντας)! Και από τα εκεί σχόλια ανακαλύπτω πως υπάρχει και ολόκληρο λεξικό για Γκρόιτς:)
"Πριν από τη μεγάλη μεταπολεμική μετανάστευση στη Γερμανία, υπήρχε, στις αρχές του 20ού αιώνα, ένας πολύ μικρότερος αλλά σφιχτοδεμένος ελληνικός πληθυσμός στις γερμανικές πανεπιστημιουπόλεις, οι Έλληνες φοιτητές. Σε άρθρο του για τα ελληνικά των Ελλήνων της Αμερικής, ο Τριανταφυλλίδης δίνει, σε υποσημείωση, αυτές τις «ελληνογερμανικές» λέξεις που χρησιμοποιούσαν, προσωρινά, όσο ζούσαν εκεί. Παραδείγματα: βίτσι, το ανέκδοτο, το αστείο (Witz): μας διηγήθηκε ένα βίτσι· βούρστ, βούρστι, το λουκάνικο (Wurst): φάγαμε βούρστια· κέλνερος και κελνερίνα, ο ταβερνιάρης και η ταβερνιάρισσα (Kellner, Kellnerin)· κυντιγκάρω, δηλώνω πως αφήνω (kündigen): κυντιγκάρω την κάμαρά μου· μάσο, το μεγάλο ποτήρι της μπίρας (Mass): ήπιε ένα μάσο μπίρα· μπελεγκάρω, εγγράφομαι σε μάθημα (belegen)· περπαρίρω, ετοιμάζω εργασία πανεπιστημιακή (preparieren)· φάρω, πηγαίνω με το τραμ ή το τρένο (fahren): θα φάρω αύριο, φινίκι, το πφένιχ (pfennig) –για τους νεότερους, η υποδιαίρεση του μάρκου".

Σαλάτα πολίτικη

Πολίτικη, από την Πόλη δηλαδή (κι όχι βέβαια πολιτική). Δεν ξέρω πώς προέκυψε αυτό το όνομά της, αλλά έτσι την είχα φάει στη Βέροια πριν πολλά χρόνια. Όταν το διάβασα στον κατάλογο μου έκανε εντύπωση, ρώτησα τι έχει, μ' άρεσε η ιδέα, την παράγγειλα, τη δοκίμασα και τη φτιάχνω κάποιες φορές. Είναι μια σαλάτα με έντονη γεύση, που καλά θα ήταν να ετοιμαστεί πλήρως αρκετή ώρα πριν απ' την ώρα που θα καταναλωθεί ώστε να πέσει το λάχανο (έτσι κι αλλιώς αυτό ταιριάζει γενικά στις λαχανοσαλάτες), να θυμίζει κάτι από τουρσί.